Ο γρίφος του πως θα παίξει η ομάδα για τον Μέσι!

Τα φιλικά των εθνικών ομάδων μπορεί να θεωρούνται από κάποιους «χάσιμο χρόνου» όπως δήλωσε ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον , αλλά η αλήθεια είναι πως χρειάζονται. Γιατί οι ομοσπονδιακοί προπονητές προσπαθούν , σε ελάχιστο χρόνο να μοντάρουν ομάδες ααμε τον κόσμο να απαιτεί, από κάποιους θαύματα!

Δύο από αυτούς με τη δυσκολότερη δουλειά στον πλανήτη είναι αυτοί που κάθονται στον πάγκο των «αιώνιων» αντιπάλων, της Βραζιλίας και της Αργεντινής. Ο Μάνο Μενέσες κουβαλάει το φορτίο του να «φτιάξει» την Βραζιλία που θα διεκδικήσει το παγκόσμιο κύπελλο του 2014 και μάλιστα μέσα στην έδρα της, ύστερα από το κάζο της Νοτίου Αφρικής. Ο Σέρχιο Μπατίστα, όμως έχει ακόμη πιο δύσκολη δουλειά αφού μόλις σε λίγους μήνες στην Αργεντινή θα γίνει το Κόπα Αμέρικα. Και ένα από τα πιο δύσκολα παζλ που οφείλει να λύσει είναι να κάνει την ομάδα να μπορεί να παίξει για τον Λιονέλ Μέσι, από το να προσπαθεί το αντίθετο!

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, απέτυχε στο ρόλο αυτό, γιατί ο τρόπος που έπαιζε η αλμπισελέστε δεν ταίριαζε σε αυτό που ξέρει να κάνει ο Μέσι. Το 4-2-3-1 του Μουντιάλ έδωσε τη θέση του σε ένα πιο λειτουργικό 4- 3-3 που παρουσίασε στο Κατάρ , πριν τέσσερις μήνες στη νίκη με την Βραζιλία, και έγινε αποτελεσματικό όταν ο άσος της Μπαρτσελόνα πέρασε σέντερ φορ από χαφ. Ο τραυματισμός του Ιγκουαίν πιο πολύ από πρόβλημα, δείχνει να λειτουργεί σαν ευκαιρία για τον Μπατίσστα να αλλάξει πλάνα και να ψάξει κάποιον στην ενδεκάδα που να μπορεί να κάνει τον Βίγια, δηλαδή έναν φορ που να καταφέρνει να πλαισιώσει τον Μέσι, έχοντας τον ίδιο ρόλο που ο συμπαίκτης του στην Μπαρτσελόνα γνωρίζει εξαιρετικά.

Ίσως ο παίκτης με τα καλύτερα χαρακτηριστικά για να γίνει αυτό που θέλει ο Μπατίστα, είναι ο Κάρλος Τέβες, που εκτός από εξαιρετικός επιθετικός είναι και ένας παίκτης που βάζει το σύνολο πάνω από τον εαυτό του, «καταθέτοντας» την ψυχή του στο γήπεδο. Μέχρι να βρει λύση σε αυτό συνεχίζει πάντως, όπως στο φιλικό με τις ΗΠΑ το περασμένο Σάββατο, με αυτό το 4-3-3, βάζοντας τον Μέσι στην κορυφή σαν εννιάρι, και τους Λαβέτσι και Ντι Μαρία στα άκρα να εναλλάσσονται. Η εικόνα έδειχνε λειτουργική ειδικά από τη στιγμή που ο Μπανέγκα είχε ένα ρόλο στα χαφ σαν εκείνο του Τσάβι στην Ισπανία και την Μπαρτσελόνα, πιο ψηλά από ότι συνήθως, σαν «οκταροδέκαρο» και για περίπου εξήντα λεπτά, τα τρίγωνα και οι εμπνεύσεις των τεσσάρων τους, έκαναν τους φίλους της Αργεντινής να ονειρεύονται.

Το τελικό 1-1 προήλθε από τα πολλά αμυντικά λάθη, που στέρησαν από την ομάδα, μαζί με ένα τραγικό λάθος του γκολκίπερ τη νίκη. Αυτό που δεν αλλάζει είναι το συμπέρασμα πως το πρόβλημα με την απουσία του Ιγκουαίν, επί της ουσίας, έδωσε την ευκαιρία να δοκιμαστεί ένα πιο ευέλικτο σχήμα και ο Μπατίστα ξέρει πως αν η ομάδα του θέλει να έχει τύχη στο Κόπα Αμέρικα κατακτώντας το πρώτο της τρόπαιο από το 1993 και την εποχή του Μπατιστούτα, χρειάζεται τον αληθινό Μέσι.

Εκείνο που κάνει εντύπωση είναι γιατί δεν καλεί τον Σέρχιο Αγκουέρο που με το στυλ παιχνιδιού του θα έδινε ακόμη μία επιλογή στην επίθεση. Ίσως πληρώνει το ότι είναι γαμπρός του Ντιέγκο , αλλά ο Μπατίστα είναι έξυπνος άνθρωπος και δεν θέλω να πιστέψω αυτή την θεωρία, που γράφουν Αργεντίνοι ρεπόρτερ.

Αυτό που λείπει, πάντως δεδομένα, από την ομάδα είναι ένας μεγάλος κεντρικός αμυντικός, σαν τον (πολύ μπροστά από την εποχή του) Ντανιέλ Πασαρέλα, ή τον Αγιάλα πριν μία δεκαετία, οι οποίοι θα ξεκινούσαν τις επιθέσεις από πίσω, αλλά κυρίως «διαβάζοντας» το παιχνίδι θα έλεγχαν τα μετόπισθεν και θα πρόσθεταν αυτό που κάθε καλή ομάδα έχει ανάγκη, την σιγουριά και την ηρεμία. Και επίσης ένας μεγάλος γκολκίπερ, αφού από τον Γκοϊκοετσέα το 1990 και μετά, δεν έβγαλαν κάποιον αντίστοιχο, ή σαν τον Φιγιόλ που κάθισε κάτω από τα δοκάρια στα Μουντιάλ του 1978 και του 1982.

Αν ο Μπατίστα θέλει να είναι στον πάγκο και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, τότε αυτό το Κόπα Αμέρικα, είναι το εμπόδιο που οφείλει να ξεπεράσει. Για να το κάνει παρά τις εντυπωσιακές νίκες με Ισπανία και Βραζιλία που του έδωσαν χώρο να αναπνεύσει στο ξεκίνημα, ο χρόνος στενεύει. Και η απάντηση στο πως κάνεις τον Λιονέλ Μέσι τόσο χρήσιμο όπως και στην Μπαρτσελόνα, είναι ο γρίφος που θα κρίνει αν θα είναι στον πάγκο και μετά το καλοκαίρι.