Θα κάνει λάθος όποιος την ξεγράψει (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ξεκινάμε πάλι με τα βασικά: κανένα φιλικό, ποτέ και πουθενά, δεν έδωσε αληθινή εικόνα πριν από μια μεγάλη διοργάνωση. Κλασικό παράδειγμα η Ελλάδα. Μόλις πενήντα μέρες πριν αρχίσει το ταξίδι στο όνειρο της Πορτογαλίας, ψάχναμε... τρύπα για να κρυφτούμε από τη σφαλιάρα των Ολλανδών στο Αϊντχόφεν! Ανατρέχοντας στο παρελθόν, τα παραδείγματα άπειρα. Η Ιταλία, λίγες μέρες πριν από τον θρίαμβο στην Ισπανία το '82, έφερε 0-0 με την ομάδα ενός χωριού, αναγκάζοντας τους απεσταλμένους να γράψουν πως καλύτερα θα ήταν να γύριζαν πίσω πριν αρχίσει το Μουντιάλ! Η Βραζιλία, ένα μήνα πριν σαρώσει τα πάντα στο Μεξικό το 1970, είχε αποδοκιμαστεί στις ισοπαλίες 0-0 με την Παραγουάη και με τη Βουλγαρία, καθώς και στο 1-0 με την Αυστρία στο Ρίο.

Πάμε τώρα στους αριθμούς. Διαβάζω πως η Γερμανία έφτασε 17 ματς απέναντι στους αντιπάλους πρώτης ταχύτητας χωρίς νίκη. Την τελευταία τη βρίσκει κανείς στο παλιό Γουέμπλεϊ τον Οκτώβριο του 2000. Το φάουλ του Χάμαν είχε πιάσει στον ύπνο τον Σίμαν και το γήπεδο-σύμβολο μιας εποχής έριχνε αυλαία με τον πιο δραματικό τρόπο. Από τότε οι Γερμανοί δεν μπορούν να νικήσουν σε επίσημο ή φιλικό καμία ομάδα από αυτές που έχουν το ίδιο βεληνεκές με εκείνη. Το προχθεσινό 4-1 με την Ιταλία στη Φλωρεντία χτύπησε πάλι το καμπανάκι του κινδύνου. Είναι όμως έτσι; Και ναι και όχι, είναι η μοναδική απάντηση.

Το ότι αυτή η τεσσάρα δεν σημαίνει τίποτα είναι δεδομένο. Θυμίζω μόνο πως τον Σεπτέμβριο του 2001, και μάλιστα σε επίσημο και όχι φιλικό ματς, η Αγγλία είχε διαλύσει με 5-1 τη Γερμανία μέσα στο Μόναχο. Δέκα μήνες μετά χρειάζεται να θυμίσω πού έφτασαν οι Γερμανοί στην Απω Ανατολή, όταν οι Αγγλοι αποκλείστηκαν στα προημιτελικά; Τα φιλικά ματς είναι σαφέστατα σημαντικά για να εντοπίζεις τις αδυναμίες, αλλά –προς Θεού– δεν πρέπει να παρασύρουν σε προβλέψεις. Τίποτα δεν σημαίνει για τη Γερμανία, αλλά και για την Ιταλία το ματς της Τετάρτης. Ειδικά για φιλικά που διεξάγονται Μάρτη μήνα, την περίοδο κατά την οποία όλοι οι παίκτες έχουν το μυαλό τους κυρίως στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο φινάλε μιας κοπιαστικής σεζόν.

Εννοείται, πάντως, πως ο Γιούργκεν Κλίνσμαν οφείλει να προβληματιστεί με αυτά που είδε. Η Γερμανία έχει μερικά δεδομένα και κάποια άλυτα προβλήματα. Ο γκολκίπερ είναι το πρώτο. Η αιώνια κόντρα Λέμαν και Καν δεν είναι ευλογία, όπως θέλει να την παρουσιάζει ο ξανθομάλλης πρώην φορ και νυν τεχνικός της «νατσιοναλμανσάφτ». Ο Καν, ακόμα και τώρα, είναι πιο αξιόπιστη λύση από τον Λέμαν, ο οποίος, αν και έχει κάνει μερικές εκπληκτικές εμφανίσεις με την Αρσεναλ, παραμένει «λίγος». Και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα προχθές στην Τοσκάνη.

Στα χαφ, ο Μίχαελ Μπάλακ είναι σε εξαιρετική κατάσταση, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για άλλους. Ο Ντάισλερ και ο Σβαϊνστάιγκερ πασχίζουν να πάρουν ματς στα πόδια τους στην Μπάγερν. Επίσης είναι φανερό πως τα χρόνια βάρυναν τα πόδια του Σνάιντερ. Το 2002 η παρουσία του στο Μουντιάλ της Απω Ανατολής επιβεβαίωσε τη συμβολή του στην εξαιρετική εκείνη χρονιά της Μπάγερ Λεβερκούζεν. Τώρα όμως περπατάει, πια στα 33, κι αυτό φαίνεται ιδιαίτερα απέναντι σε... επιστημονικές άμυνες, όπως της Ιταλίας.

Επιθετικά, μπορεί ο Κλόζε να βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, με 17 γκολ σε 15 παιχνίδια για τη Βέρντερ, όμως ο Λούκας Ποντόλσκι είναι αγνώριστος. Ο νεαρός κυνηγός έχει παρασυρθεί από τη μετριότητα της Κολωνίας και αυτό έχει επηρεάσει την ψυχολογική του κατάσταση και την αυτοπεποίθησή του. Η εντυπωσιακή παρουσία του πέρυσι στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών άφηνε πολλές υποσχέσεις για τους Γερμανούς, αλλά όλα αυτά φαίνονται μακρινή ανάμνηση. Ταυτόχρονα είναι κάκιστος ο Κέβιν Κουράνι, ο οποίος –αν μη τι άλλο– είχε πάντα σταθερή παρουσία. Τώρα μοιάζει άχρωμος.
Ενα σημαντικό στατιστικό στοιχείο, πάντως, αναφέρει πως η Γερμανία τελευταία φορά που κέρδισε οποιονδήποτε Ευρωπαίο αντίπαλο σε τελική φάση διοργάνωσης ήταν πριν από δέκα χρόνια! Το 1996 στον τελικό του Euro με την Τσεχία. Από το «χρυσό» γκολ του Μπίρχοφ μέχρι σήμερα, δεν μπόρεσαν ξανά να λυγίσουν ομάδα από την ήπειρό μας και αυτό εξηγεί άμεσα γιατί απέτυχαν τόσο παταγωδώς στα επόμενα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, στις Κάτω Χώρες το 2000 και στην Πορτογαλία το 2004. Αντίθετα, στην Κορέα και την Ιαπωνία το 2002, μόνο μία ευρωπαϊκή ομάδα βρέθηκε στον δρόμο τους, η Ιρλανδία, η οποία πήρε ισοπαλία 1-1. Αυτοί που ισχυρίζονται πως είναι πιο δύσκολο να διακριθείς στο Euro παρά στο Μουντιάλ έχουν ακόμα ένα επιχείρημα! Αλλά το να ξεγράφει αβίαστα κάποιος τη Γερμανία, ειδικά σε μια διοργάνωση που γίνεται στα δικά της γήπεδα, είναι μεγάλο λάθος.