H βραδιά που γίναμε όλοι ΠΑΟΚ!

Του Μιχάλη Τσόχου

Ευτυχώς και πάλι λίγο ποδόσφαιρο. Λίγο αληθινό ποδόσφαιρο. Όχι ανακοινώσεις, δηλώσεις, αλλά γκολ, δοκάρια, χαμένα πέναλτι και μία σπουδαία, μία υπέροχη προσπάθεια. Μία προσπάθεια που μας σήκωσε από τις καρέκλες μας όλους. Μας έκανε να φωνάξουμε γκολ, μας έκανε να χτυπήσουμε με απογοήτευση το χέρι στο τραπέζι στο γκολ των Ρώσων, μας έκανε όλους ΠΑΟΚ για δύο ώρες.

Ναι δεν υπερβάλω. Την ώρα του ματς εδώ στο site δουλεύαμε καμιά 15αριά δημοσιογράφοι. Στο δοκάρι του Μουσλίμοβιτς οι επτά οκτώ από εμάς φωνάξαμε αυθόρμητα γκολ. Στο γκολ του Μουσλίμοβιτς επειδή το έχασε και η τηλεοπτική κάλυψη φωνάξαμε διάσπαρτα γκολ οι περισσότεροι. Στην απόκρουση του Κρέσιτς στο πέναλτι του Βάγκνερ Λοβ και οι 15 νοματαίοι φωνάξαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα «ναι ρε ΠΑΟΚ» και σχεδόν ταυτόχρονα χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι τρία τέσσερα δευτερόλεπτα μετά όταν ο Ιγκνάσεβιτς έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα του ΠΑΟΚ.

Και όμως η πρόκριση χάθηκε για τον ΠΑΟΚ παρά την υπέροχη προσπάθεια. Και επειδή και θα το διαβάσετε και θα το ακούσετε από πολλούς σήμερα σας λέω ότι η πρόκριση δεν χάθηκε στην Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ έπρεπε να πάρει την πρόκριση στη Μόσχα. Εκεί την έχασε. Το 0-2 δεν ήταν μακριά. Η απόδοσή του ήταν τέτοια που το 0-2 δεν θα ήταν ένα συμπτωματικό σκορ. Θα ήταν ένα δίκαιο σκορ. Ο ΠΑΟΚ έφαγε μόλις δύο φάσεις στο πρώτο ημίχρονο από τις κάθετες στον Βάγκνερ Λοβ και καμία στο δεύτερο μέχρι να δεχτεί το γκολ. Αντιθέτως ο ίδιος είχε βρει τον τρόπο να φτιάχνει τις φάσεις. Μπορεί να σκόραρε από ένα λάθος του Ρώσου γκολκίπερ αλλά νωρίτερα είχε χάσει σημαντικές ευκαιρίες για να ανοίξει το σκορ. Δεν ήταν μόνο το δοκάρι του Μουσλίμοβιτς, δεν ήταν μόνο το ανεπανάληπτο τετ α τετ του Ιβιτς, δεν ήταν μόνο το διαγώνιο σουτ του Σαλπιγγίδη στο πρώτο ημίχρονο, ήταν αρκετές οι στιγμές που θα μπορούσε να σκοράρει.

Εκεί που πραγματικά χάθηκε η πρόκριση ήταν λίγα λεπτά μετά το 0-1 όπου ο Ιβιτς έφυγε από πλάγια θέση πάσαρε στον Σαλπιγγίδη που έχασε μία απίστευτη ευκαιρία να κάνει το 0-2 και να τελειώσει την πρόκριση. Ο ΠΑΟΚ χθες το βράδυ δεν θα έφτανε σε μία συμπτωματική εκτός έδρας ευρωπαϊκή νίκη όπως έχει συμβεί αρκετές φορές σε ελληνικές ομάδες που δεν ήταν καλύτερες από τον αντίπαλο, αλλά έκλεβαν το αποτέλεσμα. Ο ΠΑΟΚ θα έφτανε σε μία νίκη που την δικαιούταν πέρα ως πέρα και λόγω της απόδοσής του και λόγω των ευκαιριών που έφτιαξε. Ο ΠΑΟΚ δεν κατάφερε να πάρει μία νίκη που του άξιζε και οι Ρώσοι της ΤΣΣΚΑ απλά κατάφεραν να την κλέψουν. Οπωσδήποτε μπορεί να πει κανείς κρίμα και να έχει νόημα η λέξη κρίμα.

Από την άλλη ο ΠΑΟΚ κέρδισε κάτι εξίσου σπουδαίο απόψε το βράδυ. Κέρδισε τους φίλους του με τη γεμάτη προσπάθειά του, αλλά κέρδισε και όλους τους ουδέτερους που σηκώθηκαν από τον καναπέ και την καρέκλα τους και πανηγύρισαν το γκολ του και στενοχωρήθηκαν από τον άδικο αποκλεισμό του. Δεν είναι μικρό πράγμα και αυτό. Και κάτι ακόμη. Με τέτοιο ΠΑΟΚ που είδαμε μάλλον τυχερή εκτός από την ΤΣΣΚΑ είναι και η Πόρτο (ή η Σεβίλλη) που δεν θα τον βρει στον δρόμο της.