ΕΝΑ ΚΥΠΕΛΛΟ που κρατά αναλλοίωτες τις αξίες του (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ένα χρόνο πίσω, η Λίβερπουλ προετοιμαζόταν για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ στην Κωνσταντινούπολη και η Γουέστ Χαμ για τα πλέι οφ της Τσάμπιονσιπ. Τώρα και οι δύο ομάδες είναι εδώ, στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, ψάχνοντας το καλύτερο κλείσιμο σε μια ήδη πετυχημένη σεζόν. Μοιάζει με... ξενέρωμα για τη Λίβερπουλ. Αλλά φυσικά και δεν είναι. Γιατί ναι μεν πέρυσι διεκδικούσε το πιο σπουδαίο διασυλλογικό τρόπαιο στον πλανήτη, αλλά δεν έπειθε γενικά. Η ομάδα είχε τερματίσει 37 πόντους πίσω από την Τσέλσι, πέμπτη στη βαθμολογία, βλέποντας ακόμα και τις πλάτες της Εβερτον. Κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά από το 1987.

Ενα χρόνο αργότερα, δεν είναι πια η πρωταθλήτρια Ευρώπης (ή τουλάχιστον τυπικά παραμένει μέχρι την Τετάρτη το βράδυ), όμως έκανε άλματα. Οι πόντοι από την Τσέλσι μειώθηκαν στους εννέα. Οι 82 βαθμοί που μάζεψε είναι οι περισσότεροι από το 1990, χρονιά του τελευταίου πρωταθλήματος με τον Νταλγκλίς στον πάγκο. Η άμυνα δεν δέχτηκε γκολ σε παραπάνω από 30 επίσημα ματς, η ομάδα έπαιξε καλή μπάλα, η Αρσεναλ, που πέρυσι ήταν δύο ντουζίνες πόντους μπροστά έμεινε πίσω, η Εβερτον δεν φαίνεται ούτε στον ορίζοντα. Για τη νέα εποχή υπό τον Μπενίτεθ είναι φανερό πως τα πάντα στο «Ανφιλντ» βαίνουν καλώς. Του χρόνου, με τρεις προσθήκες, η επιστροφή του τίτλου στο φυσικό του σπίτι, εκεί που 18 άλλοι κοσμούν το μουσείο του συλλόγου, μοιάζει η απολύτως φυσιολογική εξέλιξη. Αλλωστε, 17 χρόνια αναμονής είναι πολλά. Ολα αυτά όμως δεν θα ισχύουν αν δεν ολοκληρωθεί επιτυχημένα η σημερινή προσπάθεια. Ενα Κύπελλο Αγγλίας έχει πάντα λάμψη. Εχει πάντα αξία. Καταφέρνει και κρατά αναλλοίωτη την αξία του σε καιρούς χαλεπούς. Και παρά τις φοβερές αλλαγές, το τρόπαιο αυτό έχει ακόμα μεγάλη δύναμη. Και θα είναι ένα ακόμα, μετά το Τσάμπιονς Λιγκ και το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, σε αυτή την εποχή της Rafalution, που άρχισε με την άφιξη του Ισπανού πριν από σχεδόν δύο χρόνια στο Μερσεϊσάιντ.

Για τη ΓουEστ Χαμ, όμως, αυτός ο χρόνος ήταν απόλυτη ηδονή. Μια ομάδα που δεν της έδιναν τύχη πέρυσι για να ανέβει, που οι οπαδοί δεν γούσταραν τον προπονητή, όχι μόνο ανέβηκε, αλλά παρέμεινε και με άνεση. Εφτασε μάλιστα στον τελικό, για πρώτη φορά από το 1980. Ο Αλαν Πάρντιου όχι μόνο κέρδισε τη μάχη με την εξέδρα, αλλά μπόρεσε να φέρει τα «σφυριά» μια ανάσα από την κατάκτηση ενός τίτλου. Ολα αυτά τη σεζόν που σημαδεύτηκε από τον χαμό των δύο πιο πετυχημένων τεχνικών στην ιστορία του κλαμπ. Του Ρον Γκρίνγουντ, που έφυγε τον Φλεβάρη από τη ζωή, και του Τζον Λάιαλ, που πέθανε τον Απρίλιο. Σ' ένα σύλλογο που όλοι κι όλοι οι άνθρωποι που κάθισαν στον πάγκο του είναι μόλις 10 (!), ο Πάρντιου μπορεί να αισθάνεται άνετα. Ακόμα κι αν δεν κατακτήσει το τρόπαιο. Το 1990 ως παίκτης της Κρίσταλ Πάλας είχε κάνει τη ζημιά στη Λίβερπουλ. Σκόραρε στον επικό ημιτελικό 4-3 για το Κύπελλο, αποκλείοντας τα φαβορί, που ήταν οι «ρεντς», πριν χάσει το Κύπελλο από τη Γιουνάιτεντ.

Ο Μπενίτεθ δεν γνώρισε τέτοιες στιγμές ως ποδοσφαιριστής. Ομως ως προπονητής δεν συγκρίνεται με τον αντίπαλό του. Ο Ισπανός, που σάρωσε και στη Βαλένθια, έχει ήδη πολύ πιο μπροστά την ομάδα σε αυτά τα δύο χρόνια απ' ό,τι θα ήταν εφικτό, με δεδομένο την καμένη γη που βρήκε από τον Ουγέ. Κι αυτό μας κάνει να ελπίζουμε πως θα δούμε καλό ματς. Και οι δύο ξέρουν να παίξουν με την μπάλα κάτω, και οι δύο διαθέτουν σταρ, και οι δύο ομάδες έχουν παράδοση καλών τελικών.

Το Κύπελλο Αγγλίας ήταν και είναι η παλαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον πλανήτη. Παραμένει και η δημοφιλέστερη σε εθνικό επίπεδο. Πάνω από 180 χώρες, αριθμός που συγκρίνεται με τον τελικό του ΟΥΕΦΑ και ακουμπά εκείνον του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ, θα δουν το ματς σήμερα. Αν το συγκρίνουμε για παράδειγμα με τις πενήντα χώρες που έδιεξαν τον τελικό Ιντερ–Ρόμα ή τις μόλις 22 που μετέδωσαν το Μπάγερν–Αϊντραχτ, η σύγκριση είναι άνιση. Και για δύο ώρες το απόγευμα, το Κάρντιφ, πιθανώς για τελευταία φορά, θα συγκεντρώσει τα βλέμματα. Φαβορί; Δεν πέφτω στην παγίδα.

Ειδικά στην Αγγλία, όπου, με εξαίρεση το προπέρσινο Μάν. Γιουνάιτεντ-Μίλγουολ, δεν υπάρχει ματς που να κρίθηκε εύκολα τα τελευταία 20 χρόνια. Ενα πολύ χαρακτηριστικό στοιχείο όμως: ο Πάρντιου θέλει να γίνει ο πρώτος Αγγλος προπονητής από το 1995 (Τζο Ρόιλ με την Εβερτον) που θα οδηγεί ομάδα στην κατάκτηση του τροπαίου. Κι αυτό είναι ένα ακόμα δείγμα τού πώς άλλαξε το ποδόσφαιρο στη γηραιά Αλβιώνα τα τελευταία δέκα χρόνια.