Εκεί η κομπίνα είναι κανόνας (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Όλα αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στην Ιταλία δεν είναι καινούργια φρούτα. Αλλωστε, οι γείτονες έχουν τη μεγαλύτερη παράδοση σε παρόμοια σκάνδαλα. Η γκάμα, ατελείωτη. Η ιστορία των παράνομων στοιχημάτων το 1980 ήταν η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Ένας μανάβης και ένας εστιάτορας έκαναν άνω - κάτω το πρωτάθλημα, στήνοντας περίπου εξήντα ματς, σε ένα διάστημα μερικών μηνών, τη σεζόν 1979-80! Και όταν κάποια αποτελέσματα δεν ήρθαν όπως τα υπολόγιζαν, αυτοί που, βασισμένοι στις δικές τους πληροφορίες, έχασαν τεράστια ποσά τούς απείλησαν με τη ζωή τους. Για να προστατευτούν, κατέφυγαν στη Δικαιοσύνη, αποκαλύπτοντας ένα ολόκληρο διεφθαρμένο σύστημα. Ματς που είχαν συμφωνηθεί με τους προέδρους (Μίλαν – Λάτσιο)? ματς που οι ίδιοι οι παίκτες έφερναν ισοπαλία, φτάνει ένας από αυτούς (ο Πάολο Ρόσι) να σκόραρε δύο φορές, για να βγει πρώτος σκόρερ? ματς που στο κόλπο ήταν μόνο ο τερματοφύλακας, ώστε να δεχτεί γκολ στο πρώτο ημίχρονο? ματς που ήταν μιλημένοι μόνο οι διαιτητές, για να βγάλουν έναν συγκεκριμένο αριθμό από κίτρινες ή κόκκινες κάρτες!

Ο σεισμός που προκλήθηκε από το σκάνδαλο, τεράστιος. Η αστυνομία, με μία οργανωμένη επιχείρηση, την Κυριακή 25 Μαρτίου του 1980 έκανε έφοδο στα γήπεδα. Για να μην ξεφύγει κανείς, έκανε επιτόπου τις συλλήψεις προέδρων στην εξέδρα, ποδοσφαιριστών στο ημίχρονο, την ώρα που ο προπονητής έδινε οδηγίες, ακόμα και την ώρα της αλλαγής (Πετρίνι της Μπολόνια), πριν κάτσει στον πάγκο! Οι τιμωρίες που ακολούθησαν, με υποβιβασμό Μίλαν και Λάτσιο, με φυλακίσεις προέδρων, με αποκλεισμό 60 ποδοσφαιριστών (ο Ρόσι επέστρεψε στα γήπεδα το '82, λίγο πριν από τον θρίαμβο στο Μουντιάλ), έδειξαν σε όλους πως στην Ιταλία δεν αστειεύονταν.

Το 1988 και ενώ για κάποια χρόνια τα πράγματα κύλησαν ομαλά, η πτώση της Νάπολι, που έχασε ένα ολόδικό της πρωτάθλημα από τη Μίλαν, έφερε ξανά στα στόματα όλων τις λέξεις «στημένο» και «ύποπτο». Δεν είναι λίγοι στην Ιταλία αυτοί που συσχετίζουν την ιστορία του ντοπαρίσματος Μαραντόνα το '91 με ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την Καμόρα. Τα μέλη της φέρονται να έχασαν τσουβάλια λεφτά από την απώλεια του «σκουντέτο» για τη Νάπολι το 1987-88 και υπεύθυνο θεώρησαν τον Αργεντινό.

Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90 οι φήμες επανέρχονταν και πύκνωναν. Ύποπτα ματς, περίεργα σκορ, συνδιαλλαγές που συζητούσαν στα στέκια, έκαναν όλο και πιο συχνά την εμφάνισή τους. Διαιτητές που κόντρα στην κοινή λογική σφύριζαν προκλητικά, ματς που όλοι ήξεραν το τελικό αποτέλεσμα. Σχεδόν πάντα στο επίκεντρο ένα όνομα: Λουτσιάνο Μότζι. Πανίσχυρος και αλλαζόνας. Η Γιουβέντους, εν τω μεταξύ, πρώτα με το σκάνδαλο του ντοπαρίσματος (που αποδείχτηκε, αλλά τα φόρτωσαν όλα στον γιατρό και καθάρισαν) και μετά με τα πολλά σφυρίγματα υπέρ της σε κρίσιμα ματς, ήταν μόνιμα στο στόχαστρο. Με τα καινούργια καμώματα που είδαν το φως της δημοσιότητας, όλα δείχνουν πως η ανοχή της οικογένειας Ανιέλι στον Μότζι και στον Τζιράουντο τελειώνει, αλλά το όνομα της «Βέκια Σινιόρα» αμαυρώθηκε ξανά.

Το εκπληκτικό είναι πως όχι μόνο σε εσωτερικό επίπεδο η Γιούβε επηρέαζε καταστάσεις και εξασφάλιζε τίτλους, αλλά προχωρούσε και στην Ευρώπη. Το 2004, στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, η σουηδική Τζουργκάρντεν πήρε 2-2 στο «Ντέλε Αλπι». Στις εφημερίδες δημοσιεύτηκαν προχτές συνομιλίες του Μότζι με τον (τότε αρχιδιαιτητή) Παϊρέτο, ο οποίος έχει κατηγορηθεί για μόνιμο ορισμό των ρέφερι που επιθυμούσε η Γιούβε στα κρίσιμα ματς. Ο Παϊρέτο ήταν στην επιτροπή της ΟΥΕΦΑ για τον ορισμό των διαιτητών και ο Μότζι του ζητούσε επιτακτικά να βάλει κάποιον που να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ομάδας και να μην πάει κόντρα στα συμφέροντα της διοργάνωσης! Ορίστηκε ο Άγγλος Πολ, που πάντα βοηθά τα μεγάλα ονόματα. Πόσο ήρθε η ρεβάνς; 4-1 για τη Γιουβέντους!

Σε μια χώρα όπου το να παίζεις για την ομάδα σου και το όνομά σου είναι σπάνιο τις τελευταίες αγωνιστικές (ο Ελευθερόπουλος πέρυσι αντικαταστάθηκε, διότι έπαιζε καλά σε ματς που η Μεσίνα... έπρεπε να χάσει), το «Μότζιγκεϊτ» δεν ξαφνιάζει. Τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Μην πάτε μακριά. Ακόμα και οι πέτρες ήξεραν στην Ιταλία πως το Παλέρμο – Ρόμα θα λήξει ισόπαλο. Έγινε 0-3 και ύστερα ήρθε 3-3. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν. Οπως στο Μπάρι - Πεσκάρα, πριν από μία εβδομάδα. Ακουγόταν για ισοπαλία και ήρθε, φυσικά. Η μία ομάδα σκόραρε με πέναλτι στο 87’ και η άλλη ισοφάρισε αμέσως -και αυτή με πέναλτι. Στις καθυστερήσεις, ο διαιτητής -που μάλλον είχε παίξει άλλο αποτέλεσμα- έδωσε ξανά πέναλτι στους φιλοξενούμενους, που το σούταραν στα πουλιά, μη γίνει κανένα λάθος! Ομορφιά!

Εννοείται πως κατά καιρούς είχαμε ξεκαρφώματα. Οπως τότε που ο Κολίνα επέμενε να γίνει το ματς το 2000 στον βούρκο της Περούτζια. Και με ισοπαλία η Γιούβε έπαιρνε τον τίτλο. Έχασε 1-0 και η Λάτσιο του Ερικσον έκανε νταμπλ. Αλλά αυτά δυστυχώς είναι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας.