FC: Πλειοψηφία καλεί μειοψηφία, όβερ

Το σύνολο των ανθρώπων που ενδιαφέρονται για ένα πράγμα ποτέ δεν βρίσκεται συντονισμένο στο ίδιο μήκος κύματος. Η υποκειμενική γωνία αντίληψης και ερμηνείας μιας σειράς συμβάντων, ειδικά όταν ενσωματώνει στην έκφρασή του μία -από καιρό φυτεμένη- μονόπλευρη προσέγγιση ταλιμπανικού χαρακτήρα, καθιστά κάτι τέτοιο πρακτικά αδύνατο.

Την ίδια στιγμή, επίσης πρακτικά, μέσω της φυσικής διαδικασίας που θέλει την κυρίαρχη απαίτηση να «βγαίνει μπροστά», η πλειοψηφία κάνει την παρουσία της περισσότερο αισθητή από τη μειοψηφία. Την ώρα όμως που μιλάμε συμβαίνει κάτι παράξενο, ίσως όχι και τόσο παράδοξο αλλά παράξενο σίγουρα: η μειοψηφία, λόγω άγνοιας, στενομυαλιάς, ανεπαρκούς κριτικής θεώρησης, συμφέροντος ή όλων αυτών μαζί «κάνει» την επικαιρότητα δική της, κρύβοντας από πίσω της την μόνη ουσιαστική απαίτηση που γέννησαν τα τεκταινόμενα του ντέρμπι και οι δηλώσεις που έγιναν αμέσως μετά. Επειδή λοιπόν ο μεγάλος -και απολύτως υπαρκτός- φόβος που μεγαλώνει και ετοιμάζεται να «καταπιεί το φαγητό μας» είναι ότι πάμε να χάσουμε το βασικό θέμα, ας επαναπροσδιορίσουμε τα βασικά -ελπίζοντας ότι δεν είναι ακόμα αργά για να επανέλθουμε στα συγκαλά μας και να επικεντρωθούμε στο «κλάμα» του μωρού που γεννήθηκε το βράδυ του Σαββάτου.

-Το θέμα μας είναι να εκλείψουν οι συμπεριφορές και τα λόγια εκείνα που γκρεμίζουν συθέμελα το αξιακό σύστημα, όχι μόνο του ποδοσφαίρου αλλά του πολιτισμού γενικότερα.

-Το θέμα μας ΔΕΝ είναι ποιος αδικήθηκε και ποιος χτύπησε ποιον, σε στενά Ολυμπιακο-Παναθηναϊκά πλαίσια. Το θέμα αυτό είναι υπαρκτό, έχει επιληφθεί η δικαιοσύνη, όλοι οι εμπλεκόμενοι θα τιμωρηθούν όπως τους πρέπει και όπως προβλέπεται και τίποτα πέραν αυτού.

-Το θέμα μας είναι ότι το καπάκι ενός βόθρου που γνωρίζαμε ότι υπάρχει αλλά κανείς δεν το είχε σηκώσει ακόμα, εκσφενδονίσθηκε και όλο το περιεχόμενό του χύθηκε και αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια όλων.

-Το θέμα μας ΔΕΝ είναι η συζήτηση των αυταπόδεικτων (π.χ. εγκυρότητα γκολ Κατσουράνη) και η επίκληση στο παρελθόν για να «καθαγιαστεί» το παρόν και το μέλλον. Αυτού του είδους η γυμνασιακή κουβέντα στην πραγματικότητα χρήσιμο θα ήταν να λήξει ακόμη και στα ίδια τα γυμνάσια.

-Το θέμα μας είναι ότι από τη στιγμή που -από τις δημόσιες εκδηλώσεις του και μόνο- κατέστη πασιφανές το αντικείμενο το ίδιο είναι αδύνατον να συνεχίσει να υπάρχει υπό τις παρούσες συνθήκες, το μαζικό ενδιαφέρον είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία για δομική, συμμετοχική και συναινετική αλλαγή στους όρους διεξαγωγής και τη λειτουργία του ποδοσφαίρου, όπως το βιώνουμε στη χώρα μας.

-Το θέμα μας ΔΕΝ είναι «κόκκινο», δεν είναι «πράσινο», δεν έχει να κάνει με «επικοινωνιακά κόλπα», «υπερασπιστικές γραμμές», με λίγα λόγια δεν είναι δίπολο. Η παρουσίασή του ως «ένα ακόμα επεισόδιο στην ιστορία της κόντρας των δύο δυναστών του ελληνικού ποδοσφαίρου» είναι το δόκανο που οδηγεί στην πιο επικίνδυνη παγίδα, αυτή του αποπροσανατολισμού.

Εντέλει, το θέμα μας είναι ότι καθένας οφείλει να κάνει αυτό που καταλαβαίνει κι αυτό που επιτάσσει η συνείδησή του. Οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι παίκτες, οι πρόεδροι, οι δημοσιογράφοι, όλοι. Το σημαντικότερο, όμως, για να προχωρήσουμε στην επόμενη φάση είναι ο κόσμος αυτός που παρακολουθεί και την θέλει να είναι παρών σε κάθε βήμα της, άλλοτε προτείνοντας, άλλοτε απορρίπτοντας, πάντως να είναι εκεί για να δηλώνει μέσω της παρουσίας του ότι το «αμπέλι» δεν είναι πια ξέφραγο.

Μία από τις προτάσεις-πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση είναι το «ΠΑΜΕ ΓΗΠΕΔΟ». Η πρώτη, ελπίζουμε όχι η μοναδική. Σε κάθε περίπτωση μια πρόταση η οποία, τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμού, περιγράφει το πνεύμα που διαπνέει όλους όσοι νιώθουν ότι θέλουν να κάνουν κάτι, να δηλώσουν συμμετοχή σε κάτι που θα περνάει από τη θεωρία στην πράξη. Κι αν σ’ αυτό -και ό,τι αντίστοιχο μελλοντικό- είμαστε όλοι μαζί, και είμαστε πολλοί, η μειοψηφία θα χάσει το κίνητρο και τα οφέλη της και, τελικά, θα περιοριστεί στο περιθώριο της πλειοψηφίας.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr