FC: Ο «κόκκινος» περίπατος και η μεγάλη «πράσινη» ευκαιρία που χάθηκε

Θα ξαναβρεί τόσο μεγάλη ευκαιρία ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη να κερδίσει τη Μπαρτσελόνα μέσα στο σπίτι της; Δύσκολο. Θα ξαναβρεί τόσο «μπόσικη» τη Σιένα ο Ολυμπιακός, όσο τη βρήκε την Τρίτη; Δύσκολο επίσης. Μόνο που ο πρώτος κινδυνεύει να γυρίσει στην Αθήνα με δυο κίτρινα φύλλα αγώνα, ενώ ο Ολυμπιακός το πολύ - πολύ να ιδρώσει λίγο παραπάνω για να ζευγαρώσει τις νίκες του - το σενάριο της νίκης των Ιταλών, μοιάζει επιστημονικής φαντασίας.

Φτάσαμε στα τέλη Μάρτη για να καταλάβουμε πόσο ομάδα του Ίβκοβιτς είναι ο Ολυμπιακός. Όχι ότι δεν το έδειχνε από την αρχή της σεζόν, αλλά αυτή είναι η περίοδος που φτάνεις στο σταυροδρόμι, όπου από τη μια γράφει «Λεωφόρος Επιτυχιών» κι από την άλλη «Και του Χρόνου». Μην ξεχνάμε ότι κανονικά θα είχε παιχτεί και ο τελικός του μπάσκετ εδώ και αρκετές μέρες και θα είχε κριθεί και ο πρώτος τίτλος της χρονιάς για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό: με αυτή τη λογική έφτιαξε την ομάδα του ο Ίβκοβιτς, ώστε να δουλεύει η μηχανή στο φουλ από τις αρχές Μαρτίου. Ακόμα όμως και μετά την αναβολή του τελικού, το πλάνο δεν άλλαξε: με Κέσελ ή χωρίς (χωρίς, στο μεγαλύτερο κομμάτι της χρονιάς), με ή χωρίς Τεόντοσιτς, με 3 εβδομάδες έξω τον Μπουρούση, χωρίς τον Βασιλόπουλο πάνω που είπαμε «επιτέλους, επέστρεψε», με τους κοινοτικούς να μπαινοβγαίνουν στη λίστα για την Α1, με ρολίστες να γίνονται πρωταγωνιστές και πρωταγωνιστές να γίνονται ρολίστες, ο Ολυμπιακός είναι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ομάδα του προπονητή του. Όχι ομάδα του Κλέιζα και του Τσίλντρες, όχι ομάδα του Παπαλουκά και του Σπανούλη, όχι στηριγμένη και εξαρτημένη από τα κέφια και το ταλέντο του Τεόντοσιτς, όχι κρεμασμένη από τον Μπουρούση, αλλά ομάδα με διακριτούς ρόλους, ευθύνες και αρμοδιότητες. Όπου όλοι έχουν έναν σημαντικό ρόλο να παίξουν κι ένα έργο να επιτελέσουν, ακόμα κι αν τους έχει φάει ο πάγκος: όταν χρειαστεί, τινάζουν τη ναφθαλίνη από τους ώμους τους, μπαίνουν στο παρκέ και παίζουν σαν να είχαν τη φανέλα του βασικού σπίτι τους. Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Ολυμπιακός στο final - four, στον τελικό κυπέλλου ή στα ελληνικά play-offs, αν θα κάνει κάποια κοιλιά, αν θα έχει τραυματισμούς που θα του κοστίσουν, αν θα αποδειχθεί κατώτερη της Μπαρτσελόνα ή του Παναθηναϊκού, αλλά έχει ήδη κερδίσει κάτι που θα φανεί χρήσιμο όχι μόνο για φέτος, αλλά και για τα επόμενα χρόνια: τη νοοτροπία της Ομάδας.

Ομάδα μεγάλη και τρανή είναι και ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς. Τόσο μεγάλη, που έφτασε να παίζει τη νίκη μέσα στην έδρα της Μπαρτσελόνα στο σουτ, κόντρα στην ποιότητα των αντιπάλων, την καυτή έδρα, το διαιτητικό σπρωξιματάκι στους γηπεδούχους. Κόντρα στην κούραση και την φθορά των δικών του βασικών παικτών, την ανετοιμότητα του Μάριτς, τους παίκτες που δεν πήρε ποτέ για να καλύψει τα κενά που «φώναζαν» από την αρχή της σεζόν. Μόνο που με τα «μπράβο» και τα «για μια κλωστή» κερδίζεις τα χειροκροτήματα και τους επαίνους, αλλά ούτε τα ροζ φύλλα αγώνα, ούτε τις προκρίσεις σε final-four. Ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία να πάει στη Βαρκελώνη μια και καλή για το final-four κι όχι 2 ή 3 φορές, όταν έχασε εντός από τη Λιέτουβος Ρίτας κι αυτό το πληρώνει: με μια εμφάνιση σαν αυτή της Τρίτης, καμία Μακάμπι δεν θα του αντιστεκόταν, στο ΟΑΚΑ ή το Ισραήλ. Και κανένας διαιτητής δεν θα διανοούνταν να δώσει αυτά τα σφυρίγματα σε βάρος του.

Ό,τι έγινε όμως, έγινε. Και η ήττα από τη Λιέτουβος έγινε και η ήττα από την Μπαρτσελόνα. Υπάρχει επιστροφή στην Αθήνα με μια νίκη κι όχι με δυο ήττες; Στα μάτια μου είναι πολύ δύσκολο. Ο Παναθηναϊκός άγγιξε το τέλειο την Τρίτη και δύσκολα θα το ξαναφτάσει ή θα το ξεπεράσει: ο Διαμαντίδης ήταν συγκλονιστικός, τα σουτ του Νίκολας μπήκαν, ο Μπατίστ έπαιξε ένας εναντίον όλων, ο Φώτσης πήρε τα ριμπάουντ, ο Καλάθης έδωσε λύσεις, ο Περπέρογλου και ο Μάριτς επίσης. Κανένας παίκτης - κλειδί δεν υστέρησε, πλην του Σάτο που έμεινε άποντος, αλλά δύσκολα τον λες «καθοριστικό παίκτη» και περιμένεις να σου πάρει ένα τέτοιο παιχνίδι - άλλα πράγματα περιμένεις απ’ αυτόν. Αντίθετα οι Ισπανοί, δεν είχαν σε σπουδαία βραδιά ούτε τον Ναβάρο, ούτε τον Ρούμπιο, δεν πήραν πολλά από τον Μόρις, δεν κατάφεραν παρά το rotation να σταματήσουν τον Μπατίστ στην ρακέτα. Κι όσο δύσκολο είναι να ξαναβάλει ο Λάκοβιτς τα κρίσιμα σουτ που έβαλε, άλλο τόσο δύσκολο είναι να μην γκαζώσει ο Ναβάρο με τον Ρούμπιο το βράδυ της Πέμπτης. Αν γίνει αυτό, θα γίνει και το 2-0. Κι άντε μετά να τους κερδίσεις τρεις συνεχόμενες φορές, την τρίτη μάλιστα στο σπίτι τους.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr