Ακροβατώντας ανάμεσα στην αλλαγή και τη γελοιότητα (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Την ανάγκη αισθητικών επεμβάσεων στο ποδόσφαιρο με απόλυτο στόχο τη βελτίωση του θεάματος την αντιλαμβάνομαι. Ως αναγκαίο κακό ίσως, αλλά δεν μπορείς να γυρίζεις την πλάτη στις εξελίξεις. Φτάνει αυτά που διαλέγεις να έχουν κάποια λογική και να συμβαδίζουν με τα ειωθότα του σπορ. Για παράδειγμα, όταν αποφασίστηκε να καταργηθεί η επιστροφή της μπάλας στον τερματοφύλακα, από την αρχή ακουγόταν καλό. Και ήταν. Πέρα από κάθε αμφιβολία, άλλαξε τον ρυθμό των αγώνων με την αύξηση του καθαρού χρόνου. Οπως και το να δείχνουν τη διάρκεια των καθυστερήσεων οι τέταρτοι διαιτητές. Αύξησε το ενδιαφέρον και είδαμε πολλά γκολ σε αυτό το διάστημα, καθώς οι παίκτες ήξεραν πόσο χρόνο ακόμα έχουν για επίθεση και προσπάθεια.

Οταν όμως μαζεύονται «παλιές δόξες του παρελθόντος» για να προτείνουν λύσεις, φοβάμαι! Μου έρχεται μια αύρα από αναμνήσεις του παρελθόντος, τότε που ο Μισέλ Πλατινί είχε τη φαεινή ιδέα να... μεγαλώσουν τα τέρματα! Φανταστείτε δηλαδή την αστειότητα ενός τέρματος που είναι τρία μέτρα στο ύψος και είκοσι μέτρα στο μήκος, με έναν κακομοίρη στη μέση να τρώει τα γκολ σαν φιστίκια. Θυμάμαι τον Πελέ να επιμένει πριν από 15 χρόνια να υπάρχουν αποβολές όπως στο πόλο, με μικρή χρονική διάρκεια. Και επίσης, τον σερ Μπόμπι Τσάρλτον να λέει στην Αγγλία το 1995 πως θα ήταν καλό να μειώνονται οι παίκτες στην παράταση κάθε δέκα λεπτά, ώστε να μπαίνουν πιο πολλά γκολ και να αποφεύγουμε τα πέναλτι!

Πριν από τέσσερα χρόνια στη Γενεύη είχαν ξαναμαζευτεί όλοι οι παλιοί σταρ και έκαναν προτάσεις. Θυμάμαι πως γελάγαμε με ό,τι ακούστηκε και ειπώθηκε. Ο Πελέ πρότεινε να μη γίνεται τείχος στα φάουλ και ο Πλατινί είπε να υπάρχουν δύο διαιτητές στη γραμμή για τις αμφισβητούμενες φάσεις! Η αλλαγή απέχει πάρα πολύ λίγο από την εκκεντρικότητα. Οπως έχει πει και ο Γούντι Αλεν, αν είσαι πλούσιος και κάνεις ηλιθιότητες, σε λένε εκκεντρικό. Αν είσαι φτωχός και κάνεις το ίδιο, σε λένε ηλίθιο!

Πριν απΟ δύο χρόνια ο Οτμαρ Χίτζφελντ είπε να καταργηθούν τα ματς των εθνικών ομάδων. Αντί να του πουν να κοιτάξει κανέναν ψυχίατρο, το συζήτησαν κιόλας και μάλιστα του έστειλαν και πρόσκληση του κυρίου Μπλάτερ για να συναντηθούν! Φυσικά η ανοησία αυτή, που ήταν και παντελώς ανήθικο να γίνει δεκτή, απορρίφθηκε μετ' επαίνων. Αν αυτά που καταθέτουν ως προτάσεις ο Πελέ και ο Πλατινί –και οποιοσδήποτε άλλος– τα πει ένας απλός φίλαθλος, θα τον κράξουν ανελέητα και θα τον αποκαλέσουν γραφικό. Τα λένε οι μύθοι του αθλήματος και αντί να αδιαφορήσουμε, τα συζητάμε με σοβαροφάνεια. Ελπίζω όμως μέχρις εκεί... Διότι αν είναι το άθλημα να αλλάξει κανονισμούς και παραδόσεις, ας έχουν λογική. Γιατί κι εγώ μπορώ να προτείνω να μετρούν τα γκολ τριπλά! Θα με πάρουν στα σοβαρά;

«GAME BOY»: ο κρυμμένος θησαυρός του Μένιου!

Ξέρει να γράφει όπως ελάχιστοι στη δημοσιογραφική πιάτσα.
Κάνει με έναν ευλογημένο τρόπο τις λέξεις που προέρχονται από το μυαλό και απλώνονται πάνω στο χαρτί να ενσαρκώνονται τόσο παραστατικά όταν χρησιμοποιεί τα πλήκτρα του κομπιούτερ.

Σε μια κουβέντα ένα χιονισμένο βράδυ του 1996 στη Βαρσοβία μαζί με τον Νίκο Κατσαρό του είχαμε πει να γράψει μυθιστόρημα μια μέρα. Τέτοιο θα μπορούσε να ήταν το προηγούμενο βιβλίο του, αν δεν βασιζόταν σε πραγματικά γεγονότα. Μετά το οδοιπορικό του με τον Παναθηναϊκό όμως, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος έκανε τελικά πραγματικότητα αυτό το μυθιστόρημα. Μόνο που διαβάζοντάς το δεν ξέρεις τελικά ποια από τα γεγονότα είναι στη φαντασία του συγγραφέα και ποια είναι αληθινά.

Αν το «Game Boy» (το μοιραίο 10) δεν ήταν μυθιστόρημα, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί τη βιογραφική εξομολόγηση ενός αληθινού σταρ.
Ο εκδοτικός οίκος Α. ΛΙΒΑΝΗ ανακάλυψε στο πρόσωπο του Μένιου θησαυρό. Και εύχομαι σύντομα να διαβάσουμε κι άλλο βιβλίο του. Διότι είναι κρίμα, όπως έγραψα πιο πάνω, τα κείμενά του να καταναλώνονται μόνο στο εφήμερο χαρτί της καθημερινότητας.