Είναι ο κανόνας πια και όχι η εξαίρεση (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ο Γρηγόρης Γεωργάτος δεν είναι ο πρώτος που μιλάει για ύπαρξη αναβολικών στο ποδόσφαιρο. Πριν από αυτόν, πάρα πολλοί μίλησαν για περίεργες ενέσεις, χάπια και βοηθήματα σε αποδυτήρια. Στην Ιντερ, είπε ο «Γκεό» στο «ΕΘΝΟΣΠΟΡ», πολλοί έκαναν χρήση αναβολικών. Στην Ιταλία το σκάνδαλο της Γιουβέντους με τη χορήγηση κρεατίνης, την εποχή που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ το '96 και στη συνέχεια μέχρι το '99, είναι γνωστό, με τους γιατρούς να καταδικάζονται και τον Ζιντάν να παραδέχεται ότι τους έκαναν ενέσεις στο ημίχρονο κάποιων αγώνων. Ο Εϊντελί της Μαρσέιγ μόλις πρόσφατα ομολόγησε ότι μόνο ο Φέλερ αρνήθηκε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το '93 κόντρα στη Μίλαν να ντοπαριστεί!

Η ανάγκη του σύγχρονου ποδοσφαιριστή να ξεπεράσει τα γήινα όρια και να παίζει διαρκώς σε υψηλό επίπεδο οδηγεί πολλούς στην απόγνωση. Το 1999 την πιο ωμή πρόταση την έκανε ο Εμανουέλ Πετί. «Αφήστε ελεύθερο το ντόπινγκ, γιατί ουσιαστικά αυτό ζητάτε να κάνουν οι παίκτες με τόσα ματς που αγωνίζονται», ήταν τα λόγια του Γάλλου παγκόσμιου πρωταθλητή. Την ίδια ώρα η G14 ανερυθρίαστα πιέζει για πιο πολλά ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ζούγκλα του σήμερα σε πλήρη αποθέωση.

Ο μέσος ποδοσφαιριστής στην εποχή μας δίνει πενήντα ματς τη σεζόν! Κάποιοι φτάνουν τα 60 μπορεί και τα 65, άλλοι τα 40 με 45. Ανάλογα με το επίπεδο και την πίεση, ο οργανισμός συνήθως δεν αντέχει. Για να ακριβολογούμε, δεν θα έπρεπε να αντέχει. Γι' αυτό φροντίζουν τα ιατρικά τιμ ώστε να παίρνουν το μάξιμουμ από τους ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους των ομάδων!

Ο φαύλος κύκλος άρχισε πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες. Μέχρι τότε, όχι πως δεν υπήρχαν αναβολικά και παράνομες ουσίες στην μπάλα, αλλά τα χρησιμοποιούσαν μόνο σε υψηλό επίπεδο ομάδες και παίκτες. Από το 1985 και μετά, η αύξηση των αγώνων σε συνδυασμό με την τηλεόραση που συναποφασίζει για τις ώρες και τις μέρες των αγώνων άνοιξαν τον χορό. Ολο και πιο πολλοί παίκτες αμείβονται πλουσιοπάροχα, οι ομάδες έχουν μετατραπεί σε ανώνυμες εταιρείες, που η συμμετοχή τους στις μεγαλύτερες διοργανώσεις σημαίνει και πιο πολλά λεφτά, οπότε, αν δεν είναι πετυχημένες, έχουν πρόβλημα. Οι παίκτες, από την άλλη, αν τραυματίζονται και δεν επιστρέφουν γρήγορα, δημιουργούν πρόβλημα στην ομάδα. Ταυτόχρονα, χάνουν πιθανότατα σημαντικά μπόνους και μετά τον Νόμο Μποσμάν, οπότε κι έγιναν κυρίαρχοι της πιάτσας, όταν πλησιάζει ένα καινούργιο συμβόλαιο, δεν έχουν περιθώρια να μην αποδίδουν καλά.

Μέσα σε όλα αυτα, οι ομάδες κάνουν και τις απαραίτητες καλοκαιρινές τουρνέ στην Απω Ανατολή ή στην Αμερική για να εξαπλώσουν τη δύναμη του ονόματός τους και την αγοραστική αξία του προϊόντος τους. Ταυτόχρονα, οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων που προσδίδουν πρεστίζ είναι αυτές που κανείς δεν θέλει να χάσει, γιατί πέραν του αυτονόητου της τιμής που περιποιεί ένα τέτοιο γεγονός, υπάρχουν και οι προσωπικές δεσμεύσεις τους με τους χορηγούς!

Πώς, λοιπον, να τα βγάλει πέρα ένα παλικάρι που ξέρει πως από τρεις ή τέσσερις καλές χρονιές μπορεί να εξαρτάται η οικονομική εξασφάλισή του; Και φυσικά, καλά είναι τα σλόγκαν κατά του ντόπινγκ από πλευράς ΦΙΦΑ, αλλά η αληθινή μάχη θα έπρεπε να αφορά στη μείωση των αγώνων που ένας επαγγελματίας υποχρεούται να δίνει. Ο Μπλάτερ έχει μιλήσει επανειλημμένα για πρωταθλήματα των 16 ομάδων το πολύ και γενικότερη μείωση των υποχρεώσεων, όμως, ο ίδιος και η παγκόσμια ομοσπονδία δεν δίνουν το καλό παράδειγμα. Κλασική περίπτωση, η επέκταση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου στην Ιαπωνία σε διοργάνωση μιας εβδομάδας με συμμετοχή 6 ομάδων, εκεί που ένα ματς αρκούσε στο παρελθόν! Οι ίδιες οι αρχές σπρώχνουν τους παίκτες στο να ντοπαριστούν!

Αυτά που ειπε ο Γεωργάτος δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Από το αφελές ντοπάρισμα του Αϊτινού Ζαν Ζοσέφ Ερνστ με... μαντζούνια στο Μουντιάλ του 1974 και την αποπομπή του Σκωτσέζου Ουίλι Τζόνστον το 1978, που είχε πάρει ένα ολόκληρο κουτί με αποχρεμπτικά χάπια για να απαλλαγεί από το ενοχλητικό κρύωμα, δεν πέρασαν μόνο τρεις δεκαετίες. Μοιάζει σαν να κύλησε ένας αιώνας, με το ντόπινγκ να μας απασχολεί καθημερινά. Και μόνο όποιος βάζει το κεφάλι στην άμμο πιστεύει ότι τέτοια πράγματα γίνονται αποσπασματικά και μεμονωμένα!