Είμαστε περισσότεροι από τους κάφρους και τους ανύπαρκτους προέδρους

Πολύ λίγες, κρυμμένες μέσα στο χρόνο είναι οι ουσιαστικές παρεμβάσεις των ομάδων της Θεσσαλονίκης που επιμένουμε να τις χαρακτηρίζουμε μεγάλες, αποτυπώνοντας αποκλειστικά τον όγκο των οπαδών τους.

Πολλές φορές τις συγκρίνουμε, ασκόπως βέβαια, χωρίς αν υπάρχει σοβαρός λόγος να διαπιστώσουμε ποιος την έχει μεγαλύτερη…

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Έρχονται στιγμές που αποδεικνύεται ότι άνθρωποι, οι οποίοι συνέδεσαν το όνομά τους με μερικά ιστορικά σημεία κάθε ομάδας, δεν δικαιολογούν τον βαρύγδουπο τίτλο τους ως πρόεδροι ή ακόμη και ηγέτες, αλλά, αντίθετα προβληματίζουν με τις συμπεριφορές τους. Για την ακρίβεια, ψάχνουμε να τους βρούμε και δεν εμφανίζονται πουθενά. Κοινώς, λουφάζουν.
Αποθεώνουν το «μακριά από τον πισινό μας και όπου θέλει ας είναι» και πορεύονται στο δρόμο της… ανυπαρξίας. Απαντώντας δε στο καίριο ερώτημα, «γιατί δεν υπάρχει τοποθέτηση- παρέμβαση σε όσα θλιβερά ζούμε –επί παραδείγματι- από την ημέρα του ντέρμπι», δεν αποκλείεται να ακούσουμε με τρεμάμμενη φωνή, «όταν μαλώνουν τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια».

Τελευταία ελπίδα να ακούσουμε κάτι είναι η συνεδρίαση της superleague, εκεί δηλαδή, που, προεξέχοντος του Ζαγοράκη, αποθεώθηκε από το ξεκίνημα της φετινής περιόδου ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, ως πρόεδρος της λίγκας.

Το δυσάρεστο είναι ότι, λίγο νωρίτερα, πέρασε ένα παιχνίδι κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, δαπανήθηκαν 400 χιλιάρικα παρακαλώ, για την ασφάλεια του επισκέπτη από τον Πειραιά κι όσο οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις αποδοκίμαζαν την υπερβολή και την ξεκάθαρη πρόκληση της αστυνομίας(και της πολιτείας), ο ΠΑΟΚ προτίμησε να βουβαθεί.

Στον ΠΑΟΚ, τον Άρη και τον Ηρακλή (για να μην φανταστείτε ότι εξαιρούμε τους άλλους δύο) δεν υπάρχουν σοβαροί λόγοι να παρέμβουν όταν σφάζονται στους δρόμους της Αθήνας. Είναι το… κράτος των Αθηνών, το βαθύ κράτος που δεν τους απασχολεί παρά μόνον όταν θα τους ακουμπήσει. Αλλά, ακόμη και σε μια τέτοια περίπτωση, δεν είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα διεγερθούν τα εγκεφαλικά κύτταρα των προέδρων και κυρίως των συνεργατών τους. Το πιθανότερο είναι να αντιδράσουν σαν τον ελέφαντα που δέχεται απροκάλυπτη επίθεση από μια μύγα.

Δεν αντιδρά κανείς λοιπόν, όπως το παχύδερμο και ο μέσος φίλαθλος, που διαθέτει ευαίσθητες κεραίες, αναρωτιέται ποιος είναι τελικά ο ρόλος τους.

Αραγε, αν κάποιος είναι πρόεδρος σε μια ομάδα, δεν θα πρέπει να τον απασχολεί τι συμβαίνει στο πρωτάθλημα; Δεν θα πρέπει να παρεμβαίνει; Δεν θα πρέπει να τοποθετείται τουλάχιστο; Να δείχνει, στα κρίσιμα σημεία ενός πρωταθλήματος, ότι υπάρχει και έχει άποψη, έχει «θέλω», έχει «εγώ», να προτείνει λύσεις;

Δεν υπάρχουν τέτοιοι παράγοντες. Δεν υπάρχουν πλέον παράγοντες που να διατηρούν μια αξιοπρόσεκτη, αξιοπρεπή συμπεριφορά, με σκοπό να δικαιώσει όλους αυτούς που τον στηρίζουν, τον ψηφίζουν και νοιώθουν ότι εκπροσωπεί μια λαϊκή βάση, η οποία ανησυχεί για όσα θλιβερά συμβαίνουν γύρω της.

Η συνεδρίαση της superleague, αν γίνει σήμερα, δίνει βήμα στους προέδρους των ομάδων που έχουν παρακολουθήσει όσα έχουν συμβεί στο ντέρμπι και όσα ακολούθησαν μετά το σφύριγμα και οφείλουν να τοποθετηθούν.

Μέχρι σήμερα, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Ίσως να είναι η τελευταία τους ευκαιρία και αν περάσει χωρίς να ειπωθεί τίποτε, τότε επιβεβαιώνεται –για μια ακόμη φορά0- η ανυπαρξία τους.

Κανείς δεν είπε ότι θα πρέπει να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι ή να αναποδογυρίσουν μερικές πολυθρόνες.
Το λιγότερο που ήδη έπρεπε να πράξουν είναι η καταδίκη για τα έκτροπα. Και επειδή δεν φτάνει μόνον αυτό, αν τους βρίσκονται πουθενά πρόχειρες μερικές προτάσεις για να αντιμετωπιστεί ανάλογη κατάσταση στο μέλλον (που δεν αποκλείεται να βρεθούν στην ίδια δυσάρεστη θέση), ας τις καταθέσουν.
Ή μήπως δεν θα πρέπει να ασχοληθούν ούτε και με αυτό;

Κι αν τους βαστάει, ας μετρήσουν τις δυνάμεις τους, ας σχηματίσουν μέτωπο κατά της βίας και του ρατσισμού που πρόσφατα μας απασχολεί και γινόμαστε ακόμη περισσότερο ρεζίλι διεθνώς.

Μέτωπο απέναντι στο κατεστημένο, που όλοι γνωρίζουμε το DNA του, γνωρίζουμε από τι ακριβώς αποτελείται και δεν κάνουμε τίποτε απολύτως για να το καταπολεμήσουμε. Να το εξαφανίσουμε μπας και έρθει μια μέρα που θα υπάρχει ποδόσφαιρο και θα το χαιρόμαστε όλοι μαζί.

Είναι πολλοί αυτοί που βαρέθηκαν την εξάρτηση από τους «μεγάλους», την τρύπια δικαιοσύνη, την πολιτεία και τις χορηγίες της σε κάφρους και χούλιγκαν με κουστούμια. Και είναι πολλοί περισσότεροι από τους μικρούς –οργανωμένους ή ανεξέλεγκτους- στρατούς που κλωτσάνε τον Σισέ, ή πετούν μπουκάλια στον Μιραλάς.

Είμαστε πολλοί. Καιρός είναι να αποκτήσουμε πραγματικούς ηγέτες.