Η πρόκληση του Λονδίνου

Ακούγεται περίεργο, αλλά η πρωτεύουσα της χώρας που γέννησε το ποδόσφαιρο το καλύτερο που έχει να επιδείξει στο πιο σπουδαίο διασυλλογικό τρόπαιο της Ευρώπης είναι μία ήττα στο…φωτοφίνις. Για την ακρίβεια, μία ήττα στο τελευταίο πέναλτι σε έναν τελικό, εκείνο του 2008, με τον Τζον Τέρι να αστοχεί στο τελευταίο κτύπημα που θα έδινε στην Τσέλσι τον τίτλο.

Αυτό που κάνει ακόμη πιο παράξενη αυτή την απουσία του ονόματος μιας λονδρέζικης ομάδας από τη λίστα των νικητών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών είναι πως αυτός που χαράζει τα ονόματα στο τρόπαιο το έχει ήδη κάνει για αγγλικές ομάδες πολλές φορές. Και μάλιστα με τη μεγαλύτερη γκάμα από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η Λίβερπουλ (με πέντε τρόπαια), η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (με τρία), η Νότιγχαμ (με δύο) και η Αστον Βίλα (με ένα) έχουν ζήσει αυτή τη στιγμή της ενθρόνισης και της απόλυτης δόξας. Το Λονδίνο, όμως, απλά έχει να αναφέρει near misses. Της Τσέλσι το 2008 και της Αρσεναλ το 2006 σε έναν τελικό όπου με δέκα παίκτες πάλεψε με την ανώτερή της Μπαρτσελόνα και παρ' ότι προηγήθηκε, δεν άντεξε. Βάλτε στο μίξερ και μερικές παρουσίες στα ημιτελικά και έχετε ένα άγευστο κοκτέιλ.

Φέτος ο τελικός είναι στο νέο «Γουέμπλεϊ». Για πρώτη φορά από το 1992 και παρθενική στην εποχή της μετονομασίας σε Τσάμπιονς Λιγκ ο μεγάλος τελικός θα γίνει στο πιο εμβληματικό στάδιο της παλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Εχεις την αίσθηση πως φέτος ίσως είναι η χρονιά της μεγαλούπολης που λατρεύει την μπάλα, αλλά που ουσιαστικά με την τεράστιά της έκταση και τις πάμπολλες ομάδες δύσκολα μία θα ξεχώριζε ξεκάθαρα. Με τρεις ομάδες στα νοκ άουτ, πάντως, κάτι μοναδικό στα χρονικά, αν δεν έρθει φέτος η στιγμή, τότε πότε θα συμβεί, αναρωτιέσαι. Αλλά από την άλλη έχεις και μία άλλη αίσθηση. Αυτή που σου ψιθυρίζει πως αν και στο Λονδίνο, δύσκολα θα είναι ακόμη και μία ομάδα στον τελικό. Για την Αρσεναλ η δουλειά είναι η πιο δύσκολη. Παίζει απόψε εδώ στη Βαρκελώνη με το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης, την Μπαρτσελόνα, και παρά τη σημαντικότατη νίκη του πρώτου ματς, το 2-1 είναι ένα εύθραυστο σκορ. Μπορεί να παίξει καλή μπάλα και αυτό θα προσπαθήσει να κάνει, αλλά πρέπει με αντίπαλο αυτή την ομάδα-μοντέλο να έχεις τα πάντα στην εντέλεια για να σου βγει κάτι καλό. Το να πω πως πρέπει να σκοράρει ή να προηγηθεί για να έχει τύχη, λυπάμαι, αλλά είναι κλισέ και δεν θα το αναφέρω. Και πέρυσι προηγήθηκε με τον Μπέντνερ και στη συνέχεια ο Μέσι την εκτέλεσε με καρέ. Συνεπώς, ό,τι πρόβλεψη και να γίνει είναι άστοχη.

Αν, πάντως, καταφέρει να προκριθεί η Αρσεναλ, τότε έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται ακόμη και το Κύπελλο. Γιατί έπειτα από τέτοιο σκαλπ δεν θα μπορείς να φοβηθείς τίποτα. Ωστόσο οι πιθανότητές της παραμένουν λίγες και παρ' ότι παραμένει η μοναδική ομάδα που ξέρει να κυκλοφορήσει την μπάλα τόσο καλά όσο οι «μπλαουγκράνα», τα στατιστικά υπενθυμίζουν πως για κάθε μία πετυχημένη πάσα της Αρσεναλ η Μπάρτσα κάνει δύο!

Η Τσέλσι έχει ήδη περάσει στους προημιτελικούς, αφού η Κοπεγχάγη αποδείχτηκε αντίπαλος κατηγορίας… μύγας! Εχει παίκτες με πείρα και προπονητή που στο παρελθόν οδήγησε τη Μίλαν στην κορυφή δύο φορές. Αλλά για να είναι στον τελικό πρέπει να λύσει το πρόβλημα που προέκυψε μετά την απόκτηση του Τόρες. Να ταιριάξει δηλαδή τον Ισπανό σε ένα σύστημα που να λειτουργεί και να μην «πνίγει» τον Ανελκά ή τον Ντρογκμπά.

Οσο για την Τότεναμ, η νίκη στο Μιλάνο ήταν δείγμα των δυνατοτήτων της. Η ταχύτητά της ήταν το κλειδί απέναντι στους πρωτοπόρους της SERIE A, που έμοιαζαν αργοί και προβλέψιμοι. Στη συνέχεια, όμως, η ομάδα του Χάρι Ρέντναπ οφείλει να ανεβάσει κι άλλο στροφές και με την εικόνα της σε κάποια πρόσφατα ματς στην Πρεμιερ Λιγκ, όπως με τη Γουλβς ή την Μπλάκπουλ, να είναι αμυντικά προβληματική, είναι ολοφάνερο πως τα δύο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη δεν είναι εύκολο να τα κρατήσει. Ποιο θα αφήσει πρώτο; Η λογική λέει το Τσάμπιονς Λιγκ, αφού η τέταρτη θέση είναι άμεση προτεραιότητα για να ζήσει και του χρόνου τέτοιες στιγμές.

Βλέποντας, πάντως, τη λίστα των νικητών στα 55 χρόνια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, δεν μπορεί να αποτελεί μομφή για το Λονδίνο η ύπαρξη της Μαδρίτης, του Μιλάνου, του Αμστερνταμ ή του Μονάχου. Αυτό που είναι απορίας άξιον, όμως, είναι να βλέπεις το Βουκουρέστι με τη Στεάουα, το Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα, ακόμη και το Πόρτο με τις δύο κατακτήσεις και να ψάχνεις να βρεις γιατί αυτή η μεγαλούπολη με τις τόσες μεγάλες και ιστορικές ομάδες δεν έφτασε ποτέ μέχρι το τέρμα! Οι Clash τραγουδούσαν στο τέλος της δεκαετίας του '70, London calling, μιλώντας για τη γενιά του πανκ ροκ. Εν έτει 2011 αν θέλει το Λονδίνο να σβήσει αυτή την ανορθογραφία στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, καλύτερη ευκαιρία από τη φετινή συγκυρία, τριών εκπροσώπων και τελικού στο «Γουέμπλεϊ», δεν πρόκειται πιθανόν να ξαναβρεί, αλλά κάποιος πρέπει να απαντήσει στην … (προ) κλήση!