Με αυτό το πλάνο η λύση για τον πάγκο ακούει στο όνομα Κούπερ

Αυτά που διαρρέουν προς τα έξω από την Παιανία για τον νέο Παναθηναϊκό φέρνουν πολύ στο μυαλό τις εικόνες από το 1999. Τότε που ολοκληρωνόταν ο κύκλος μιας ομάδας που είχε πάρει τίτλους και είχε φτάσει στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ μέσα σε τρία χρόνια, από το 1993 έως το 1996, και που μέσα σε λιγότερα από άλλα τρία χρόνια είχε καταρρεύσει. Τότε η επιλογή για να ηγηθεί της δημιουργίας μιας φρέσκιας ομάδας ήταν ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας.

Ακόμη θυμάμαι τα πρωτοσέλιδα του τύπου «πετάει πετσέτα ο Βαρδινογιάννης», με φανερή τη μομφή προς τον «καπετάνιο» για την επιλογή του Κυράστα, με το φτωχό βιογραφικό έως τότε. Μόνο που τα βιογραφικά δεν παίζουν μπάλα, ούτε δουλεύουν, οπότε ένας νέος και άφθαρτος τεχνικός που είχε κάνει το αγροτικό του στις μικρότερες κατηγορίες ή σε ομάδες που κινδύνευαν με υποβιβασμό έπιανε δουλειά και θα διέψευδε τους πάντες. Ελάχιστοι εξ ημών πήραμε ξεκάθαρη θέση υπέρ του Κυράστα, αφού τα αναθέματα έπιαναν περισσότερο τόπο ανάμεσα στους εξαγριωμένους οπαδούς, που προτιμούσαν κάποιο μεγάλο όνομα, σαν αυτά που είχαν ακουστεί για κάποιες μέρες (Γιουπ Χάινκες, Στέφαν Γκρος) ή του Αρι Χάαν, που είχε ήδη περάσει με επιτυχία από τον ΠΑΟΚ (στον οποίο γύρισε εκείνο το καλοκαίρι) και είχε οδηγήσει τη Φέγενορντ στην κατάκτηση του πρωταθλήματος Ολλανδίας. Θυμάμαι πως όταν ο ΣΠΟΡ FM είχε φιλοξενήσει τις πρώτες δηλώσεις του Κυράστα (πρώτες μέρες του Ιουνίου νομίζω), οι γραμμές το μεσημέρι είχαν ανάψει από έξαλλους φίλους του ΠΑΟ, που κατηγορούσαν τον Γιώργο Βαρδινογιάννη πως μικραίνει τον σύλλογο.

Υπενθυμίζω, επίσης, πως το πλάνο και τότε -όπως και τώρα- ήταν να γίνει μία ομάδα με νέα παιδιά, που θα έχει λογικά συμβόλαια και δεν θα περιμένει τα πάντα από τα μεγάλα ονόματα, αλλά και που θα χτιζόταν από την αρχή. Εκείνο το καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός έβαλε τις βάσεις για την ομάδα που πήρε το νταμπλ τελικά το 2004 και που ενδιάμεσα έκανε για τρεις σερί σεζόν εξαιρετικές πορείες στην Ευρώπη, με αποκορύφωμα τη σεζόν 2001-2002, όταν έφτασε τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ αποκλειόμενος από την Μπαρτσελόνα στις λεπτομέρειες, και που έκανε μερικές από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία του κλαμπ, όπως εκείνη μέσα στο Πόρτο επί της ομάδας του Ζοσέ Μουρίνιο.

Τα ονόματα που ακούγονται τώρα για να βρεθούν στο πλάνο του νέου (και πολύ πιο οικονομικού) Παναθηναϊκού από το καλοκαίρι δεν είναι αυτά που κάνουν τον κόσμο να βγει στους δρόμους, ούτε να πάει στο αεροδρόμιο. Αλλά από τον μουντιαλικό Γκοβού, που απογοήτευσε, ίσως ο Αμπντούν να αποτελέσει καλύτερη προσθήκη. Το ίδιο και ο Ντουγκλάο (που απορώ γιατί δεν απασχόλησε το καλοκαίρι τον ΠΑΟ) από τον οποιονδήποτε Καντέ.

Μόνο που για να ολοκληρωθεί αυτό το σχέδιο του νέου Παναθηναϊκού πολύ φοβάμαι πως θα χρειαστεί και πάλι αλλαγή προπονητή. Γιατί ο συμπαθέστατος Φερέιρα, που είναι πάρα πολύ καλός προπονητής, δεν φαίνεται να διαθέτει τα κατάλληλα προσόντα για να χτίσει μία ομάδα από την αρχή, με παίκτες που δεν γνωρίζει, σε ένα εντελώς άγνωστο για τον ίδιο πρωτάθλημα. Και επειδή δεν θα είναι εύκολο να βρεθεί, σαν το 1999, κάποιος νέος Κυράστας (ο Σάκης Τσιώλης ή ο Γιώργος Δώνης θα ήταν εξαιρετικές περιπτώσεις, ωστόσο ποιος θα τολμήσει να το πει αυτό στον κόσμο;), μοιάζει για μονόδρομος μία λύση: ο άνθρωπος που ξεχώρισε το 2010 στο ποδόσφαιρό μας και που έχει ήδη καταλάβει το τι γίνεται, αλλά που ικανοποιεί και το λαϊκό αίσθημα για «όνομα». Σωστά το καταλάβατε. Μιλάω για τον Έκτορ Ραούλ Κούπερ. Αλλά με τη διοικητική αστάθεια που υπάρχει οτιδήποτε συμβεί μάλλον θα είναι στο τέλος της σεζόν.