Ξεχωριστοί είναι οι άνθρωποι, όχι οι Αγώνες…

Κάτι παραπάνω από δύο μήνες πριν την έναρξη των Special Olympics και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, όχι μόνο των αγώνων αλλά και της ζωής, κινδυνεύουν από το «Σύνδρομο της Σταχτοπούτας». Όταν τα φώτα χαμηλώσουν και η Φλόγα σβήσει, τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα βρεθούν στο περιθώριο, λόγω της αναλγησίας και το προκλητικό γύρισμα της πλάτης από αυτό που ονομάζουμε οργανωμένη Πολιτεία.

Οι μειωμένες επιχορηγήσεις οδηγούν μαθηματικά σε λουκέτο τα κέντρα φιλοξενίας και εκπαίδευσης και τους γονείς σε απόγνωση. Αιτία, η πολιτική λιτότητας την οποία επιτάσσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και έχει οδηγήσει τους κυβερνώντες στο σημείο να αντιμετωπίζουν τον ευαίσθητο χώρο της Ειδικής Αγωγής, ως ακόμη ένα πεδίο που προσφέρεται για περιορισμό του περίφημου ελλείμματος.

Παρά τις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Α. Λοβέρδου, οι εργαζόμενοι στα Κέντρα Ειδικής Αγωγής παραμένουν απλήρωτοι (στα περισσότερα εξ αυτών από 3 έως 6 μήνες), αλλά συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αναζητώντας τρόπους κοινοποίησης των προβλημάτων του χώρου. Σε μια εποχή που η Ελλάδα ετοιμάζεται να διοργανώσει τα Special Olympics, δεκάδες Εργαστήρια για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες, τα οποία είναι φιλανθρωπικά Ιδρύματα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, κινδυνεύουν να κλείσουν λόγω των τεράστιων περικοπών στις κρατικές χρηματοδοτήσεις.

Γεγονός που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κόστος που συνεπάγονται τέτοιες διοργανώσεις. Όπως μάλιστα αναφέρουν σε δελτία Τύπου φορείς όπως η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.ΑμεΑ) και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Π.Ο.Σ.Γ.Κ.ΑμεΑ, μόνο το κόστος της τελετής έναρξης των Αγώνων (περίπου 7 εκατ. ευρώ), ισούται με τη μείωση της συνολικής χρηματοδότησης των φορέων ανοιχτής και κλειστής περίθαλψης ΑμεΑ της Αττικής μεταξύ των ετών 2010-2011.

Κι ενώ οι γονείς είναι έτοιμοι -σύμφωνα με το ρεπορτάζ- να παρίστανται με μαύρες σημαίες στις σχετικές με τους Αγώνες εκδηλώσεις, αφού καμία κραυγή αγωνίας για το μέλλον των παιδιών τους δεν έχει εισακουσθεί, οι εργαζόμενοι –πολλοί εξ αυτών εθελοντές και συνοδοί ΑμεΑ στα Special Olympics- διεκδικούν τα δεδομένα, χωρίς φυσικά να έχουν τίποτε να χωρίσουν με τη σπουδαία αυτή γιορτή, δείγμα πολιτισμού και ευαισθησίας μιας κοινωνίας, τιμή και ευλογία για όσους έχουν την τύχη να συμμετάσχουν.

Εφόσον λοιπόν δεν αλλάξει κάτι και ακόμη και αυτές οι κουτσουρεμένες επιχορηγήσεις συνεχίσουν να βολοδέρνουν από γραφείο σε γραφείο χωρίς να καταλήγουν στα ταμεία των Κέντρων, λόγω όσων άφησε η ελληνική εφαρμογή του «Καλλικράτη», το καλοκαίρι θα ζήσουμε καταστάσεις ντροπιαστικές για όλους.

Όταν η Φλόγα σβήσει, τα άτομα που θα μας έχουν κάνει να δακρύσουμε και να συγκινηθούμε, πιθανότατα παίξουν τον τελευταίο τους ρόλο. Θα φωτογραφηθούν ως κομπάρσοι στο πλευρό των ίδιων ανθρώπων, που αφού μιλήσουν με στόμφο και πομπώδη λόγια, στη συνέχεια θα υπογράψουν τη «θανατική καταδίκη», οδηγώντας σε οριστικό λουκέτο τους χώρους φιλοξενίας, εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης αυτών των ανθρώπων.

Σε μια τέτοια περίπτωση, το Κράτος –με βάση το Σύνταγμα- θα πρέπει να αναλάβει τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Και αν κρίνουμε από τις συνεχόμενες «επιτυχίες» της κρατικής μηχανής, δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι για το μέλλον κανενός…

Ο όρκος του αθλητού των Special Olympics αναφέρει: «Θέλω να νικήσω! Αν όμως δεν τα καταφέρω, βοηθήστε με να προσπαθήσω με θάρρος»! Ακούει κανείς;

Νικόλας Ακτύπης