Κάθε ομάδα καθρέφτης του προπονητή της (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Για την Μπαρτσελόνα το να κερδίζεις όμορφα δεν είναι σκοπός. Είναι τρόπος ζωής. Και αυτό έκανε προχθές

Πριν από ένα χρόνο η Μπαρτσελόνα έφυγε από το Λονδίνο και το αίμα στις φλέβες των παικτών της έβραζε. Η ήττα από την Τσέλσι ήταν το λιγότερο. Ο τρόπος που συνέβη ήταν το ζητούμενο. Αν ρωτήσετε έναν ποδοσφαιριστή τι τον ενοχλεί περισσότερο, το να χάσει ένα ματς ή να αδικηθεί κατάφωρα, θα σας πει το δεύτερο. Άλλωστε, στην καθημερινότητα, την αποδοχή μιας ήττας την καθορίζει ο τρόπος της.

Την Τετάρτη το βράδυ η Μπαρτσελόνα πήρε αυτό που της άξιζε. Τη νίκη. Ήταν καλύτερη, έπαιξε για περισσότερη ώρα καλή μπάλα, νίκησε. Το ότι αυτό που πήρε ήρθε μέσα και από την όποια διαιτητική απόφαση, έβαλε ένα κερασάκι στην τούρτα. Πέρυσι ο Μουρίνιο προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο με τη συμπεριφορά του. Η αποχώρηση του Φρισκ από τη διαιτησία, η απόφαση του Κολίνα να μην καταλογίσει το φάουλ του Καρβάλιο στον τερματοφύλακα των Καταλανών τη στιγμή του γκολ, το οποίο έδινε (4-2) την πρόκριση, η συμπλοκή του Ετό με κάποιους σεκιουριτάδες που τον έβριζαν για το χρώμα του δέρματός του ήταν αυτά που έκαναν την Μπαρτσελόνα να νιώθει αδικημένη. Ο Μουρίνιο φρόντισε να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά με τις δηλώσεις του πριν από το φετινό ματς. «Εμείς δεν μιλάμε για εκδίκηση. Η Μπαρτσελόνα το κάνει από τη στιγμή της κλήρωσης. Οι "λούζερς" θέλουν εκδίκηση, συνεπώς εμείς δεν υπάρχει λόγος να επιθυμούμε κάτι τέτοιο», έλεγε στο match programme του αγώνα με την Κόλτσεστερ την Κυριακή για το Κύπελλο.

Η σχέση αγάπης και μίσους του Μουρίνιο με την Μπαρτσελόνα πάει πίσω, στην εποχή που ήταν συνεργάτης του Μπόμπι Ρόμπσον. Μετά ήρθε ο Φαν Γκάαλ, ο οποίος τον κράτησε στο προπονητικό τιμ. Όμως, όταν προέκυψε θέση πρώτου προπονητή, μετά την αποχώρηση του Ολλανδού από το «Καμπ Νου», ούτε που έσκυψαν να κοιτάξουν την περίπτωσή του. Για τους «μπλαουγκράνα» ήταν απλώς «ο διερμηνέας» και αυτό δεν τους το συγχώρησε ποτέ.

Ο Ράικαρντ, στην προπονητική του καριέρα, ακόμα δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο, αλλά βρίσκεται σε καλό δρόμο. Ως παίκτης όμως φυσικά και δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Μουρίνιο ακόμα κι αυτό το πρόσθεσε στον πόλεμο των νεύρων και των δηλώσεων στις περσινές αναμετρήσεις. «Εγώ δεν έκανα τίποτα ως ποδοσφαιριστής. Αυτός δεν έχει κάνει τίποτα ως προπονητής», είχε πει ακριβώς πριν από δώδεκα μήνες!

Εννοείται πως απλώς με το ριμέικ της περσινής κόντρας δεν θα... τσιμπούσε κανείς! Έτσι βρήκαμε το θέμα του αγωνιστικού χώρου για να ασχοληθούμε. Το «Στάμφορντ Μπριτζ» θύμιζε χωράφι! Το ότι έβρεχε και έριχνε χιονόνερο όλη μέρα την Τρίτη θα αρκούσε για να το κάνει χειρότερο. Ανοιξαν και τα ποτιστικά μηχανήματα την ώρα που προπονιόταν η Μπαρτσελόνα και έγινε άθλιο! Την ίδια στιγμή άνοιγε ο νέος χορός των δηλώσεων.

Το ματς πάντως μέχρι την αποβολή του Ντελ Ορνο ήταν ισάξιο του αγωνιστικού χώρου! Αν η Μπαρτσελόνα επηρεάστηκε μία φορά από το κακό τερέν, η Τσέλσι είχε διπλό πρόβλημα! Η απερισκεψία του Βάσκου αμυντικού, που είχε ήδη ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από τον Λιονέλ Μέσι, οδήγησε τον Χάουγκε στην απόφαση να τον αποβάλει. Δύο λεπτά νωρίτερα ο Νορβηγός είχε χαριστεί στον Ντελ Ορνο για ένα σκληρό μαρκάρισμα στον Αργεντινό. Ο Μουρίνιο, όπως και πέρυσι με την αποβολή του Ντρογκμπά, είδε φαντάσματα! Αυτή τη φορά, όμως, δεν είχε το παραμικρό δίκιο.

Αντίθετα, όσο κι αν ακούγεται σκληρό, μάλλον πρέπει να ευχαριστεί τον Χάουγκε που με την αποβολή άναψαν τα αίματα. Το ματς ήταν πια αληθινός τελικός. Ο Πορτογάλος υποστήριξε πως κριτική μπορεί να γίνει μόνο για όση ώρα οι δύο ομάδες έπαιζαν 11 εναντίον 11. Λάθος! Η ομάδα του έπαιξε καλύτερα μόλις έμεινε με 10. Και φυσικά αν απέναντί της δεν είχε την πιο χαρισματική επιθετικά ομάδα στον πλανήτη, δεν θα είχε το παραμικρό πρόβλημα. Όμως ήταν ολοφάνερο πως η Μπαρτσελόνα αν ανέβαζε μια ταχύτητα, κάτι που έκανε μετά το 1-0, ακόμα και με έντεκα οι πρωταθλητές Αγγλίας δεν μπορούσαν να την ανταγωνιστούν. Όταν ο καλύτερος παίκτης της Τσέλσι σε μια τέτοια βραδιά είναι ο Μακελελέ στα 33 του χρόνια και της Μπαρτσελόνα ο 18χρονος Μέσι, τα πράγματα απλοποιούνται.

Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στην μπάλα που λέει πως κάθε ομάδα είναι ο καθρέφτης της προσωπικότητας του προπονητή της. Η Τσέλσι του Ρανιέρι έπαιζε μερικές φορές καλύτερα από την τωρινή. Κανείς όμως δεν την υπολόγιζε ως αληθινή διεκδικήτρια του τίτλου! Αυτή του Μουρίνιο όχι μόνο δεν έχει χάσει ποτέ δύο σερί ματς στο πρωτάθλημα, αλλά είναι πρωταθλήτρια και βέβαιη να επαναλάβει το επίτευγμα και φέτος. Ο Μουρίνιο δεν θέλει πρωτοβουλίες. Ο Ράικαρντ αντίθετα, όπως και ως παίκτης, προτιμά να αφήνει τα ταλέντα που έχει να εκφράζονται στον αγωνιστικό χώρο. Πέρυσι την ωραιότερη κίνηση των δύο αγώνων την έκανε ο Ροναλντίνιο. Το μυθικό του γκολ συζητιέται ακόμα και θα είναι σημείο αναφοράς και ύστερα από πολλά χρόνια. Την πρόκριση όμως την είχε πάρει η Τσέλσι. Φέτος ο Βραζιλιάνος δεν έβγαλε κάποιο λαγό από το καπέλο. Η νίκη της Μπάρτσα, που ήρθε με ένα αυτογκόλ και μια τέλεια αντεπίθεση, δίνει την πολυτέλεια του αβαντάζ. Αν οι πραγματιστές συνηθίζεται πια να επικρατούν των ρομαντικών στην μπάλα, τουλάχιστον αυτό ας μη γίνεται πάντα. Για την Μπαρτσελόνα το να κερδίζεις όμορφα δεν είναι σκοπός. Είναι τρόπος ζωής. Και αυτό έκανε προχθές. Όσο για τον Μουρίνιο, αντί να προσπαθεί να βρει δικαιολογίες με την αποβολή, καλό είναι να δει τη θετική πλευρά της ήττας. Αυτή που λέει πως η ομάδα του, αν και με 10, έπαιξε καλή μπάλα για αρκετή ώρα. Υπάρχουν ήττες που δεν αφήνουν περιθώρια συζήτησης. Αν η Μπαρτσελόνα έκανε γκολ τις μισές ευκαιρίες που είχε, τώρα δεν θα μιλούσαμε καν για τη ρεβάνς. Από αυτή την άποψη, ακόμα και ο Μουρίνιο θα αναγκαστεί να συμφωνήσει πως το να χάνεις παίζοντας και άσχημα είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί!