FC: Το μόνο αλάνθαστο κριτήριο, είναι αυτό του κόσμου

Διαβάζω κάθε τρεις και λίγο με ενδιαφέρον, περιέργεια ή γέλια τα διάφορα πορίσματα για τους κορυφαίους της χρονιάς στην Ελλάδα, την Ευρώπη ή τον κόσμο. Γι’ αυτόν που ξεχώρισε στον πρώτο γύρο ή στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, για τους κορυφαίους της δεκαετίας, για το τι έγραψε ο τάδε ή τι αποφάνθηκε η Υπηρεσία Στατιστικής του Ποδοσφαίρου ή οι 29 Κατασκευαστές Πλυντηρίων. Είτε όλα αυτά βασίζονται σε αριθμούς, κερδισμένους τίτλους, γκολ, ασίστ, είτε είναι η απόφαση κάποιων «Σοφών», δεν παύουν να έχουν υπέρμαχους αλλά και ανθρώπους που διαφωνούν. Μόνο που το ποδόσφαιρο δεν είναι «Excel», όπου ρίχνεις μέσα τα δεδομένα και σου βγάζει τη σούμα. Και φυσικά δεν είναι δημόσιες σχέσεις, συμψηφισμοί («αυτός το πήρε πέρυσι, άρα να το δώσουμε κάπου αλλού φέτος») ή πολιτική, ανάλογα με τη χώρα καταγωγής του «αριστούχου», τη δύναμη ή το σουξέ που έχει.

Για παράδειγμα, τα τρία φαβορί για τον τίτλο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της χρονιάς, είναι κατά σειρά ο Ινιέστα, ο Τσάβι και ο Μέσι. Και κορυφαίος προπονητής της δεκαετίας, βγήκε ο Βενγκέρ, με δεύτερο τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και τρίτο τον Μουρίνιο. Άρα, καλύτερη γκόμενα της χρονιάς θα μπορούσε να είναι η θειά μου η Χάιδω, με δεύτερη την Αντριάνα Λίμα και τρίτη τη Μέγκαν Φοξ και καλύτερος τραγουδιστής στην ιστορία της μουσικής ο Βας - Βας ο Παρασκευάς με δεύτερο και καταϊδρωμένο τον Ντέιβιντ Μπάουι και τρίτο τον Φρέντι Μέρκιουρι, διότι έτσι έκαναν κέφι κάποιοι. Ε, δεν γίνεται, όπως δεν γίνεται να μην είναι καλύτερος παίκτης του κόσμου ο Μέσι και καλύτερος προπονητής ο Μουρίνιο. Πάει και τελείωσε.

Το αν βγήκε πέρυσι ο Μέσι κορυφαίος και δεν συνηθίζεται να βγαίνει back - to - back ο ίδιος, ποσώς με ενδιαφέρει: αν κάποιος είναι επί 10 χρόνια αυτός που συγκινεί τον κόσμο, αυτός που τρέχουν να πάρουν εισιτήριο για να τον καμαρώσουν, που κάθονται σπίτι αντί να βγουν βόλτα για να τον καμαρώσουν και πεταρίζει η καρδούλα τους κάθε φορά που παίρνει τη μπάλα στα πόδια του, τότε για 10 χρόνια αυτός πρέπει να είναι ο νικητής. Δεν με ενδιαφέρει αν τα πήγε καλά στο Μουντιάλ ή όχι, πόσους τίτλους πήρε πέρυσι και πόσους έχασε, αυτά είναι λεπτομέρειες όταν μιλάμε γι’ αυτή την περίπτωση παίκτη. Κι αν όχι αυτός, τότε ο Τσάβι, για όλα αυτά τα μαγικά πράγματα που κάνει, τυλιγμένα σε τόση απλότητα είτε παίζει με τη Μπαρτσελόνα, είτε με την Εθνική του. Και η τριάδα να κλείνει, τιμής ένεκεν, με το αγαπημένο «Στρουμφάκι» της Ίντερ και της Εθνικής Ολλανδίας, τον Ουέσλι Σνάιντερ, που πήρε τρεμπλ πέρυσι και μαζί την Εθνική του απ’ το χεράκι φτάνοντάς την στον τελικό και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Εκτός αν κάποιοι εκεί ψηλά (όχι Ψηλά, δεν εννοώ τον Μεγάλο), εκτιμούν ότι ο βασικός πόλος έλξης στα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα είναι ο Αντρές Ινιέστα, κυρίως επειδή πέτυχε το νικητήριο γκολ στον τελικό του Μουντιάλ - αν είναι έτσι, ας βγάλουμε του χρόνου κορυφαίο αμυντικό του πλανήτη τον Αμπιντάλ και καλύτερο τερματοφύλακα όλων των εποχών τον Βαλντέζ, να γελάσει και το παρδαλό αλλά και το λογικό κατσίκι...

Αντίστοιχα ακατανόητο είναι κι αυτό το περιβόητο αποτέλεσμα, που έχρισε τον Αρσέν Βενγκέρ ως κορυφαίο προπονητή της δεκαετίας. Τον εξαιρετικό φυσικά Βενγκέρ που έχει καταφέρει να παίζει η Άρσεναλ ωραία μπάλα, να «βγάζει» πιτσιρικάδες, που έχει αυγατίσει τα έσοδα της ομάδας, αλλά που ούτε τη μπάλα της Μπαρτσελόνα παίζει, ούτε τους τίτλους του Μουρίνιο έχει πάρει: δυο πρωταθλήματα έχει πάρει ο Αλσατός, ενώ χάνεις το μέτρημα με τις επιτυχίες του Ζοσέ με Πόρτο, Τσέλσι και Ίντερ - μεταξύ αυτών τρεμπλ πέρυσι με την Ίντερ, ΟΥΕΦΑ και Τσου - Λου με Πόρτο. Μιλάμε για αδιανόητα πράγματα που δεν αμφισβητούνται, είτε τον συμπαθείς τον Πορτογάλο, είτε δεν θέλεις να τον βλέπεις μπροστά σου. Και καλά όλα ρε παιδιά, αλλά τρίτος; Και πάτε να χρυσώσετε το χάπι, δίνοντάς του την «κούπα» φέτος, μπροστά από Ντελ Μπόσκε και Γκουαρντιόλα; Νομίζετε πως θα τον καλμάρετε έτσι; Θα σας βρει η οργή του, όπως βρήκε και τον πάγκο της Βιγιαρεάλ το απόγευμα της Κυριακής...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr