Δεν έχουν το όνομα, αλλά διαθέτουν τη χάρη! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ο ΜακΚλάρεν πιστώνεται την εκπληκτική μεταμόρφωση της ομάδας από το 2000 που ανέλαβε. Στο τελευταίο του ματς, πριν κάνει πραγματικότητα το όνειρό του αναλαμβάνοντας την εθνική ομάδα, θέλει και ένα διεθνή τίτλο.

Πρωτάρες και οι δύο σε τελικό, επιθυμούν να προσθέσουν το όνομά τους στη λίστα των νικητών. Μίντλεσμπρο και Σεβίλλη τελειώνουν τη χρονιά με διαφορετικά συναισθήματα στο εσωτερικό, αλλά σε αυτό το μέτωπο υπάρχει ένα ολόκληρο τρόπαιο για λάφυρο. Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ που μπορεί να μην έχει το όνομα του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά από χάρη δεν έχει κάτι να ζηλέψει! Πέρυσι είδαμε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας να νικά 3-1 στη Λισσαβώνα τη Σπόρτινγκ, το 2003 την Πόρτο να λυγίζει τη Σέλτικ 3-2, το 2002 τη Φέγενορντ με το ίδιο σκορ την Ντόρτμουντ. Και αν δεν πειστήκατε ακόμα, θυμηθείτε το συγκλονιστικό 5-4 της Λίβερπουλ με την Αλαβές.

Και αν για την «Μπόρο» των μόλις 16 ευρωπαϊκών αγώνων στο παρελθόν είναι φυσιολογικό να έχει αντιμετωπίσει μόλις μία ισπανική αντίπαλο (τη Βιγιαρεάλ πέρυσι), για τη Σεβίλλη που πρωτόπαιξε στην Ευρώπη πριν από σχεδόν μισό αιώνα μοιάζει περίεργο! Μόλις πριν από τα φετινά Χριστούγεννα έφερε 1-1 με την Μπόλτον στο «Ρίμποκ» στη φάση των ομίλων.
Οι Ανδαλουσιανοί έχουν ακόμα ελπίδες να αγωνίζονται στο Τσάμπιονς Λιγκ τη νέα χρονιά. Υπολείπονται της Οσασούνα, αλλά έχουν δύο ματς ακόμα να δώσουν, το ένα εξ αναβολής με την ήδη εστεμμένη πρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα. Αντίθετα, για τη Μίντλεσμπρο όλα τελειώνουν απόψε. Την Κυριακή, στο Λονδίνο με τη Φούλαμ, ο Στιβ ΜακΚλάρεν κατέβασε τη νεότερη ενδεκάδα στη ιστορία της Πρέμιερσιπ. Με δέκα Αγγλους, με μέσο όρο τα 20 χρόνια, με τον 18χρονο Λι Κάτεμορ νεότερο αρχηγό στα τελευταία 100 χρόνια του κλαμπ. Το απόλυτο όνειρο του ιδιοκτήτη Στιβ Γκίμπσον, που βλέπει 14 παίκτες του να προέρχονται από ακτίνα 40 χιλιομέτρων από το «Ριβερσάιντ». Θα μπορούσε να είναι η επανάληψη της (χαμένης στον χρόνο) ιστορίας των ποδοσφαιριστών της Σέλτικ το 1967, που πήραν το Κύπελλο Πρωταθλητριών γεννημένοι όλοι στη Γκλασκώβη σε ακτίνα 34 χιλιομέτρων από το «Πάρκχεντ». Ομως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για κάθε ντόπιο ταλέντο (Ντάουνινγκ, Πάρναμπι, Κάτερμορ, Τζέιμσον) υπάρχει και ένα μεγάλο όνομα ξένου (Γιακούμπου, Μεντιέτα, Βίντουκα, Χασελμπάινκ). Ο Γκίμπσον δεν λυπήθηκε τα χρήματα προκειμένου να κάνει την ομάδα-ασανσέρ των 90s υπολογίσιμη δύναμη.

Ο ΜακΚλάρεν πιστώνεται την εκπληκτική μεταμόρφωση της ομάδας από το 2000 που ανέλαβε. Στο τελευταίο του ματς, πριν κάνει πραγματικότητα το όνειρό του αναλαμβάνοντας την εθνική ομάδα, θέλει και ένα διεθνή τίτλο. Για μία ομάδα, που το Λιγκ Καπ του 2004 είναι το μόνο τρόπαιο που διαθέτει, αποτελεί ιστορικό γεγονός. Αν αναλογιστεί κανείς τι πέρασε φέτος, το φινάλε θα είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Η «Μπόρο» που έχασε μέσα από τη Σάντερλαντ, που δεν μπόρεσε να νικήσει την ερασιτεχνική Νανίτον στο Κύπελλο, που διασύρθηκε από την Αστον Βίλα με 4-0 εντός έδρας, είναι η ίδια ομάδα που διέλυσε τη Βασιλεία, τη Στεάουα, που απέκλεισε τη Ρόμα και τη Στουτγκάρδη. Που συνέτριψε 3-0 την Τσέλσι και 4-1 τη Γιουνάιτεντ. Και που τερμάτισε 14η στην Αγγλία.
Αν μάλιστα κατακτήσει το Κύπελλο, θα είναι η ομάδα με τη χειρότερη θέση στο πρωτάθλημά της που θα κατακτά αυτό το τρόπαιο. Η Ιντερ το 1993-94 ήταν 13η στο Καμπιονάτο, όταν πήρε το ΟΥΕΦΑ στον διπλό τελικό με τη Σάλτσμπουργκ.
Για τη Σεβίλλη του Χουάντε Ράμος, η καλή πορεία, αν εξαργυρωθεί με το Κύπελλο, θα είναι μπόνους. Ο Σαβιόλα, ο Πουέρτα, ο Μαρέσκα, ο Πάλοπ έχουν τη δυνατότητα να μας χαρίσουν μία αξέχαστη βραδιά.

Πρόβλεψη είναι δύσκολο να γίνει, όπως σε κάθε τελικό. Θεωρώ, όμως, ότι θα έχουμε γκολ. Αλλωστε, το μοναδικό ματς που έμεινε στο 0-0 στη σειρά των τελικών του ΟΥΕΦΑ ήταν το Γαλατασαράι-Αρσεναλ το 2000 στην Κοπεγχάγη. Και κάτι μου λέει ότι το όνομα της «Μπόρο» μοιάζει να έχει ήδη σκαλιστεί πάνω στο Κύπελλο, μετά τα επικά αποτελέσματα με τους Ελβετούς και τους Ρουμάνους.