Το Όσκαρ στον… «θρόνο» του βασιλιά!

Η είδηση του Κόλιν Φερθ που κέρδισε το Όσκαρ του Α’ Ανδρικού Ρόλου στον «λόγο του βασιλια» και μετά ξέχασε το αγαλματίδιο σε μία τουαλέτα έκανε το γύρο του κόσμου. Το… www.sport-fm.gr -έστω και νοητά- σε στέλνει εκεί!

Γράφει ο Κώστας Τσούγκος

Η κακιά σου η μοίρα (έχεις κερδίσει σε διαγωνισμό: όλα πληρωμένα για να παρακολουθήσεις την 83η τελετή απονομής Όσκαρ από κοντά) σε έχει οδηγήσει σε μία αίθουσα δεξιώσεων παραπέρα από το Kodak Theater, αργά το βράδυ της περασμένης Κυριακής, ενώ η τελετή έχει λήξει λίγη ώρα νωρίτερα!

Κοιτάς αριστερά. Η Νάταλι Πόρτμαν με την κοιλιά φουσκωμένη μιλάει και χασκογελάει με τον Αρονόφσκι, έχοντας στο ένα χέρι αγκαλιά το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου και στο άλλο ένα ποτήρι σαμπάνια. Έγκυος γυναίκα που, εκτός από σταρ, είναι απόφοιτος του Χάρβαρντ και… πίνει ξίδια ανέμελη. Το σκέφτεσαι και νευριάζεις. Άβυσσος η ψυχή μίας πλούσιας- διανοούμενης- σταρ του Χόλυγουντ.

Κοιτάς δεξιά. Η Σκάρλετ Γιοχάνσον, αντικειμενικά το ομορφότερο πλάσμα στη γη, που για πάρτι της οι σιελογόνοι αδένες του Γούντι Άλεν έχουν στερέψει, έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με τον Τιμ Μπάρτον.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, είναι ευκόλως αντιληπτό πως ο παρανοϊκός σκηνοθέτης που επιμένει στα 53 του, με μία ακούρευτη φράντζα αλά Ρόμπερτ Σμιθ, να διαφημίζει τον «ψαλιδοχέρη», την μαρκάρει στενότατα!

Η Σκάρλετ έχει γύρει το κεφάλι της προς το πρόσωπο του και ο εμπορικότερος όλων των «κουλτούρα να φύγουμε» του πλανήτη, της ψιθυρίζει σε απόσταση χιλιοστών από το αυτί χαριτωμενιές. Δίπλα τους η σύντροφός του, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ (άλλη ζαβή και του λόγου της), η οποία σαν να μη συμβαίνει τίποτα καμακώνει τον σερβιτόρο.

Είσαι μόνος στην μέση της αίθουσας και δεν σου μιλά κανείς. Διαπιστώνεις ότι δεν ανήκεις σε αυτόν τον «λαμπερό» κόσμο του fast-food κινηματογράφου, αλλά και να ήθελες να είσαι σώμα και ψυχή εκεί, δεν θα μπορούσες.

Είσαι πολύ γήινος για να βρίσκεσαι μεταξύ τους και μέσα σε 10’ πρόλαβες κιόλας να απομυθοποιήσεις τις πιο φωτεινές φιγούρες του πλανήτη. Αυτού του τύπου οι σκέψεις έχουν κατακλύσει τον εγκέφαλό σου και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο οργανισμός αντιδρά αστραπιαία και νιώθεις ένα περίεργο σφίξιμο ανάμεσα στα πόδια. Πρέπει επειγόντως να κατουρήσεις.

Στο δρόμο για τις τουαλέτες περνάς από μία παρέα ατόμων που εκ πρώτης όψεως, όσοι την απαρτίζουν, φαίνονται διαφορετικοί από τους υπόλοιπους. Σταματάς το γοργό σου βήμα και τους παρατηρείς.

Είναι η «χρυσή» παρέα της βραδιάς. Ο Βρετανός σκηνοθέτης Τομ Χούπερ, που με τον «λόγο του βασιλιά» τα σάρωσε όλα, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας, μοιάζουν οι πιο φυσιολογικοί εκεί μέσα. Δεν γελάνε επίτηδες δυνατά για να τραβήξουν την προσοχή, ούτε χαριεντίζονται δημοσιοσχετίστικα με τους πάντες. Δείχνουν άνθρωποι σοβαροί και καλλιεργημένοι. Βρετανοί… σκέτο!

Μπαίνεις στις τουαλέτες, αλλά δεν υπάρχει καμία ελεύθερη και προκειμένου να μην κάθεσαι να κοιτάς το άπειρο, αποφασίζεις να πλύνεις τα χέρια σου. Την ώρα που βρίσκεσαι επί τω έργω, στην πλάτη σου βλέπεις από τον καθρέφτη έναν τύπο ψιλομεθυσμένο, ο οποίος ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω ελευθερώνοντας έναν καμπινέ. Κάτι σου θυμίζει αυτός.

Παρά το σμόκιν, φυσιογνωμικά σου μοιάζει με Έλληνα δημόσιο υπάλληλο. Και οδηγό σε ταξί θα μπορούσες να τον πετύχεις. Η ανάγκη σου όμως για να κάνεις την «ανάγκη» σου δεν σε αφήνει να το πολυαναλύσεις. Ο καμπινές είναι ελεύθερος.

Μπαίνεις με φόρα, ξεκουμπώνεσαι, κλείνεις τα μάτια και γέρνεις το κεφάλι προς τα πίσω. Αυτό ήταν, ξαλάφρωσες.

Κατά την επαναφορά σου στην πραγματικότητα, ανοίγεις τα μάτια κι αυτό που αντικρίζεις θα το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή…

Αδερφέ, μου, μόλις πιτσίλισες το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου!

Το επιχρυσωμένο αγαλματίδιο των 34 εκατοστών ήταν στερεωμένο με τα πόδια στη λεκάνη και την πλάτη στο καζανάκι.

Σαστίζεις. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Ο τύπος που λίγο πριν είχες συναντήσει ήταν ο Κόλιν Φερθ και μόλις είχες ουρήσει στο βραβείο του. Τα πρώτα συναισθήματα που σε κατακλύζουν είναι ντροπή και ενοχές. Πολλές ενοχές.

Κι αν σε περιμένει απ’ έξω; Κι αν από την αμηχανία σου καταλάβει ότι κάτι δεν πήγε καλά; Τι θα κάνεις;

Οι πιο ψύχραιμες σκέψεις σου δεν σε οδηγούν στο να πάρεις ένα κομμάτι χαρτί και να το σκουπίσεις, αλλά ανοίγεις την πόρτα για να δεις αν είναι κανείς απ’ έξω. Στον διπλανό καμπινέ μία καθαρίστρια σφουγγαρίζει.

Ενστικτωδώς, σηκώνεσαι και φεύγεις αρχικά από την τουαλέτα και στη συνέχεια από την αίθουσα, προσποιούμενος ότι δεν συμβαίνει τίποτα.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο όλα ξεδιαλύνονται μέσα σου. Δεν νιώθεις τύψεις γιατί ανέλυσες τι σου συνέβη και το φιλοσόφησες. Ο κάτοχός του, το ξέχασε σε μία τουαλέτα, εσύ γιατί να φταις; Γι’ αυτό σου λέω:

Κατούρησες το Όσκαρ...

Ε, και;