Ο φόβος να κερδίσει όταν είναι φαβορί (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τελικά το ζευγάρι που επιθυμούσαν οι περισσότεροι θα είναι στο Παρίσι. Η Μπαρτσελόνα και η Αρσεναλ, οι δύο (μαζί με την αιώνια... Ιντερ) κλασικές underachievers του Τσάμπιονς Λιγκ, τα κατάφεραν! Ασχετο αν χρειάστηκε να περάσουν από χίλια κύματα. Δύο ομάδες που παίζουν πανομοιότυπα και προτιμούν να αλλάζουν την μπάλα με τη μία, χωρίς να τη σηκώνουν από το έδαφος, με σέντερ φορ που κινείται έξω από την περιοχή και με μπακ που προωθούνται. Ενας τελικός που υπόσχεται πολλά, αλλά που αρκετές φορές έχει αποδειχτεί στο παρελθόν ότι, παρά την εντυπωσιακή κυοφορία, γεννά απογοήτευση! Οπως για παράδειγμα, η διπλή κόντρα των εκλεκτών του λαού, της Μπαρτσελόνα και της Μίλαν. Εγραφα σε αυτή τη γωνία αμέσως μετά τα προημιτελικά πως υπήρχε πιθανότητα να απογοητευτούμε. Δύο ενενηντάλεπτα γεμάτα ταλέντο, ονόματα, ιστορία, που απέφεραν μόλις ένα γκολ. Αυτό που έδωσε το εισιτήριο για το Παρίσι στην Μπαρτσελόνα. Α, και ένα ακόμα. Εκείνο του Αντρέι Σεβτσένκο. Μόνο που αυτό δεν μέτρησε ποτέ, αφού ο Μάρκους Μερκ «είδε» φάουλ στον Πουγιόλ!

Πριν απο έξι χρόνια, άνθρωπος που ξέρει τα της διαιτησίας στην Ευρώπη όσο ελάχιστοι μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Γερμανός ρέφερι βγάζει... σπυριά με τους Ιταλούς! Λίγο καιρό μετά, στον ημιτελικό Ολλανδία-Ιταλία στο Αμστερνταμ το διαπίστωσα ιδίοις όμμασιν! Αποβολή του Τζαμπρότα από το πρώτο ημίχρονο, δύο πέναλτι υπέρ των Ολλανδών, οι οποίοι εκείνη τη μέρα ήταν τσακωμένοι με το... γκολ! Το 2003 στον ιταλικό τελικό στο «Ολντ Τράφορντ» ο Μερκ ακύρωσε ένα καθαρό γκολ του Ιντζάγκι. «Από τις ιταλικές, ειδικά τη Μίλαν δεν την πάει με τίποτα», με είχε προειδοποιήσει πριν από εκείνο το ματς ο ίδιος άνθρωπος! Ολα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό προχθές! Ομολογώ ότι ήθελα να το πω όταν άρχισε η μετάδοση, αλλά έκανα πίσω! Μου ακουγόταν πολύ γραφικό και... ελληνικό! Κι όμως τα γεγονότα το επιβεβαιώνουν.

Η Μιλαν πάντως με την εικόνα της πήρε πόντους. Η ιστορία ενός κλαμπ είναι γεμάτη από νίκες και ήττες. Θριάμβους και τραγωδίες. Εχει σημασία όμως όταν γυρίζεις μία σελίδα, να μη μουντζουρώνεις το βιβλίο. Οι «ροσονέρι» έχασαν στο γήπεδο, αλλά κέρδισαν στην αξιοπρέπεια. Οπως αρμόζει στους αληθινά μεγάλους. Αυτή η Μίλαν, το λένε οι αριθμοί, είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία 20ετία. Σε αποτελέσματα και βαθμούς, σε τίτλους και συμμετοχές στους ημιτελικούς και τελικούς στην Ευρώπη. Από το 2002 είναι πάντα κάπου εκεί τον Απρίλιο, όταν κάνουμε ταμείο. Αλλοτε νικήτρια όπως το 2003, άλλοτε φιναλίστ όπως πέρυσι, άλλοτε χαμένη στα ημιτελικά όπως φέτος και τέσσερα χρόνια πριν στο ΟΥΕΦΑ. Και άλλοτε ναυαγός στο πέλαγος, όπως εκείνη την τραυματική νύχτα στη Γαλικία με την Κορούνια το 2004. Αλλά εκεί! Και με την εμφάνισή της στο «Καμπ Νου», όπου έπεσε μονομαχώντας μέχρι το τέλος, πήρε πόντους. Και χωρίς γραφικότητες στο τέλος και μεμψιμοιρίες αποχώρησε με ψηλά το κεφάλι. Αδικημένη ναι, ντροπιασμένη όχι.

Και η νικητρια; Σαφώς ξαλαφρωμένη. Για την Μπαρτσελόνα το γεγονός ότι είχε τη Μίλαν απέναντι ήταν βάρος. Είναι η μόνη ομάδα πιθανότατα που της προκαλεί δέος. Και αυτό φάνηκε ξανά προχθές. Ταυτόχρονα, όμως, η Μπάρτσα έβγαλε πάνω στο χορτάρι του μεγαλύτερου αγωνιστικού χώρου στην Ευρώπη όλα τα συμπλέγματα που παραδοσιακά την ταλανίζουν. Οπως έγραφε άκρως εύστοχα ο αείμνηστος συγγραφέας Μανουέλ Βάσκεζ Μονταλμπάν (στο βιβλίο που κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ και τιτλοφορείται «Μία θρησκεία σε αναζήτηση Θεού»), ο φόβος του να κερδίσεις τη στιγμή που είσαι φαβορί αποτελεί πάντα ένα από τα στοιχεία που χαρακτήριζαν την Μπάρτσα. «Αυτό συμβαίνει εξαιτίας μιας μακρόχρονης εκπαίδευσης να μην ξεπερνά τα όριά της και αυτό οφείλεται στην ψυχοσύνθεση του καταλανικού λαού». Και αυτό που σημειώνει ο Μονταλμπάν, δηλαδή «ο φόβος του συμβολικού άοπλου στρατού της Καταλονίας πως την κατάλληλη στιγμή κάτι θα στραβώσει» αποτελεί διαχρονική εξήγηση των τόσων και τόσων καταστροφών της ιστορίας των «μπλαουγκράνα». Η νύχτα της Βέρνης με το αυτογκόλ του γκολκίπερ Ράμαλετς το '61 κόντρα στην Μπενφίκα, η ανικανότητα να σκοράρουν έστω και μία φορά από τα 11 βήματα το '86 στη Σεβίλλη απέναντι στη Στεάουα, η συντριβή της ντριμ τιμ του Κρόιφ στην Αθήνα από τη Μίλαν το '94. Ολα αυτά στοιχειώνουν στο μυαλό και σαν τα σύννεφα που προμηνύουν τη βροχή πυκνώνουν τις σκέψεις των οπαδών κάθε φορά που η Μπάρτσα είναι φαβορί.

Και αυτη τη φορα στο Παρίσι ξεκινά από pole position... Κάτι που αυτομάτως λειτουργεί ανασταλτικά! Αλλά γι' αυτό το ματς υπάρχει καιρός να τα ξαναπούμε.

Μέχρι τότε η αλήθεια είναι πως με την εικόνα όλης της σεζόν η Μπαρτσελόνα δικαιούνταν να είναι στο «Σταντ ντε Φρανς». Αυτό δεν μπορεί και ο πλέον κακόπιστος να το αμφισβητήσει!