FC: Μήπως η λύση είναι η απαγόρευση δηλώσεων στους παράγοντες;

Παρακολουθούμε ένα πρωτάθλημα γεμάτο θέαμα και φάσεις που κόβουν την ανάσα; Και ισοβίτης να είσαι και να μην έχεις τίποτα άλλο να κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, καθηλωμένος μπροστά στην τηλεόραση για να δεις Σούπερ Λίγκα δεν θα μείνεις. Είναι όμως ένα πρωτάθλημα συναρπαστικό στην έκβασή του και στο σασπένς; Απ’ αυτό, είναι. Διότι όλοι νομίζουμε πως ξέρουμε ποιος θα κερδίσει ποιον κάθε αγωνιστική, αλλά πότε από δω, πότε από κει και πότε παραπέρα, σκάνε τα «διπλά» ή οι επιτυχίες των «μικρών» έναντι των «μεγάλων» κι έρχονται όλα τούμπα.

Στην Πριμέρα ας πούμε, υπάρχει η Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα και μετά το χάος. Κι είναι ωραία αν είσαι οπαδός της μιας ή της άλλης και περιμένεις να δεις την ομάδα σου να μοιράζει εξάρες και οκτάρες δεξιά κι αριστερά και να λύνει τις διαφορές της με τη μεγάλη της αντίπαλο στο «κλάσικο», αλλά αν είσαι οπαδός μιας απ’ τις υπόλοιπες ομάδες, δεν έχει ενδιαφέρον. Διότι σε ολόκληρη τη σεζόν στην Ισπανία, έχουμε να συζητάμε εκείνη τη νίκη της Χέρκουλες επί της Μπαρτσελόνα στις αρχές Σεπτέμβρη και τέλος. Στην Αγγλία ας πούμε, είναι λίγο πιο ισορροπημένα τα πράγματα, κυρίως διότι η Τότεναμ είναι ανώτερη των προσδοκιών και η Σίτι κατώτερη αυτών. Μπορεί να πάει η Σάντερλαντ και να κάνει «κηδεία» στο σπίτι της Τσέλσι ή η Γουίγκαν στο «Ολντ Τράφορντ». Βέβαια λογικά είτε η Τσέλσι θα το πάρει, είτε η Γιουνάιτεντ, αλλά τουλάχιστον μέχρι τότε δεν θα είναι το πρωτάθλημα «πασαρέλα για δυο».

Μπορεί εμείς εδώ να μην είμαστε Πριμέρα ή Πρέμιερ σε κανένα επίπεδο, αλλά τουλάχιστον το ενδιαφέρον μας το έχουμε. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν κερδίζουν παντού, η ΑΕΚ στα ντέρμπι είναι κέρβερος – κι ας κλωτσάει βαθμούς με μικρότερους αντιπάλους, ο ΠΑΟΚ εκεί που στρώνει κάνει μια ήττα από τον Ατρόμητο στην Τούμπα, ο Άρης είναι σαν διχασμένη προσωπικότητα, που δεν ξέρεις ποτέ ποιος κατεβαίνει στο γήπεδο: ο καλός ή ο κακός; Και στην ουρά, όλοι αυτοί (ή όλοι εμείς) που είχαν σπεύσει να στείλουν τις Σέρρες στην παρακάτω κατηγορία, βλέπουν μια ομάδα να πολεμάει με το μαχαίρι στα δόντια, τον Πανιώνιο να μην τα παρατάει, τον Ηρακλή που κόντεψε να μην πάρει πιστοποιητικό να παλεύει όλα τα ματς όσο μπορεί, τον Ολυμπιακό Βόλου να τα δίνει όλα για να αποδείξει ότι ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία, την Ξάνθη να δείχνει σημάδια ζωής. Βλέπουμε πιθανά και απίθανα αποτελέσματα από τη Λάρισα, τον Αστέρα, την Καβάλα, τον Εργοτέλη. Βλέπουμε ένα σωρό ωραία πράγματα.

Και θα ήταν όλα αυτά ακόμα ωραιότερα, αν οι παράγοντες δεν προσπαθούσαν να στρέψουν τους προβολείς πάνω τους. Με πρωτογενείς δηλώσεις, με απαντήσεις σε δηλώσεις που έγιναν προ μηνών, με τεθλασμένες δηλώσες από τρίτους, με «τα λέω στη νύφη να τ’ ακούσει η πεθερά». Ο κύριος Μώραλης και ο κύριος Κωνσταντινίδης μίλαγαν για ώρες ατέλειωτες μετά το ντέρμπι, για να απαντήσουν ο ένας στον άλλο, ο πρώτος στον κ. Αδαμίδη που είχε μιλήσει νωρίτερα, ο δεύτερος στον κ. Κομινάκη και πάει λέγοντας. Μέσα στην αναμπουμπούλα, τσουπ, σκάει και ανεπίσημη δήωση από «κύκλους του Παναθηναϊκού» για τα ατέλειωτα λεπτά καθυστέρησης. Και ησυχία δεν βρίσκουμε.

Μήπως μετά την απαγόρευση δηλώσεων που επιβάλουν κατά καιρούς οι ΠΑΕ στους παίκτες τους, θα πρέπει να περάσουμε σε απαγόρευση δηλώσεων, από επίσημα χείλη ή «ανεπίσημους κύκλους», αν δεν συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος; Αυτοί τελικά χαλάνε το κλίμα, αυτοί δίνουν τροφή στα οπαδικά πρωτοσέλιδα, αυτοί φανατίζουν τον κόσμο, αυτοί δεν μας αφήνουν να χαρούμε την – όποια – μπάλα βλέπουμε και τις – όποιες – εκπλήξεις γίνονται. Και δεν με νοιάζει ποιος το κάνει περισσότερο και ποιος λιγότερο, ποιος είναι πιο κόσμιος και ποιος λαϊκίζει ή καφρίζει, ας το βρουν μόνοι τους. Εμείς να ηρεμήσουμε θέλουμε επιτέλους.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr