FC: Το roller coaster εκτροχιάστηκε

Το μυαλό ακόμα και των πιο ατρόμητων επιβαινόντων τριβελίζει ο ίδιος φόβος: Καλά, χαμός θα γίνει, μόλις πάρει κλίση περίεργη και επιταχύνει λίγο θα είναι και γ@μώ να παρατηρείς τις φάτσες των γύρω... Αλλά, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και μια μηχανική βλάβη κάνει το χειριστή του να χάσει τον έλεγχο, τι γίνεται; Θα μας πάρει και θα μας σηκώσει μάγκα μου.

Και έγινε. Το roller coaster του ελληνικού ποδοσφαίρου εκτροχιάστηκε. Δεν έχει χτυπήσει ακόμα κάπου, κανένας από τους επιβάτες δεν έχει (ακόμα) πάθει το παραμικρό. Είναι, όμως, εκτός ράγας -σχεδόν με όλες του τις ρόδες- και εναλλακτική ράγα για να «ξαναπατήσει» δεν φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Σας θυμίζει κάτι από το «Τρένο της μεγάλης φυγής» η ιστορία; Μακάρι να ήταν τέτοια, θα είχε τουλάχιστον μέσα της ηρωισμό. Και αυταπάρνηση, και συνειδητή γενναιότητα και επιλογή του τέλους.

Διότι μέχρι εδώ, και μετά και τον σημερινό ορυμαγδό, στα δικά μου μάτια μοιάζει νέτα-σκέτα ζούγκλα. Μια ζούγκλα στην οποία τα περισσότερα «μεγαλόσωμα ζώα» τρέχουν σκούζοντας προς μία κατεύθυνση, ποδοπατώντας ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους, τα λιγότερα ομομεγέθη τους (sic) τα περιμένουν να περάσουν έξω από τη φωλιά τους για να τους βάλουν τρικλοποδιά ή να σκούξουν μέσα στα μούτρα τους μπας και τα φοβίσουν και τα πιο «μικρόσωμα ζώα» παρακολουθούν τα τεκταινόμενα από ασφαλή απόσταση, αλλά κάνοντας τόσο θόρυβο που είναι σχεδόν αδύνατον να ξεχωρίσεις οτιδήποτε μεμονωμένο προσπαθεί να «ανέβει μια οκτάβα» για να ακουστεί.

Παρατηρώντας την από ψηλά, η ζούγκλα αυτή μοιάζει αυτοδημιούργητη και αυτοδιοίκητη. Και παρότι η εικόνα της δείχνει ότι βρίσκεται σε έκρυθμη κατάσταση, δεν φαίνεται διάθεση για εκτόνωση/λύση -ό,τι κι αν θα σήμαινε αυτό για ένα αυτονομημένο κομμάτι- αλλά άγρια χαρά για το ότι τα πράγματα εκτυλίσσονται ώρα με την ώρα όλο και πιο βάρβαρα, όλο και πιο άναρχα, όλο και πιο μπερδεμένα. «Ζούγκλα», «roller coaster», μεταφορές, παρομοιώσεις και γενικεύσεις. Θέλω να πω ότι στέκομαι αμήχανος απέναντι στο «έργο» που παίζεται τις τελευταίες μέρες. Και αδύναμος να ερμηνεύσω με σιγουριά και σαφήνεια τα επιμέρους στοιχεία του. Αδυναμία εξομολογούμενη ουκ αδυναμία εστίν; Κάθε άλλο, μόνο που τώρα έχουμε αλλάξει πίστα. Σαν τσαλακωμένος και πατημένος ιστός αράχνης, όλα τα «νήματα» έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους με τρόπο τέτοιο ώστε να μην διακρίνεται για κανένα από που ξεκινάει και που τελειώνει. Ανάμεσά τους οι πρωταγωνιστές και οι θεατές φωνάζουν όλοι μαζί, απαιτούν, κατηγορούν, «πυροβολούν» στα τυφλά.

Στέκομαι αμήχανος μπροστά σ’ αυτό το περιβάλλον. Τις κασέτες, τις αποκαλύψεις, τα συμφέροντα, τα ξεκαθαρίσματα, τα «καρφώματα», την αέναη προσπάθεια επιβολής με κάθε μέσο. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κανένα σταθερό σημείο αναφοράς. Κανένας και τίποτα εκτός του βεληνεκούς της εκτινασσόμενης λάσπης. Είναι μάλιστα τόσο πηχτή που ούτε καν εκφράσεις τύπου «Ταρζανία» και «του ομιλών» δεν είναι ικανές πια να σε κάνουν να δεις την ιλαρή πλευρά της ιστορίας. Επειδή έχει παρασοβαρέψει. Και τίποτα δεν είναι αστείο. Ούτε καν το ότι δόθηκαν στη δημοσιότητα αποσπάσματα συνομιλιών όπου ακούγεται μόνο ο ένας εκ των ομιλητών δεν αντιμετωπίζεται ως ανέκδοτο -που είναι. Γιατί ακόμα και στις ορίτζιναλ κασέτες, στις οποίες προ 20ετίας γράφαμε τραγούδια για να τις χαρίσουμε στα γκομενάκια, όταν καταλαβαίναμε ότι ένα τραγούδι «κοβόταν» στο τέλος της πρώτης πλευράς λόγω χρόνου, δεν το αφήναμε στην τύχη του. Το ξαναγράφαμε, πρώτο στη δεύτερη πλευρά, διότι δεν διανοούμασταν ότι μπορεί να μην έχουμε -έστω κι ένα- ολόκληρο.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr