Το… εξάρι μυρίζει απ’ το «κεφάλι»!

Φταίει ο (αλλοπρόσαλλος) Χιμένεθ. Ναι.

Φταίνε οι (εφησυχασμένοι) παίκτες. Ναι.

Αλήθεια, όμως, για… όλους αυτούς ποιος φταίει;

Η ρετσινιά που λέρωσε την Κυριακή τη φανέλα της ΑΕΚ δεν έχει μόνο συντελεστές.

Έχει και «ηθικούς αυτουργούς» -που θα στιγματιστούν επίσης από την ιστορία για τη ντροπή του 6-0.

Το www.sport-fm.gr αναρωτιέται για τις ευθύνες της διοίκησης και εξηγεί γιατί (και στην Ένωση) το «ψάρι μυρίζει απ’ το κεφάλι».

α) Χαλαρότητα και «το Κύπελλο να ‘ναι καλά»: Αν κάτι ήταν πιο εμφανές στο «Καραϊσκάκη» ακόμα και από την ποιοτική διαφορά των ομάδων, ήταν η «ανοιξιάτικη» διάθεση εκείνης με τα… σιέλ.

Αλήθεια, όμως (εκτός από τους ίδιους), ποιος ευθύνεται που παίκτες και προπονητής πήγαν σε ντέρμπι με έναν από τους μεγαλύτερους αντιπάλους -θεωρώντας πως η δουλειά τους είχε τελειώσει και με το παραπάνω την Τετάρτη; Ποιος εμπόδισε να… μην περνάει ούτε από το μυαλό τους το ότι η συμμετοχή στον τελικό ενός Κυπέλλου (ούτε καν η κατάκτησή του) μπορεί να σκεπάσει ντροπές προηγούμενες (βλ. Ολυμπιακό Βόλου), αλλά και… πιθανές (βλ. ισοφάριση της βαρύτερης ήττας στην ιστορία του συλλόγου);

Κι εν πάση περιπτώσει, πού αλλού -εκτός της διοίκησης- μπορούν να αναζητηθούν ευθύνες για το ότι η ομάδα όχι απλά δεν έμεινε σε εγρήγορση, αλλά έμεινε με την… εντύπωση πως τέτοιες ήττες είναι από ‘κείνες «που συμβαίνουν, μωρέ, καμιά φορά» για ομάδες του μεγέθους της ΑΕΚ;

β) Πικάντικοι (δημόσιοι) πανηγυρισμοί: Το να πανηγυρίσει πρόεδρος μια νίκη της ομάδας του είναι θεμιτό. Το να ξεφύγει ελαφρώς, τραγουδώντας συνθήματα είναι κατανοητό. Το να τραγουδά πικάντικα στιχάκια (που δεδομένα θα δημοσιοποιηθούν), ενώ ο ίδιος έχει -δικαιολογημένα- κράξει ανάλογες συμπεριφορές που προκαλούν ένταση, είναι αδικαιολόγητο (τουλάχιστον για πρόεδρο της ΑΕΚ).

Όχι επειδή έτσι «νευρίασε» τον Ολυμπιακό και του έδωσε ένα κίνητρο παραπάνω για να παρουσιαστεί λυσσασμένος στο ντέρμπι. Αυτό -σε όποια κατάσταση κι αν είναι η ΑΕΚ- δεν (πρέπει να) την ενδιαφέρει ή να τη φοβίζει. Αλλά επειδή δεν μπόρεσε αυτή τη (σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία) επιλογή να την «υποστηρίξει» τουλάχιστον και με την παρουσία του στο «Καραϊσκάκη».

Η συνοδεία του προέδρου σε ένα εχθρικό κλίμα -που και ο ίδιος συνέβαλε να δημιουργηθεί- ενδεχομένως να μην άλλαζε την ηττοπάθεια που η ομάδα παρουσιάστηκε στο Φάληρο. Τουλάχιστον, όμως, θα απέτρεπε κατηγορίες προς το πρόσωπό του ότι δεν έκανε τίποτα απολύτως για να την αποτρέψει.

γ) «Σκότωμα» Τζεμπούρ: «Όποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στ’ αλάτι», λέει ο λαός. Πόσο τραγική ειρωνεία μια ελληνική παροιμία να επιβεβαιώνεται (τόσο εμφατικά) από Αλγερινό. Διότι η αγωνιστική αποδυνάμωση μετά την αποδέσμευση του Τζεμπούρ το Γενάρη, ας πούμε ότι (δεδομένου του επεισοδίου του με τον Χιμένεθ) ήταν αναπόφευκτη. Την απώλεια (στο τσάμπα) της ακριβότερης μεταγραφής στην ιστορία της ΑΕΚ, ας την πούμε «αποτυχημένη επένδυση».

Τη δωρεά του, όμως, σε ομάδα ανταγωνιστική (με το να του δοθεί πρώτα δικαίωμα προσφυγής κι έπειτα δικαίωμα να υπογράψει όπου θέλει), όπως και να το πούμε, φάνηκε εμπράκτως το βράδυ της Κυριακής πόσο… εύστοχη ήταν.

δ) Ανακοίνωση-συγγνώμη: Η αναφορά στο κείμενο που δημοσιοποίησε η ΠΑΕ, αμέσως μετά από κουβέντα που γινόταν για… ευστοχία είναι απολύτως συμπτωματική.

Όχι μόνο επειδή η παραβίαση του χρυσού κανόνα, που λέει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις «η σιωπή είναι χρυσός», ενδέχεται να έχει αντίστροφα (από τα επιδιωκόμενα) αποτελέσματα. Αλλά επειδή η… διάνθιση της συγγνώμης με επιχειρήματα του τύπου «κακή παρένθεση» και «ανάγκης να μην αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από το μεγάλο στόχο της κατάκτησης ενός τίτλου μετά από εννέα χρόνια» ενδέχεται να ακούγεται τουλάχιστον εξοργιστική για τον ΑΕΚτζή που ήδη είχε ξεκινήσει για τα Σπάτα.

ε) Απλήρωτοι παίκτες: Το ότι είναι ο τομέας όπου έχει τη μικρότερη ευθύνη (δεδομένου ότι… άλλοι είναι εκείνοι που πληρώνουν) δεν σημαίνει ότι είναι άμοιρη ευθυνών. Καλώς ή κακώς, όμως, ο ρόλος μιας διοίκησης (που προβλέπει να κρατά «υγιή» μια ομάδα και να της αφαιρεί δικαιολογίες ότι έχει μήνες να δει το «χρώμα του χρήματος») είναι αμείλικτος. Όποιος τον έχει αναλάβει -χωρίς να τον έχει πιέσει και κανένας- οφείλει στην ιστορία της ΑΕΚ να βρει τον τρόπο που θα τον παίζει σωστά.

Γιώργος Μαραθιανός