FC: «Κηδεία» με ξένα κόλλυβα...

Ξέρετε ποιοι πανηγύρισαν χθες περισσότερο από κάθε άλλον στην Ευρώπη; Όχι οι φίλοι της Κοπεγχάγης ή της Βέρντερ, όχι της Μπαρτσελόνα ή της Τότεναμ, αλλά του Ολυμπιακού. Στημένοι ήταν και έβλεπαν με άγρια χαρά το ματς στην Δανία, είχαν βγάλει τα κομπιουτεράκια να μετρήσουν πόσα γκολ θα φάει ο Παναθηναϊκός, πόσα αρνητικά ρεκόρ θα σπάσει, είχαν τη βεβαιότητα πως όχι νίκη δεν θα κάνει, αλλά ούτε άλλο γκολ θα βάλει πέρα από εκείνο του Γκοβού στην πρεμιέρα. Τότε που ήλπιζαν να φάει ο Παναθηναϊκός 8 και πάνω, για να φύγει μια και καλή από πάνω τους η κατάρα της Γιουβέντους...

Βέβαια για να μην τους αδικώ, αντίστοιχη χαρά (αν όχι και μεγαλύτερη) είχε προκαλέσει στους φίλους του Παναθηναϊκού ο καλοκαιρινός αποκλεισμός του Ολυμπιακού στο Ισραήλ. Αντίστοιχης καυστικότητας ή καφρίλας σχόλια γίνονταν, ανέκδοτα φτιάχτηκαν μέσα σε ένα βράδυ, πλάκες και χοντράδες λέγονταν δεξιά κι αριστερά. Θεμιτό μέχρι ενός σημείου κι έχει την πλάκα του αν δεν ξεφεύγει από κάποια όρια όλο αυτό (που συνήθως ξεφεύγει). Μόνο που κάποτε πανηγυρίζαμε τις επιτυχίες της ομάδας μας και τώρα πανηγυρίζουμε τις αποτυχίες του αντιπάλου... Κάποτε μου έκανε τρομερή εντύπωση που είχε γεμίσει ο Πειραιάς από ευτυχισμένους Ολυμπιακούς, όταν ο Παναθηναϊκός έχασε 0-3 από τον Άγιαξ και μαζί το εισιτήριο για τον τελικό του Πρωταθλητριών. Σήμερα, δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση κάτι ανάλογο, από τη μια ή την άλλη ομάδα της πρωτεύουσας ή της συμπρωτεύουσας.

«Κηδεία» με ξένα κόλλυβα λέγεται αυτό ή κάτι άλλο που δεν κάνει να γράψω κι έχει να κάνει με κάτι άλλα πράγματα, ξένα επίσης. Αντί να κοιτάμε τα χάλια μας και να προβληματιστούμε, γελάμε με τα χάλια του διπλανού, σαν νοικοκυρές που βλέπουν σαπουνόπερες και παρακολουθούν τα βάσανα του Αλφρέντο, της Χο(υ)άνας ή της Βίρνας και ξεχνάνε τα δικά τους προβλήματα. Νοικοκυρούλες του ποδοσφαίρου έχουμε γίνει όλοι μας, που δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε τι γίνεται στο δικό μας σπιτικό, αλλά στου αλλουνού και σταυροκοπιόμαστε σαν θείτσες και μονολογούμε «πω πω, υπάρχουν τελικά και χειρότερα. Βρε μια χαρά είμαστε εμείς!»

Μια χαρά και δυο τρομάρες. Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας πια, νοιαζόμαστε για το πρωτάθλημα και το κύπελλο, ρίχνουμε εκεί το βάρος μας, να είμαστε πρώτοι «στο χωριό» κι ας είμαστε όχι απλά τελευταίοι στην πόλη, αλλά ούτε καν στα περίχωρα της πόλης. Τη δική μας καμπούρα δεν τη βλέπουμε, διότι αποφεύγουμε να περάσουμε μπροστά από καθρέφτη - αντίθετα σταυρώνουμε τα δάχτυλά μας να στραπατσαριστεί ο απέναντι για να πάμε μέσα στα μούτρα του να τον κοροϊδέψουμε, για να νιώσουμε καλύτερα. Και κάπως έτσι «μικραίνουμε» σαν οπαδοί, σαν ομάδες, σαν ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι, οι επιτυχίες μας στην Ευρώπη λιγοστεύουν, μαζί με τις ομάδες που μας εκπροσωπούν κάθε χρόνο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις - πού’ ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που βγάζαμε δυο ομάδες απευθείας στους ομίλους του Champions League και μια ακόμα στα προκριματικά...

Προς το παρόν, ας παρακολουθήσουμε τις ελληνικές ομάδες που συνεχίζουν. Και έχουν τα φόντα να πάνε και παρακάτω. Τον Άρη, που νίκησε την Ατλέτικο εντός κι εκτός. Τον ΠΑΟΚ, που νίκησε τη Βιγιαρεάλ. Την ΑΕΚ, που έριξε τριάρα μέσα στον βούρκο τις προάλλες. Τουλάχιστον αυτούς, που πραγματικά προσπαθούν να κάνουν κάτι και μια χαρά τα καταφέρνουν ως τώρα, ας μην τους «γκαντεμιάζουμε», ούτε να ευχόμαστε να χάσουν για να γίνουν «σαν τα μούτρα μας». Δεν τους αξίζει.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr