Ολυμπιακός και ΠΑΟ μας έφτασαν στον πάτο

Ως κομπλεξικός Σαλονικιός, αναρωτιέμαι αν θα άνοιγε η ΕΠΟ κι αν θα συνεδρίαζε η δευτεροβάθμια επιτροπή της σαββατιάτικα, για να εξετάσει την έφεση του Μάκη Χάβου.

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Ο καθένας με τον καημό του, μπορείτε να σκεφτείτε, αλλά, είπα κι εγώ να ξεκινήσω από κάπου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε δα και μεγάλη εντύπωση η τιμωρία του Ιωακείμ, του Χάβου. Κι αν δεν ήταν δυo μήνες, ας ήταν ένας μήνας. Ε, και τι έγινε. Η ουσία είναι ότι η τιμωρία του επιβλήθηκε με βάση όσα ανέφερε ο διαιτητής και φαντάζομαι ότι επειδή κανείς δεν θέλει να εκτεθεί, συμβουλεύτηκαν τους «κώδικες» και διαπίστωσαν ότι υπάρχει η ευχέρια να επιβληθεί μια μεγάλη ποινή.

Κι όχι γιατί πρέπει σώνει και καλά να συμμορφωθεί ο Χάβος. Όχι. Αλλά, γιατί θα πρέπει να καταλάβει κι αυτός κι ο ΠΑΟΚ ότι υπάρχουν κάποιοι που κάνουν κουμάντο και κάποιοι που θα πρέπει να υπακούν. Τελεία και παύλα.

Τώρα, αν εσείς έχετε να μου πείτε κάτι πολύ διαφορετικό, αν θέλετε να με χαρακτηρίσετε και πάλι κομπλεξικό, δεν στοιχίζει τίποτε.

Πάντως, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να συζητήσω και για τα... χαμπέρια του ΠΑΟΚ ή οποιασδήποτε άλλης ομάδας, όπως έχω αποδείξει σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις και από αυτή τη «στήλη» και από την αρθρογραφία μου στη «SportDay» και προσφάτως στο «sday.gr».

Υπάρχουν, αρκετοί, που επικοινωνούν μαζί μου και επιμένουν με την ίδια άσκοπη επιχειρηματολογία (που ουσιαστικά είναι δικαιολογία για να κρύψουν την ανυπαρξία τους) για να σημειώσουν ότι είναι «πρωταθλητές», ή ότι ο ΠΑΟΚτσής θα πρέπει μόνιμα να προσκυνά και να δέχεται όσα του επιβάλουν άνευ διαμαρτυρίας.

Εγώ τον τίτλο του ΠΑΟΚτσή, ή του Αρειανού δεν τον διεκδίκησα και δεν τον έλαβα ποτέ κι αυτό όχι για λόγους αντικειμενικής συμπεριφοράς, αλλά, επειδή έτσι αντιλαμβάνομαι την ποδοσφαιρική πραγματικότητα.

Χωρίς να χρειάζεται να τοποθετηθώ σε μια οπαδική παράταξη που έτσι κι αλλιώς θα αποτελούσε μειονέκτημα στην προσπάθειά μου να προσεγγίσω την πραγματικότητα.

Για να μην σας κουράσω περισσότερο και για να επιστρέψω στη... νέα τάξη πραγμάτων, δεν έχετε παρά να συμφωνήσετε ότι υπάρχει οριστικά αλλαγή στην ποδοσφαιρική κυβέρνηση.

Ρίξτε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα (κι όχι αναγκαστικά στις μέσα σελίδες) των εφημερίδων και ειδικά των οπαδικών εφημερίδων του ΠΑΟ και του Ολυμπιακού. Θα διαπιστώσετε ότι ανταλλάσουν πυρά σχετικά με το ποιος κάνει κουμάντο, κυρίως εκτός των γραμμών του γηπέδου. Στη διαιτησία, στην ΕΠΟ, στην αθλητική δικαιοσύνη, στα κονέ με την αστυνομία, με την κυβέρνηση.

Η επίδειξη ισχύος από τον Ολυμπιακό σε βάρος του ΠΑΟΚ ανοίγει αυτομάτως μέτωπο με τον ΠΑΟ και το αντίθετο. Φέτος και ίσως για αρκετό καιρό ακόμη θα είναι ο Ολυμπιακός, κάποια στιγμή ο ΠΑΟ.

Αν υπάρχει κάτι διαφορετικά είναι ένα... ημίχρονο με την ΑΕΚ, όπως έγινε πριν από πολλά χρόνια.

Κατά τα άλλα, οι δύο «οικογένειες» μοιράζοντγαι την πίτα και το ποδόσφαιρο έχει πιάσει πάτο.

Η απλοϊκή μου προσέγγιση ενδεχομένως να σας προκαλεί, αλλά, αν υπάρχει μια φωνή και μια αντίρρηση, δεν φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν ισχυρά θεμέλια για να τη διατηρήσει κανείς περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα στην επιφάνεια. Θα βουλιάξει.

Αυτή είναι η ουσία κι όλα τα άλλα αμπλουτίζουν την καθημερινότητά μας. Είναι αυτό που λέμε, «να έχουμε να ασχολούμαστε». Όλοι γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη. Ένας από τους δύο θα μετουσιώσει σε τίτλο την υπεροχή του κυρίως στα γραφεία όπου γίνεται λόγος για το ποδόσφαιρο, χωρίς τη συμμετοχή ποδοσφαιριστών και προπονητών.

Δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι κανένας άλλος όσο οι αποφάσεις για τον τελική νικητή της κούρσας παίρονται κυρίως έξω από τις γραμμές. Αν αλλάξει αυτό και η ισονομία επικρατήσει σε κάθε ποδοσφαιρική έκφανση, τότε ίσως να προκύψει μια έκπληξη για νβα ομορφύνει το ρημάδι το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μέχρι τότε, όλο και περισσότεροι θα του γυρνούν την πλάτη. Θα είναι σαν το κοινοβούλιο, τις εκλογές, την αποχή των επόμενων γενιών που δεν τρώνε πλέον κουτόχορτο.

Συγγνώμη που σας κούρασα σήμερα, ο κομπλεξικός.