Στη Μάλτα θα επικηρύξουν τον Βασίλη Τοροσίδη!

Αυτό το βράδυ στο «Τα Κάλι» μπορεί να στιγματίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Κι αυτό γιατί μπορεί ο Ότο Ρεχάγκελ να αποτελεί παρελθόν, όμως το πνεύμα του φαίνεται να τριγυρνά πάνω από τα γήπεδα που αγωνίζεται η εθνική μας ομάδα.

Το λέμε αυτό γιατί -μπορεί η Εθνική, με βάση τις ευκαιρίες που έχασε, να άξιζε πολύ νωρίτερα το γκολ της νίκης, όμως ο τρόπος που το πέτυχε ήταν και θέμα τύχης. Και όλοι ξέρουμε τις πολύ καλές σχέσεις που είχε μαζί της ο προηγούμενος ομοσπονδιακός προπονητής.

Σε ό,τι όμως, αφορά την ικανότητα του Βασίλη Τοροσίδη να γυροφέρνει στη μικρή περιοχή και να μαζεύει τα «σκουπίδια», στέλνοντάς τα στα δίχτυα και τους αντιπάλους στη σέντρα, αυτό είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Όσοι δεν το θυμούνται, ας ανατρέξουν στον τρόπο με τον οποίο πέτυχε το νικητήριο γκολ στο Μουντιάλ κόντρα στη Νιγηρία.

Όσο για τους Μαλτέζους, ο Βασίλης Τοροσίδης αποτελεί ένα άλυτο πρόβλημα. Ως νεόκοπος αριστερός μπακ, μπούκαρε στην περιοχή τους πριν από τέσσερα χρόνια κι εκεί που όλοι είμαστε περίπου νεκροί, μας ανέστησε, παίρνοντας το πέναλτι που μετέτρεψε σε γκολ ο Άγγελος Μπασινάς.

Η Εθνική ομάδα για περίπου είκοσι λεπτά στο β’ ημίχρονο έπαιξε καλό ποδόσφαιρο, πίεσε τους Μαλτέζους, αποδιοργάνωσε την άμυνά τους και σταμάτησε πάνω στον εξαιρετικό Χάμπερ και στα δοκάρια. Η αλήθεια είναι ότι ο Τζόρβας έπεσε μόνο μια φορά στη γωνία του για να διώξει την μπάλα, αλλά 2-3 φορές οι επικίνδυνες σέντρες «σφύριξαν» από μπροστά του, χωρίς να βρεθεί ένα μαλτέζικο κεφάλι για να συναντηθεί μαζί τους και να μας κάνει το πρόβλημα αξεπέραστο. Η τοποθέτηση του Σαμαρά στην κορυφή μας αποδυνάμωσε στα άκρα και μόνο όταν μπήκε ο Μήτρογλου άρχισε και πάλι η ομάδα να ρολάρει.

Η πρωτιά στον όμιλο μπορεί να μη λέει και τίποτα, αν έχουμε σκοπό στη συνέχεια να σπαταλάμε το πρώτο ημίχρονο και να «σκυλιάζουμε» στο δεύτερο, παίζοντας με την αυτοθυσία του Καραγκούνη, την παλικαριά του Αβραάμ και το μυαλό του Κατσουράνη.

Θα χρειαστεί ο Τζαβέλλας να αποφύγει τις επιπολαιότητες, ο Νίνης να γίνεται απειλητικός στην αντίπαλη εστία και ο χρόνος να μη δαμάσει τον -πάντα πολύτιμο- Νίκο Λυμπερόπουλο. Όσο για τον Τοροσίδη, αυτόν ας τον αφήσουμε όπως είναι. Όπως έχει συμβεί άλλωστε και κατά το παρελθόν, όταν υπάρχουν «κάστανα στη φωτιά» είναι ο πρώτος που ξέρει πώς να τα βγάλει.