Το θαύμα της Λιντς έχει την υπογραφή του κόσμου (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Μόλις το 2001 ήταν στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Διέθετε μια εξαιρετική φουρνιά νέων παικτών συν κάποια μεγάλα ονόματα που είχαν προτιμήσει το «Ελαντ Ρόουντ» από άλλες προτάσεις, γιατί έβλεπαν πως η Λιντς Γιουνάιτεντ έσφυζε από δυναμισμό. Τα μεγαλόπνοα σχέδια του προέδρου Πίτερ Ριντσντέιλ προέβλεπαν τον τίτλο της Πρέμιερσιπ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια και μια μόνιμη παρουσία στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Η μετακίνηση του Ρόμπι Φάουλερ τον Νοέμβριο του 2001 έμελλε να ήταν η τελευταία πανάκριβη κίνηση (12 εκατομμύρια λίρες), αλλά η πρώτη θέση την Πρωτοχρονιά του 2002 έδειχνε να δικαιολογεί τις ενέργειες. Τα χρέη όμως μεγάλωναν και όταν πια το μπαλόνι ξεφούσκωσε το 2003, η πτώση ήταν βαρύγδουπη.

Με τη θηλιά εκατομμυρίων λιρών γύρω από τον λαιμό, τα «παγόνια» αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν. Όλοι οι ποδοσφαιριστές που ήταν στο ρόστερ στις γιορτές του 2002 έφυγαν μέχρι τον Μάη του 2004, οπότε και η ομάδα υποβιβάστηκε, για πρώτη φορά από το 1981. Οι πιστωτές απαιτούσαν τα χρήματα, οι τράπεζες επιδίωκαν να βγάλουν στο σφυρί το γήπεδο και οι υπάλληλοι, απλήρωτοι για μήνες (γεγονός πρωτοφανές στη Βρετανία), έπρεπε να αποφασίσουν αν θα επέλεγαν τον δικαστικό δρόμο.

Σε μια χώρα χωρίς παράθυρα στους νόμους για τις ανώνυμες εταιρείες και, κυρίως, χωρίς ιδιαίτερη αντιμετώπιση για τις ποδοσφαιρικές ομάδες, η Λιντς Γιουνάιτεντ έμοιαζε τελειωμένη υπόθεση. Ο Ριτσντέιλ απομακρύνθηκε από τη θέση του προέδρου με βαρύτατες κατηγορίες για την υπερχρέωση της εταιρείας, αλλά το κακό είχε γίνει. Και τότε έγινε ένα θαύμα. Τίποτα το μεταφυσικό, τίποτα το περίεργο, απλώς η επιβεβαίωση πως ο σωστός συντονισμός, η καλή καταγραφή των δυνατοτήτων και η απόλυτη αφοσίωση κάποιων ανθρώπων στην αγαπημένη τους ιδέα μπορούσαν να φέρουν αποτέλεσμα.

Ο μάνατζερ Κέβιν Μπλάκγουελ ανέλαβε την ομάδα ως πρώτος προπονητής –διότι στο τιμ ήταν ήδη από το 2003– τον Μάη του 2004. Δεν ζήτησε λεφτά, διότι απλώς ήξερε πως δεν υπήρχαν! Ούτε συνεργάτες είχε ούτε σκάουτερ ούτε γραμματέα. Για την ακρίβεια, δεν είχε ούτε παίκτες, μιας και οι περισσότεροι προτίμησαν να φύγουν. Από εκείνη την μέρα του Μάη του 2004 έφυγαν 61 ποδοσφαιριστές, ήρθαν 37 και κάποιοι φανατικοί φίλοι της ομάδας προσφέρθηκαν για εθελοντική εργασία!

Η Λιντς μπόρεσε να κάνει κάποιες ρυθμίσεις στα χρέη της προς τις τράπεζες, με την προϋπόθεση να μην καθυστερούσε ούτε μία δόση. Για να μπορέσει η διοίκηση να μαζέψει λεφτά στο ταμείο, αποφάσισε να προεισπράξει τηλεοπτικά δικαιώματα, να ανεβάσει την τιμή στις διαφημιστικές πινακίδες της, προσδοκώντας στην ανταπόκριση του κοινού της για πολυετή εισιτήρια διαρκείας. Οι οπαδοί ήταν πάντα το μεγάλο της όπλο, από την εποχή που ο Ντον Ρέβι τη δεκαετία του '60 δημιούργησε την ομάδα-μοντέλο του Μπρέμνερ, του Λόριμερ, του Τζάιλς και του Χάντερ, μετατρέποντάς την από μέτριο σύλλογο Β’ κατηγορίας σε φόβητρο στην Ευρώπη.

Στο κάλεσμα αυτό ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Ταυτόχρονα το ιστορικό γήπεδο έμπαινε υποθήκη, για να μην απαιτήσουν οι τράπεζες αμέσως τα χρήματά τους. Με τους παλαιμάχους της να μπαίνουν μπροστάρηδες (ιδιαίτερα ο Πίτερ Λόριμερ, ως αντιπρόεδρος, έβαλε αρκετά λεφτά από την τσέπη του), η συσπείρωση ήταν τεράστια. Ο Σκωτσέζος εξτρέμ ήταν ο άνθρωπος με το πιο δυνατό σουτ στον πλανήτη τη δεκαετία του '70. Οταν μιλήσαμε χθες στον αέρα μέσω του SuperΣΠΟΡ FM, έδωσε τα εύσημα στον κόσμο, που στήριξε την προσπάθεια, και δεν δίστασε να πει πως δεν περίμενε τόσο γρήγορα τα πράγματα να ξαναβρούν τον δρόμο τους.

Τόνισε ακόμη την ευτυχή συγκυρία της εξαγοράς του μετοχικού πακέτου από τον Κεν Μπέιτς –τον άνθρωπο που πούλησε την Τσέλσι στον Αμπράμοβιτς για 17 εκατομμύρια λίρες– οπότε η διαδικασία επιταχύνθηκε.

Είκοσι μήνες αργότερα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η ομάδα παλεύει για την επιστροφή στην Πρέμιερσιπ, ο Μπλάκγουελ πιστώνεται την αγωνιστική αναγέννηση, υπογράφοντας νέο τριετές συμβόλαιο, και τα έσοδα έχουν πια φτάσει σε τέτοιο σημείο, που τα περισσότερα από τα 100 εκατομμύρια λίρες χρέη έχουν αποπληρωθεί. Με τις μειώσεις που πέτυχε σε συμφωνίες ο Μπέιτς και με ένα δάνειο που εξασφαλίστηκε με ευνοϊκούς όρους, έρχεται όλο και πιο κοντά η πλήρης εξυγίανση, η οποία τοποθετείται την επόμενη σεζόν, ιδιαίτερα αν η ομάδα εξασφαλίσει την άνοδο.

Το θαύμα της Λιντς -επαναλαμβάνω, χωρίς την παραμικρή παραχώρηση και μεσολάβηση- δείχνει σε κάθε προβληματική ομάδα τον μοναδικό δρόμο. Αλλά η περιπέτειά της έχει καταγραφεί και χρησιμεύει ως παράδειγμα προς αποφυγήν για όποιον μεγαλοπιάνεται!

Οι αριθμοί που ξεγελούν

Η απορία του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου, χθες, ήταν απόλυτα σωστή: αν η προσπάθεια του Σαπάνη από τη σέντρα έβγαινε λίγο άουτ ή πήγαινε στο δοκάρι, αντί για γκολ, θα μετρούσε στα στατιστικά ως χαμένη ευκαιρία;

Σαφέστατα, ναι. Για να αντιληφθούμε ξανά πως στο ποδόσφαιρο οι αριθμοί ξεγελούν. Και για το καλό ρώτημα, ο παίκτης που έδωσε στον Σαπάνη την μπάλα κάτω από τη σέντρα πιστώθηκε με ασίστ;

Γιατί στο θρυλικό γκολ του Μαραντόνα με την Αγγλία, το 1986 στο Μεξικό, όταν ντρίμπλαρε όποιον βρήκε στο διάβα του, οι στατιστικολόγοι της ΦΙΦΑ έδιναν ασίστ στον Μπατίστα, που του έδωσε την μπάλα δέκα μέτρα κάτω από τη σέντρα! Η αποθέωση της παράνοιας!