Η αρχή της μεγάλης φαγούρας

Οι αυτοκρατορίες, διδάσκει η Ιστορία, πέφτουν πάντα από μέσα. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει κλασικότερο παράδειγμα από την 22α Φεβρουαρίου 1991.

Την ημέρα που ο Κένι Νταλγκλίς εντελώς ξαφνικά ανακοίνωσε την παραίτησή του από τον πάγκο της πιο πετυχημένης ομάδας που είχε αναδείξει το βρετανικό ποδόσφαιρο.

Από το 1973, με τον τεράστιο Μπιλ Σάνκλι στον πάγκο, και μέχρι το 1991, άλλοτε με τον Μπομπ Πέισλι, άλλοτε με τον Τζο Φέιγκαν και τον Nταλγκλίς στην τεχνική ηγεσία, η Λίβερπουλ έκανε μία απίστευτη αλυσίδα επιτυχιών. Τερμάτιζε πάντα –πλην της χρονιάς 1980-81– είτε πρώτη είτε δεύτερη, κατέκτησε 11 πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα Αγγλίας, 4 Λιγκ Καπ, 2 Κύπελλα ΟΥΕΦΑ και, το κυριότερο, 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών! Καμία άλλη βρετανική ομάδα δεν είχε ποτέ παρόμοιο κύκλο τόσων ετών με 18 χρόνια αδιαλείπτως στην κορυφή.

Ειδικά οι πέντε τελικοί στο Πρωταθλητριών σε οκτώ σεζόν είναι επίδοση που μόνο η Pεάλ Μαδρίτης –υπό άλλες συνθήκες– στη δεκαετία του '50 και η Mίλαν του Σάκι και του Καπέλο –στο διάστημα 1989 έως 1995– μπορούν να επιδείξουν, με τους Μιλανέζους μάλιστα να έχουν τρεις κατακτήσεις έναντι των τεσσάρων των «ρεντς».

Θυμάμαι εκείνο το πρωινό της παραίτησης Νταλγκλίς σαν να είναι τώρα. Πήγαινα στο αεροδρόμιο, το «Speke» στο Λίβερπουλ, που πλέον ονομάζεται «Τζον Λένον», για να πάρω το αεροπλάνο για Αμστερνταμ και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Αλλαξα το εισιτήριο και γύρισα στο «Ανφιλντ». Επρεπε να ζήσω εκείνη τη στιγμή, που την ένιωθα σημαντική. Πού να ήξερα κιόλας πόσο θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας για την «κόκκινη αρμάδα».

Ενα εικοσιτετράωρο νωρίτερα είχα απολαύσει ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια που τα μάτια μου είχαν την τύχη να δουν, στο «Γκούντισον Παρκ» την έδρα της Εβερτον. Η Λίβερπουλ είχε προηγηθεί τέσσερις φορές και οι «μπλε» είχαν ισάριθμες φορές ισοφαρίσει. Το 4-4 για το Κύπελλο Αγγλίας παραμένει ακόμα και σήμερα παιχνίδι που αποτελεί σημείο αναφοράς, αλλά για τον Κένι Νταλγκλίς ήταν η σταγόνα που ξεχείλιζε το ποτήρι. Το άγχος τον είχε μεταβάλει σε άλλον άνθρωπο, πιο ευερέθιστο και οξύθυμο. Το αιματοκύλισμα του «Χέιζελ» το 1985 είχε ακολουθηθεί από την τραγωδία του «Χίλσμπορο» το 1989 και ο Νταλγκλίς είχε εξομολογηθεί στη γυναίκα του πως το κεφάλι του ήταν καζάνι έτοιμο να εκραγεί!

Η κόρη του, Κέλι, σημερινή παρουσιάστρια στο ESPN, μου είχε πει πριν από χρόνια πως όταν ο Κένι παραιτήθηκε από τη Λίβερπουλ πολλά παιδιά στο σχολείο είχαν σταματήσει να της μιλούν!

«Ηταν γι' αυτά ένας θεός και το γεγονός ότι άφηνε την ομάδα δεν μπορούσαν να το αντιληφθούν όπως οι μεγάλοι», ήταν τα λόγια της!

Ο Νταλγκλίς δεν ήταν απλώς κάποιος που φόρεσε τη φανέλα της Λίβερπουλ και μετά έγινε προπονητής της ομάδας. Ηταν ο καλύτερος παίκτης που οι Liverpudlians είχαν την τύχη να απολαύσουν και μετά ως προπονητής διατηρούσε τη μαγεία των αγωνιστικών του ημερών ανέγγιχτη, χτίζοντας μία ομάδα που κέρδιζε παίζοντας σπουδαία μπάλα.

Η απόφασή του να φύγει ανακοινώθηκε σε επίσημη συνέντευξη Τύπου το απόγευμα της 22ας Φεβρουαρίου 1991 και ο πρόεδρος Νόελ Γουάιτ διευκρίνιζε πως η διοίκηση έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να τον μεταπείσει. Ο Νταλγκλίς, κάτασπρος και συνοφρυωμένος, αρκέστηκε σε λίγες λέξεις: «Φεύγω για να ξεκουραστώ, αφήνοντας την ομάδα πρώτη και είμαι βέβαιος πως έχω πολλούς φίλους στο "Ανφιλντ"». Συνήθως κοιτούσε όλους κατάματα, αλλά εκείνη τη μέρα το βλέμμα του ήταν απλανές και χαμένο! Xρόνια μετά, σε μια κουβέντα μας, μου είχε πει πως δεν έπρεπε να είχε φύγει. Αλλά το κακό είχε γίνει!

Αφηνε την ομάδα πρώτη με πέντε πόντους διαφορά από την Aρσεναλ, αλλά μέσα σε δύο μήνες αυτό θα γινόταν παρελθόν.
Την ώρα που τελείωνε η συνέντευξη, οι ουρανοί άνοιξαν, κάτι όχι ασυνήθιστο για τη βορειοδυτική Αγγλία, όμως ένιωθες πως αυτή η βροχή ήταν διαφορετική. Σαν ένα ύστατο ρέκβιεμ στον «king Kenny». Εκείνη την ώρα κανείς δεν το υποπτευόταν, αλλά μόλις άρχιζαν τα είκοσι χρόνια φαγούρας του συλλόγου, που ακόμα ψάχνει για τη χαμένη του αίγλη, παρά την αναλαμπή των πέντε τίτλων το 2001. Και την κατάκτηση του Tσάμπιονς Λιγκ στην επική ανατροπή της Πόλης το 2005.

Και τα πράγματα, ό,τι κι αν γίνει στο μέλλον, δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Τουλάχιστον η παρουσία του Nταλγκλίς ξανά στον πάγκο έχει φέρει ηρεμία και συσπείρωση. Και η Λίβερπουλ, όσο κυνικό κι αν ακούγεται, τον χρειάζεται και τώρα τόσο πολύ όσο και τότε, εκείνο το μουντό απόγευμα του 1991 που έφυγε.