FC: Πρωταθλητής χειμώνα και μάλλον πρωταθλητής γενικώς

Λέμε ότι βάσει στατιστικής και παράδοσης, ο πρωταθλητής χειμώνα συνήθως βγαίνει πρωταθλητής και στο τέλος της χρονιάς. Και όλο αυτό, το αντιμετωπίζουμε με μια μεταφυσική διάθεση, λες και είναι πατροπαράδοτο ή ένα έθιμο που τηρείται ευλαβικά στο πέρασμα των χρόνων. Αγνοούμε όμως συχνά το εξής απλό και προφανές: ότι μια ομάδα στους μισούς αγώνες της χρονιάς, έχει καταφέρει να έχει μεγαλύτερη συγκομιδή από τους αντιπάλους της, διότι έχει κάποια πράγματα που οι ανταγωνιστές της δεν διαθέτουν. Και υπ’ αυτό το πρίσμα, το πιο πιθανό είναι να κυλήσει κάπως έτσι το πράγμα και στο δεύτερο μισό της χρονιάς.

Υπάρχει επίσης και μια ολόκληρη συζήτηση - παγίδα, που συχνά μας ρίχνει στη λούμπα των υπολογισμών, οι οποίοι με τη σειρά τους μας ρίχνουν στον «κουβά»: η συζήτηση περί εύκολου και δύσκολου προγράμματος. Πόσους έχω μέσα, πόσους έχω έξω. Με πόσους παίζω νωρίς στον πρώτο γύρο και με ποιους προς το τέλος. Εικασίες και σενάρια που σπάνια επιβεβαιώνονται και απλά δημιουργούν φρούδες προσδοκίες στους οπαδούς: αν δεν παίζεις καλά, δεν κερδίζεις ούτε τα εύκολα, ούτε τα δύσκολα παιχνίδια. Δεν παίρνεις τρίποντο ούτε εντός, ούτε εκτός. Όσο για το «πότε παίζω με ποιον», υπάρχουν ένα κάρο αστάθμητοι παράγοντες που δεν μπορεί να υπολογίσει ούτε μέντιουμ: ποιοι παίκτες δικοί σου ή του αντιπάλου θα είναι τραυματίες μέχρι τότε ή ντεφορμέ; Ποιοι θα εκτίουν ποινή για κάρτες; Ποιοι θα καίγονται για βαθμούς και ποιοι θα είναι αδιάφοροι; Ποιοι θα έχουν αγώνα για την Ευρώπη ή το Κύπελλο τρεις μέρες πριν ή τρεις μέρες μετά, άρα και την προσοχή τους στραμμένη (και) εκεί;

Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία: όπως ακριβώς πέρυσι ο Παναθηναϊκός δικαιότατα ήταν πρωταθλητής χειμώνα, διότι η εικόνα του έδειχνε ότι ήταν καλύτερος από τους υπόλοιπους (ή έστω λιγότερο κακός), έτσι και φέτος δικαιότατα ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής χειμώνα. Και βλέποντας τόσο τη δική του εικόνα, όσο και αυτή των άλλων ομάδων που - θεωρητικά - τον ανταγωνίζονται για το πρωτάθλημα, μπορεί κάποιος να πει ότι για να χάσει το πρωτάθλημα τον Μάιο πρέπει να γίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα.

Για ποιους λόγους είναι φαβορί ο Ολυμπιακός, πέρα από την ανεπάρκεια των υπόλοιπων; Κυρίως διότι έχει έναν προπονητή με συγκεκριμένο πλάνο και γνώση της ελληνικής πραγματικότητας από την προπέρσινη θητεία του. Διότι το «Καραϊσκάκης» είναι πραγματική έδρα, όπου ο κόσμος «σπρώχνει» τον γηπεδούχο και «καταπίνει» τον φιλοξενούμενο - ποια ομάδα να μπει εκεί και να αρχίσει τις κλωτσιές και τα κλαδέματα; Διότι έχει παίκτες με προσωπικότητα, όχι έναν, αλλά αρκετούς, οι οποίοι σπρώχνουν το κάρο, όταν αυτό δείχνει να κολλάει στη λάσπη: Μιραλάς, Πάντελιτς, Ιμπαγάσα, Φουστέρ, ακόμα κι ο Μέλμπεργκ στη Λάρισα. Διότι μπορεί να «πειράχτηκαν» πολλά πράγματα από τη μέση και μπροστά, αλλά η άμυνα παρέμεινε ανέπαφη, άρα και η καλή αμυντική λειτουργία. Και είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις ως αφετηρία την αμυντική σου γραμμή, να ξέρεις ότι δεν θα δεχτείς πολλές ευκαιρίες πίσω, ώστε να μπορέσεις να δεις τι θα κάνεις από τη μέση και μπροστά. Διότι οι καλοκαιρινές μεταγραφές έδωσαν στον προπονητή ευχέρεια επιλογών: δεν υπήρχε μόνο ο Ρόμενταλ στα δεξιά και τέλος (όπως π.χ. ο Γκοβού στον Παναθηναϊκό), αλλά ξεπρόβαλε ο Φετφατζίδης και υπήρχε και ο Ζαϊρί, στην ανάγκη και ο Μιραλάς. Δεν υπήρχε μόνο ο Πάντελιτς μπροστά, αλλά και ο Μήτρογλου και ο Νέμεθ, άσχετα που βγήκε ο άσος απ’ το μανίκι που λέγεται Μιραλάς. Δεν χολόσκασε κανείς που έφυγε ο Λεονάρντο κι ο Ζεβλάκοφ, διότι ήρθαν ο Χολέμπας με τον Μοδέστο. Τέλος, ένα ακόμα «συν» στο τέλος του πρώτου γύρου, είναι το κερδισμένο στοίχημα του Βαλβέρδε στη θέση του τερματοφύλακα. Πίστεψε τον Πάρντο, τον στήριξε ακόμα και μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, επέμεινε και δείχνει να δικαιώνεται. Ακόμα κι αν περιμένει πολλά περισσότερα από τον Ουρτάδο ή τον Ριέρα - τα οποία όμως τελικά δεν λείπουν και τόσο απ’ την ομάδα, διότι καλύπτονται από τη δουλειά του συνόλου.

Όσοι προτιμούν να βάζουν το κεφάλι μέσα στην άμμο και να παριστάνουν τις συμπαθείς στρουθοκάμηλους, μπορούν να μιλάνε για κερδισμένα πέναλτι, για Σπάθες, για αβάντες, για «κόζα» και «κουκούτσ(ι)α», για Μαρινάκηδες και Γκαγκάτσηδες. Όσοι πάλι θέλουν να αντικρίζουν κατάματα την αλήθεια, γλιτώνουν το άγχος να πρέπει να βλέπουν παντού φαντάσματα.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr