ΑΕΚ δεν είναι πενήντα νοματαίοι (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο στρατός. Σλόγκαν διαχρονικό, που θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχει αναπροσαρμοστεί στο «εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο οπαδισμός στο ποδόσφαιρο». Αυτό το Σαββατοκύριακο είχαμε τα γεγονότα στο Μιλάνο και στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Κοινός παρονομαστής μεταξύ Ιντερ και ΑΕΚ η απογοήτευση των φίλων τους. Ένας ακόμα χρόνος χωρίς πρωτάθλημα. Για την Ιντερ η ξηρασία κρατά από το 1989, για την ΑΕΚ από το 1994. Εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες.

Και αρχίζουν οι απορίες. Γιατί στην Ιντερ υπάρχουν πανάκριβοι παίκτες, με ακριβοπληρωμένα συμβόλαια, ένας εξίσου πανάκριβος και ακριβοθώρητος (έως και πριν από μία διετία) προπονητής. Ένας πρόεδρος με πάρα πολλά χρήματα, που τα ξοδεύει αγοράζοντας ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί εδώ και μία δεκαετία στην αγορά χωρίς αντίκρισμα. Οπότε η απογοήτευση μοιάζει (και είναι) δικαιολογημένη. Μόνο ένας παίκτης, ο Αντριάνο, έχει συμβόλαιο που θα αρκούσε για να πληρωθεί για μία σεζόν ολόκληρο το ποδοσφαιρικό τμήμα της «Ένωσης»!

Στην ΑΕΚ όμως ποιο ήταν το γεγονός που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει; Μια ΠΑΕ στο χείλος του γκρεμού πριν από ενάμιση χρόνο, με τεράστια χρέη από χρόνια κακοδιαχείρισης και χωρίς ηθικό, η οποία μετατράπηκε σε λιγότερο από 500 μέρες σε σύλλογο-πρότυπο! Που πέρυσι είχε εξέδρα στο ΟΑΚΑ γεμάτη χαρούμενες φάτσες που διασκέδαζαν. Εικόνες με παιδιά και μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους που το καταλάβαινες πως ανακάλυπταν ή ξανάβρισκαν τη χαρά τού να πηγαίνεις στο γήπεδο! Όμως επειδή έγινε ένα αγωνιστικό άλμα την προηγούμενη περίοδο δεν σημαίνει πως ξαφνικά η ομάδα έγινε και πάλι ανταγωνιστική. Δεν διαθέτει πολλούς παίκτες ποιότητας, ούτε βάθος στον πάγκο. Έχει όμως επικεφαλής έναν άνθρωπο που αγαπά την ομάδα, που δεν προσδοκά οικονομικά οφέλη, αλλά είχε όνειρο ζωής να βοηθήσει διοικητικά τον σύλλογο. Και μαζί του πολλούς αγνούς φίλους της ομάδας που δεν χρειάζονται προβολή για να αναγγέλλουν με ντουντούκα το ότι βοηθούν.

Πώς λοιπόν εξηγείται η αντίδραση όσων πήγαν στο αεροδρόμιο; Μόνο με ψυχίατρο! Η ΑΕΚ έπαιξε στην Τούμπα ίσως το καλύτερο εκτός έδρας φετινό παιχνίδι της! Αδικήθηκε από τη διαιτησία (στο πέναλτι που δεν της δόθηκε στο 0-0, αλλά και στο γκολ του Σέζαρ) και πάλεψε σε μία έδρα που είναι η πιο δύσκολη της χώρας όταν είναι γεμάτη και χωρίς έκτροπα. Ποιο λοιπόν ήταν το παράπονο των οπαδών; Πήγαν για να διαμαρτυρηθούν στους παίκτες επειδή τους προσπέρασε ο Παναθηναϊκός στη βαθμολογία; Αδικαιολόγητο! Πήγαν για να την πέσουν στον Νικολαΐδη για το ότι δεν... προστατεύει την ομάδα από τη διαιτησία; Διπλά αδικαιολόγητοι. Πήγαν για να αποδοκιμάσουν για το γήπεδο; Τριπλά αδικαιολόγητοι γιατί δεν αφορά στους ποδοσφαιριστές και τον Σάντος το όλο θέμα.

Και από τη στιγμή που προσπάθησαν να χειροδικήσουν, ακόμα και το παραμικρό δίκιο να είχαν, το έχασαν! Γιατί μπορεί οποιαδήποτε διαφορετική άποψη να είναι δημοκρατικά αποδεκτή και η διαμαρτυρία σε οποιοδήποτε πράγμα να είναι αναφαίρετο δικαίωμα, η χειροδικία όμως αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να απολέσεις κάθε επιχείρημα. Ο Νικολαΐδης στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου είπε κάτι πολύ σημαντικό. Η οικονομική εξυγίανση της ΑΕΚ προέχει απ' οποιαδήποτε αγωνιστική βελτίωση. Οποιος δεν το αντιλαμβάνεται είναι (για να θυμηθούμε μία άλλη ιστορική ρήση) είτε βλάκας είτε επικίνδυνος. Κι εξίσου επιβλαβής για την ομάδα που δηλώνει πως αγαπά!

Ο κόσμος της ΑΕΚ, πάντως, δεν τρώει κουτόχορτο. Μπορεί και αντιλαμβάνεται, παρά τις όποιες δυσκολίες παρουσιάζονται, πως για τη δουλειά που κάνει η διοίκηση Νικολαΐδη υπάρχει μόνο ένας δρόμος για την ομάδα: εμπρός! Διάφοροι καλοθελητές νιώθουν πως συντελείται ένα μικρό θαύμα εδώ και 20 μήνες και εκείνοι δεν μπορούν να το καρπωθούν. Αυτό τους ενοχλεί. Επειδή η ΑΕΚ είναι ένας ολοζώντανος οργανισμός και όχι πενήντα νοματαίοι, ενέργειες σαν της Κυριακής κάνουν ζημιά. Και αποδοκιμάζονται αυτονόητα από δεκάδες χιλιάδες φίλων ενός συλλόγου που δεν ανήκει σε πρόσωπα, αλλά αποτελεί αθλητική κληρονομιά του τόπου!