Ο «θρύλος» των ρινγκ

Οι περισσότεροι γνωρίζουν τον Μοχάμεντ Άλι και τον Μάικ Τάισον. Το www.sport-fm.gr σας παρουσιάζει γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής και της καριέρας ενός θρύλου της πυγμαχίας… του «Σούγκαρ» Ρέι Ρόμπινσον που έφυγε από την ζωή στις 12 Απριλίου του 1989.

Ο, κατά κόσμον, Walker Smith Junior ξεκίνησε να ασχολείται με το μποξ στην ηλικία των 13 όταν και μετακόμισε στην Νέα Υόρκη μαζί με την οικογένεια του. Στους πρώτους του αγώνες έπαιζε με ερασιτέχνες που δεν είχαν επίσημη άδεια να αγωνίζονται και στο ξεκίνημα της καριέρας του ήταν γνωστός απλά με το επώνυμο του ή το πολύ πολύ με το προσωνύμιο «Smitty» που βγαίνει από αυτό.

Την νύχτα μιας κρίσιμης ερασιτεχνικής αναμέτρησης, ο Walker δεν είχε την απαιτούμενη άδεια και «δανείστηκε» αυτή ενός φίλου του που ονομαζόταν Ray Robinson. Από τότε έγινε γνωστός με αυτό το όνομα.

Ο Ray (πλέον) ασχολήθηκε επαγγελματικά με το μποξ. Ο νεαρός μποξέρ ήταν ιδιαίτερα γρήγορος και επίσης αρκετά δυνατός και στα δύο χέρια. Το παρατσούκλι «Sugar» του το έβγαλε ο αθλητικογράφος Jack Case σε συνεργασία με τον προπονητή του George Gainford όταν σε έναν αγώνα του Robinson ο δημοσιογράφος είπε στον μέντορα του Robinson πως «βλέπω πως έχεις εδώ έναν γλυκό παλαιστή», για να πάρει αυθόρμητα την απάντηση «ναι, γλυκός σαν την ζάχαρη».

Έτσι, γεννήθηκε ο «Sugar» Ray Robinson, ο οποίος έγινε επαγγελματίας το 1940 και στον πρώτο του αγώνα «μπαούλιασε» στο ξύλο τον Joe Echevarria και στον δεύτερο γύρο τον «έστειλε» νοκ άουτ. Για 40 συνεχόμενους αγώνες… νικούσε και έδερνε μέχρι που έφτασε να τον προκαλέσει ο μεγάλος του αντίπαλος Jake LaMotta. O «γλύκας» Ray νίκησε τον νίκησε εύκολα στην Νέα Υόρκη αλλά στο re-match στο Ντιτρόιτ γνώρισε την πρώτη του ήττα.

Ο Robinson «σκύλιασε» μετά την ήττα αυτή και μετά από τρεις εβδομάδες τον αντιμετώπισε ξανά και πήρε την νίκη. Ο γνωστός προπονητής της εποχής Teddy Atlas σχολίαζε για τον «Sugar» Ray Robinson, «το καλό για τον Ray είναι πως στις ρεβάνς πάντα νικάει και είναι εκπληκτικός. Αν είχα πάντως έναν αθλητή που είχε κερδίσει τον Ray θα του πρότεινα να μην τον ξανα-αντιμετωπίσει. Ο «Sugar» είναι μία ιδιοφυία».

Αφού υπηρέτησε την πατρίδα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Δεκέμβριο του 1946 κατακτά τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο αντιμετωπίζοντας τον Tommy Bell. Όταν κλήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του το 1947 αντίπαλος του ήταν ο Tommy Doyle. Νοκ-άουτ για τον Robinson στον όγδοο γύρο και αρκετές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις για τον Doyle που είχε υποστεί αρκετές και από τον προηγούμενο αγώνα του τον ανάγκασαν να υποκύψει στα τραύματα του. Στις έρευνες της αστυνομίας, ο Ray ρωτήθηκε αν πραγματικά ήθελε να τον οδηγήσει σε… «μπλεξίματα» και εκείνος απάντησε λακωνικά, «είναι δουλειά μου να τον οδηγώ σε “μπλεξίματα”».

Σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα, ο Robinson μετά τον θάνατο του Doyle έχασε το «δολοφονικό» του ένστικτο . Ξαναμπήκε στα ρινγκ για να αντιμετωπίσει και πάλι τον LaMotta στον αγώνα που είχε όνομα και επώνυμο «Η Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου». Ο διαιτητής της αναμέτρησης διέκοψε τον αγώνα στον 13ο γύρο αφού ο LaMotta δεν μπορούσε να σταθεί από τις ισχυρές γροθιές που δέχτηκε. Μετά από αυτό το ματς, ο Robinson αρνήθηκε να τα «κάνει πλακάκια» με την Μαφία που «έστηνε» αγώνες μποξ και πήρε το αεροπλάνο για την Ευρώπη. Εδώ, ο «Sugar» έκανε 91 σερί νίκες μέχρι που έχασε από τον Randy Turpin αλλά πήρε το αίμα του πίσω δύο μήνες αργότερα νικώντας τον και ξαναπήρε τον τίτλο του πρωταθλητή.

Λίγους μήνες αργότερα, ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τα ρινγκ και «κρέμασε» τα γάντια του, το 1952. Θέλοντας να γίνει χορευτής στην Γαλλία, προπονήθηκε σκληρά και ίσως σκληρότερα από όταν ήταν πυγμάχος. Τρία χρόνια αργότερα όμως αφού είδε πως δεν του πάει ο χορός γύρισε στο αγαπημένο του άθλημα. Η καταπληκτική του φυσική κατάσταση ήταν η αιτία που τον κράτησε «φρέσκο» και επέστρεψε στους τίτλους νικώντας τον Bobo Olson. Τον έχασε από τον Gene Fullmer αλλά τον ξανακέρδισε μετά από λίγους μήνες. Η ήττα του από τον Basilio όμως τον έριξε ψυχολογικά και όπως ο ίδιος λέει στην αυτοβιογραφία του, «ήταν η χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου».

Αν και συνέχισε να δίνει αγώνες μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, έδωσε τέλος στην καριέρα του το 1965 όντας χρεωμένος μέχρι το λαιμό. Όλη του η ζωή ήταν γεμάτη από διαμάντια, γυναίκες, λεφτά, χορό, μουσική και μποξ αλλά τελικά δεν του φέρθηκε καλά αφού το 1967 έμαθε πως πάσχει την νόσο του Αλτσχάιμερ και από διαβήτη.

Άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Απριλίου του 1989 στο Κάλβερ της Καλιφόρνια, στην ηλικία των 67 ετών. Ύστερα από 202 αγώνες με 175 νίκες, 109 νοκ άουτ και μόλις 19 ήττες το περιοδικό The Ring τον εξέλεξε τον καλύτερο πυγμάχο όταν γιόρτασε τα 75 χρόνια έκδοσης του.

Πολλοί τον χαρακτηρίζουν τον μεγαλύτερο μποξέρ όλων των εποχών. Μπορεί να μην είχε την φήμη του Άλι, την έντονη προσωπικότητα του Τάισον αλλά ο Ρόμπινσον έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομα του στο βιβλίο του πιο επίπονου και ταυτόχρονα πιο εντυπωσιακού σπορ.

Δείτε τα βίντεο:






Μιχάλης Ηλιού