FC: Τελικά, μήπως η αναγκαιότητα του «κόφτη» είναι ένας μύθος;

Ο Ολυμπιακός επικύρωσε την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τη νίκη επί της ΑΕΚ, όχι επειδή πήρε τα ντέρμπι, όχι επειδή έπαιζε επί 90 λεπτά σε κάθε παιχνίδι με την ίδια «συνέπεια», όχι επειδή είχε έναν σκόρερ που τον πήρε από το χέρι με τα 20 γκολ που πέτυχε, αλλά επειδή είχε διάρκεια και αποτελεσματικότητα σαν ομάδα όλη τη χρονιά. Επειδή είχε πλάνο και σχέδιο. Επειδή είχε έναν καλό προπονητή από την αρχή της σεζόν, ο οποίος είχε συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του και προσπάθησε να τα περάσει στους παίκτες του. Επειδή είχε την τύχη, μέσα στην ατυχία του πρόωρου ευρωπαϊκού αποκλεισμού, να έχει λιγότερα μεσοβδόμαδα παιχνίδια και λιγότερη καταπόνηση για τους «γερασμένους» παίκτες του, κυρίως τον Ιμπαγάσα που έδινε από την αρχή της χρονιάς το τέμπο σε κάθε παιχνίδι.

Ο Βαλβέρδε στην άμυνά του, στηρίχτηκε στην περσινή συνταγή, με μοναδικό διαφορετικό συστατικό τον Πάρντο αντί του Νικοπολίδη. Κατά τα άλλα ο Μπράβο έπαιξε αριστερά (με ολίγη από Χολέμπας), ο Τοροσίδης από δεξιά (με ολίγη από Μανιάτη και Μοδέστο), οι Μέλμπεργκ - Αβραάμ στο κέντρο της άμυνας (με ολίγη από Μοδέστο και Ποτουρίδη). Οι γκάφες του Πάρντο δεν στοίχισαν, απλά απέδειξαν ότι πρέπει να αποκτηθεί κάποιος καλύτερος για βασικός, ενώ το κενό του Ζεβλάκοφ το κάλυψε ο Μοδέστο και με το παραπάνω: ο Πολωνός μπορεί να έκανε πολλές δουλειές, αλλά όχι αυτή του αμυντικού χαφ.

Στην επίθεση ο Ολυμπιακός είχε την πολυτέλεια να «ξαποστείλει» δανεικούς 4 επιθετικούς (Ντιόγκο, Ντάρμπισιρ, Μήτρογλου, Νέμεθ) και να μην του λείψουν ούτε αυτοί, ούτε τα (όποια) γκολ τους: του τα πρόσφερε ο Μιραλάς, ο Πάντελιτς, ο Φουστέρ και λιγότερα - αλλά πολύ χρήσιμα - ο Τζεμπούρ, που ήρθε το Γενάρη. Πήρε μερικά γκολ από τον Ριέρα από αριστερά, ελάχιστα πράγματα από τους τρεις παίκτες που κλήθηκαν να καλύψουν τη δεξιά πλευρά (Ρόμενταλ, Φετφατζίδη, Ζαϊρί), αλλά η έλλειψη ενός «Γκαλέτι» δεν του στοίχισε τελικά, εφόσον δούλεψαν σωστά οι υπόλοιποι τομείς. Ο εξής ένας: το κέντρο.

Τι σκάρωσε ο Βαλβέρδε στο ξεκίνημα της χρονιάς; Κάτι που δεν του «βγήκε», αλλά δεν του βγήκε και σε κακό: πήρε τον Ουρτάδο για να έχει έναν κλασσικό κόφτη και να μπορεί να βάζει δίπλα του είτε τον Ιμπαγάσα, είτε τον Ντουντού - απαλλαγμένους από το άγχος να μαρκάρουν και να κόβουν - είτε να βάζει και τους τρεις μαζί σε παιχνίδια υψηλής επικινδυνότητας. Με τον Ουρτάδο και τον Ντουντού όμως έξω για το μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν ή «ωσεί παρόντες», ο Μοδέστο κλήθηκε να κάνει κάτι που ελάχιστες φορές είχε δοκιμάσει στην καριέρα του: να παίξει αμυντικός χαφ, να κρατήσει τη θέση του, να απελευθερώσει τον Ιμπαγάσα και να βάλει τσαμπουκά στο κέντρο του Ολυμπιακού.

Μια χαρά τα κατάφερε ο Κορσικανός, χωρίς εδώ που τα λέμε να κάνει και κάτι ιδιαίτερα. Τα βασικά έκανε, αυτά που δεν μπορούσε - λόγω τραυματισμού - να κάνει ο Ουρτάδο και δεν ήθελε - λόγω χαρακτήρα κι επειδή όσο και να χτυπιούνται κάποιοι, αμυντικό χαφ ΔΕΝ θα γίνει ποτέ - να κάνει ο Ντουντού. Κι εδώ, τίθεται αυτόματα το ερώτημα: μπας κι έχουμε υπερεκτιμήσει τον «θεσμό» του αμυντικού χαφ; Μπας και τον έχουμε αναγάγει σε κάποιου είδους «θεότητα», έναν παίκτη που αν δεν υπάρχει, αν τραυματιστεί ή κουβαλάει κάρτες, χάνουμε τη γη κάτω απ’ τα πόδια μας; Μήπως έχουμε πάθει εξάρτηση από έναν ρόλο στο γήπεδο, που μόνο στο μυαλό μας είναι αναντικατάστατος και όχι στο χορτάρι;

Ο Παναθηναϊκός είχε Ζιλμπέρτο, Σιμάο, Κατσουράνη, Πλεσί. Η ΑΕΚ Μάκο, Ντιόπ και Γκέντζογλου. Ο ΠΑΟΚ Βιτόλο, Γκαρσία και Τσουκαλά. Ο Άρης Φατί, Πρίττα και Τόχα. Ε, και; Δούλεψε κανενός το κέντρο καλύτερα και πιο παραγωγικά απ’ αυτό του Ολυμπιακού; Όχι, διότι αμυντικούς χαφ μπορεί να είχαν, αλλά Ιμπαγάσα δεν είχαν. Όχι στα 34 του, αλλά ούτε στα 54 του. Παίκτη που να αλλάζει συνέχεια θέση αποφεύγοντας τα άσκοπα τρεξίματα, που να δίνει τη μπάλα με τη μια και με τα δυο πόδια, που να τη μοιράζει άλλοτε κάθετα κι άλλοτε στα άκρα, που να κάνει μάγκες τους συμπαίκτες του πάνω από τη δική του διάκριση, που να προσπαθεί αξιοπρεπώς να υπάρχει και αμυντικά, να κάνει ό,τι του επέτρεπε η ηλικία και οι δυνάμεις του. Αυτός έλειψε απ’ όλους τους άλλους και τον είχε μόνο ο Ολυμπιακός.

Οι σκληροί «κόφτες», τα «εξάρια», τα συνεπή αμυντικά χαφ, μπορεί να είναι πολύτιμα για τα δύσκολα ματς. Ίσως γι’ αυτό να έχασε ο Ολυμπιακός τα περισσότερα ντέρμπι. Αλλά τα περισσότερα παιχνίδια στην Ελλάδα είναι «χαμηλής επικινδυνότητας» Κι αν τα πάρεις όλα ή σχεδόν όλα, παίρνεις και το πρωτάθλημα, το οποίο εκεί κρίνεται κι όχι στα ντέρμπι. Κάπως έτσι το πήρε κι ο Ολυμπιακός. Τώρα το τι θα κάνει στο Champions League, είναι αλλουνού παπά - κι αλλουνού Μοϊσές - Ευαγγέλιο και είναι κάτι που θα παιδέψει πολύ το μυαλό του Βαλβέρδε, αλλά και το πορτοφόλι του Μαρινάκη. Το καλό είναι ότι υπάρχει και χρόνος και χρήμα.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr