Τη λύγισε μόνο η μοίρα! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Υπήρξε ό,τι καλύτερο είχε βγάλει το ιταλικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο συλλόγων. Αγαπήθηκε παράφορα και έφυγε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβε να φθαρεί. Στο διάβα της δεν νικούσε απλώς. Ανάγκαζε τον αντίπαλο να υποκλιθεί. Σ' εκείνη τη μοιραία πτήση της 4ης Μαΐου 1949 η μοίρα θαρρείς πως ήθελε να βάλει τέρμα στη μεγαλύτερη ομάδα που είχε δει έως τότε ο πλανήτης. Η Τορίνο, που έσβησε σ' εκείνα τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν, το συννεφιασμένο απόγευμα στη Σουπέργκα, όταν το αεροπλάνο που τη μετέφερε από τη Λισσαβώνα συνετρίβη στην Μπαζίλικα, είναι ένας μύθος. Και δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεραστεί. Ακριβώς γιατί έφυγε σ' ένα τέλειο σημείο, ενώ ακόμα δεν είχε κάνει τον κύκλο της.

Σ' εκεινα τα πρώτα χρόνια, μετά τη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Ιταλία, ντροπιασμένη και ηττημένη, δεν είχε πολλά πράγματα που την άφηναν να έχει ψηλά το κεφάλι. Πλην της «Γκρανάτα». Ως ομάδα δεν είχε αντίπαλο. Σε εσωτερικό επίπεδο άφηνε τη σκόνη της να καλύπτει τους υπολοίπους. Και εκτός συνόρων αντιμετώπιζε στα ίσια οποιονδήποτε. Οποιονδήποτε, εκτός από τη μοίρα, όπως αποδείχτηκε!

Ο Βαλεντινο Ματσόλα ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης σε μία ενδεκάδα με πολλούς σταρ, με την έννοια της εποχής φυσικά. Απλά παιδιά, με χάρισμα στο να χαϊδεύουν και όχι να κλοτσούν την μπάλα! Ο Μπατζικαλούπο, ο Μπαλαρίν, ο Οσολα, ο Γκρεζάρ, ο Καστιλιάνο, ο Γκαμπέτο, ο Γκράβα, ο Λόικ, ο Σούμπερτ, ο Ριγκαμόντι. Οι περισσότεροι από αυτούς, εργάτες στη βιομηχανία της FIAT. Αυτήν που ανήκε στον δογματικό... εχθρό, την οικογένεια Ανιέλι, ιδιοκτήτρια της Γιουβέντους. Μάλιστα, ο Ματσόλα μαζί με τη μεταγραφή από τη Βενέτσια στην Τορίνο έφευγε από το εργοστάσιο της Alfa Romeo για να ενταχθεί κι αυτός στη FIAT! Η μοιραία πτήση εκείνο το συννεφιασμένο απόγευμα πήρε στον άλλο κόσμο 31 ανθρώπους. Από αυτούς, οι 18 ήταν τα μέλη του αληθινά πρώτου μεταπολεμικού ποδοσφαιρικού κολοσσού. Της μόνιμης πρωταθλήτριας για πέντε σερί σεζόν Τορίνο.

Μια ομαδα που έπαιζε (βασισμένη στο WM του Χέρμπερτ Τσάπμαν) με πέντε επιθετικούς. Με βασικό σκοπό το θέαμα. Γιατί το αποτέλεσμα ήταν διαδικαστικό θέμα. Πόσο (και όχι αν) θα κέρδιζε. Και αυτή η... ανία που προκαλούσε η συνεχιζόμενη κυριαρχία της Τορίνο, αντί να δημιουργεί συσπείρωση απέναντί της, ως εκ θαύματος γεννούσε καινούργιους φίλους και θαυμαστές! Τα ρεκόρ που έκανε εκείνη η ομάδα παραμένουν ακατάρριπτα. Και ποιος ξέρει αν το Κύπελλο Ευρώπης ξεκινούσε λίγα χρόνια νωρίτερα, ποιο θα ήταν το σημερινό μέγεθος της Τορίνο;

Στην ισοπεδωτικη σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει το μεγαλείο της υπερομάδας που χάθηκε, σαν κάστρο από άμμο στην ακροθαλασσιά, πριν από 57 χρόνια. Μέσα όμως από τα ασπρόμαυρα φιλμ της εποχής αναδύεται μια μαγεία. Μια διαφορετικότητα που πιθανότατα στον 21ο αιώνα δεν έχει πλέον θέση. Ισως γιατί με το χρώμα στα φιλμ (και στη ζωή μας) χάθηκε και η δύναμη για όνειρα. Ονειρα που ομάδες όπως η «Invincibile Granata», η αήττητη Γκρανάτα, κρατούσαν ζωντανά. Ενας Ιταλός σκηνοθέτης προσπάθησε το 2001 να δημιουργήσει ταινία με θέμα την Τορίνο. Στον δρόμο «κόλλησε» και ίσως αυτό ήταν θέλημα Θεού. Γιατί τους αληθινούς θρύλους δεν μπορείς να τους φυλακίσεις σ' ένα φιλμ. Να τους αιχμαλωτίσεις σε γήινες διαστάσεις.

Το ερειπωμενο «Φιλαντέλφια», το γήπεδο στο οποίο μεγαλούργησε η τεράστια «Τόρο», στέκεται στοιχειωμένο. Οι οπαδοί θαρρείς πως περιμένουν αυτή τη μέρα σαν τον ερχομό της... Δευτέρας Παρουσίας. Μία μέρα που η ομάδα θα ξαναγυρίσει στο σπίτι της.

Μεχρι τοτε, οι άνθρωποι που μένουν γύρω από το Στάδιο ορκίζονται πως τις νύχτες ακούνε φωνές. Οτι διακρίνουν σκιές μέσα στο σκοτάδι να αλλάζουν μπαλιές. Να προσφέρουν σκηνές αληθινής ποδοσφαιρικής μαγείας. Αυτές που δεν πρόλαβαν να δώσουν απλόχερα σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας της μοιραίας πτήσης της 4ης Μαΐου 1949.