Βελτίωσαν την αχίλλειο πτέρνα τους (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Από τεχνικής άποψης στο Κόπα Αφρικα το επίπεδο έως τώρα ήταν καλό και βλέπουμε σαφή βελτίωση και στην τακτική
Σε σχEση με το παρελθόν, το φετινό Κόπα Αφρικα αξίζει να αναλυθεί διαφορετικά. Κι αυτό γιατί αυτό που από πρώτη ματιά έμοιαζε προβλέψιμο έπαψε να ισχύει. Η επική πρόκριση της... νουβέλ βαγκ στο Μουντιάλ εις βάρος των ποδοσφαιρικών... τζακιών δημιούργησε το πρώτο σημείο διαφοροποίησης. Το δεύτερο το έκανε η ολοένα και μεγαλύτερη προσοχή που οι Αφρικανοί δίνουν στον τομέα της τακτικής. Οι εποχές των άναρχων ομάδων, όπως το Ζαΐρ το 1974 στο γερμανικό Μουντιάλ, ανήκουν στο παρελθόν. Εννέα γκολ όπως η Γιουγκοσλαβία του Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν μπορεί πια κανείς να πετύχει σε μεγάλη διοργάνωση απέναντι σε αφρικανική ομάδα. Το Καμερούν του 1982, που ξεχείλιζε από ταλέντο και ενθουσιασμό, δεν είχε την ικανότητα να πάρει αποτέλεσμα. Το ίδιο και το 1990, όταν προηγήθηκε της Αγγλίας στον ιστορικό προημιτελικό στη Νάπολη με 2-1 και δεν κατάφερε να προασπιστεί τα κεκτημένα. Οπως και η Νιγηρία το 1994 και το 1998, που όσο ταλέντο διέθετε τόση ήταν και η «αφέλειά» της.

Σε αυτΟ το Κόπα Αφρικα είδαμε την ανάγκη του Καμερούν και της Αιγύπτου να αποδείξουν πως άξιζαν να είναι στη Γερμανία. Την Ακτή Ελεφαντοστού να μην μπορεί να δικαιώσει σε πλήρη βαθμό τον ρόλο του φαβορί της διοργάνωσης. Παρακολουθήσαμε την Τυνησία να αποδεικνύει γιατί αυτή πήγε τελικά στο Μουντιάλ. Και τη Γουινέα να έχει όρεξη και μέλλον, αλλά να της λείπουν βασικά συστατικά όταν προηγήθηκε σε ένα τόσο σημαντικό ματς όπως ο χθεσινός προημιτελικός με καλύτερο αντίπαλο. Η Σενεγάλη δεν είναι η ομάδα που θαυμάσαμε στην Απω Ανατολή το 2002, αλλά από την ώρα που ισοφάρισε έμοιαζε θέμα χρόνου να πετύχει και δεύτερο. Για τη Γουινέα ήταν φανερή η έλλειψη δυνάμεων και αυτό δεν μπορεί να μην το πληρώσεις σε οποιαδήποτε επίσημη διοργάνωση.

ΣΗμερα έχουμε δύο πρόωρους τελικούς. Η Τυνησία και η Νιγηρία είναι ένα ζευγάρι που μοιάζει εκ διαμέτρου αντίθετο σε στυλ και προσέγγιση παιχνιδιού, όμως με μια πιο προσεκτική ματιά πιο πολύ μοιάζουν παρά διαφέρουν οι αντίπαλοι. Προσωπικά επιλέγω την Τυνησία, παρά την ήττα της με 3-0 από τη Γουινέα στην τελευταία αγωνιστική των ομίλων. Εχει πολύ καλύτερα άκρα και φτάνει πιο εύκολα στο γκολ, συν το ότι διαθέτει στο πρόσωπο του Λεμέρ έναν τεχνικό ο οποίος γνωρίζει να παίρνει το μάξιμουμ από τους παίκτες.

Στον Αλλο αγώνα, όποιος πάρει τον χώρο του κέντρου θα έχει και τον πρώτο λόγο. Η Ακτή Ελεφαντοστού έχει καλά χαφ και μπορεί να κοντράρει το Καμερούν, που έως τώρα κάνει... πλάκα στη διοργάνωση. Στην επίθεση, όμως, Ετό δεν έχει κανείς και παρά την ύπαρξη του Ντρογκμπά έχω την αίσθηση ότι τα «λιοντάρια» θα αντιμετωπίσουν λιγότερα προβλήματα από αυτά που στα χαρτιά φαίνεται να υπάρχουν πριν αρχίσει το ματς.

ΑπΟ τεχνικΗΣ άποψης, το επίπεδο έως τώρα ήταν καλό. Τώρα που τα ματς μετράνε ακόμα περισσότερο, βλέπουμε και τη σαφή βελτίωση στην τακτική, που πάντα ήταν η αχίλλειος πτέρνα των ομάδων της μαύρης ηπείρου.
η κΥρια διαπίστωση αφορά στο Μουντιάλ του 2010. Στη Νότιο Αφρική σε τέσσερα χρόνια οι Αφρικανοί θα είναι σε θέση, όπως οι Ασιάτες με την Κορέα το 2002, να βάλουν μία ομάδα επιτέλους στην τετράδα της κορυφαίας διοργάνωσης. Σε σχέση με μόλις δέκα χρόνια πίσω, το να βλέπεις ένα ματς του Κόπα Αφρικα τώρα έχει τεράστια διαφορά. Και σε αυτό, τη μεγάλη διαφορά έχει κάνει η παρουσία δεκάδων Αφρικανών σε θέσεις-«κλειδιά» σε τοπ ευρωπαϊκούς συλλόγους.