Υπάρχει ποδόσφαιρο προ και μετά Μουρίνιο!

Ο Ζοσέ Μουρίνιο κατάφερε να απασχολήσει ξανά την ΟΥΕΦΑ, που τον καλεί σε απολογία για την εντολή προς τους παίκτες του, τον Αλόνσο και τον Ράμος, να αποβληθούν στο 4-0 επί του Αγιαξ στο Αμστερνταμ. Οσο και αν ο ίδιος διαβεβαιώνει πως έγινε τυχαία, είναι σίγουρο πως δεν συνέβη ξαφνικά και ενστικτωδώς. Εκείνο που κατορθώνει πάντως με τυχόν τιμωρία είναι να δημιουργήσει αυτή την απολύτως απαραίτητη σε κάθε μεγάλη ομάδα ψυχολογία του «μόνοι μας εναντίον του κόσμου όλου» που έφτιαξε και στην Τσέλσι και στην Ιντερ. Ο Μουρίνιο είναι εκπληκτική περίπτωση.

Εκτός των προφανών ικανοτήτων του ως προπονητή, έχει και αυτό το μοναδικό χάρισμα να προκαλεί και να τραβάει τα φώτα, αποφορτίζοντας την ομάδα και τους ποδοσφαιριστές του. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, σε κάθε σύλλογο που δούλεψε πίνουν νερό στο όνομά του. Τώρα στη Ρεάλ μπόρεσε και έβαλε σε καλούπι τους πάντες, αφήνοντας μόνο τον Ρονάλντο σε έναν άναρχο ρόλο, ο οποίος όμως δεν μοιάζει αταίριαστος στο όλο σύνολο. Μέσα σε δύο μήνες μετέβαλε τη Ρεάλ από μία ενδεκάδα με σπουδαίους παίκτες σε κανονική ομάδα με χρήσιμες μονάδες. Τώρα όλοι αντιλαμβάνονται τις ανάγκες του παιχνιδιού και δεν λειτουργούν ως μεμονωμένα άτομα. Ο τρόπος παιχνιδιού του μπορεί να μοιάζει με 4-2-3-1 όταν παρατάσσονται στη σέντρα οι ομάδες, αλλά επειδή δουλεύει πολύ και το 4-4-2 και το 4-3-3, ακόμη και το 3-3-4 στις προπονήσεις, που είναι όλες με μπάλα, οι παίκτες αφομοιώνουν τακτικές και κινήσεις και τις απομνημονεύουν. Και φυσικά, τον χαρακτηρίζουν οι ατελείωτες αλλαγές μέσα στο γήπεδο, σαν ένας σεφ που ανακατεύει τα συστατικά μέχρι να βρει την ιδανική γεύση για το πιάτο του!

Εκείνο όμως που πάντα διαφοροποιεί τις ομάδες του Μουρίνιο είναι η ικανότητά του να δημιουργεί ανάλογα με το υλικό ή τη μενταλιτέ του συλλόγου και της χώρας. Στην Πόρτο έφτιαξε μία ομάδα που ήθελε να παίζει επιθετικά. Στην Τσέλσι βασίστηκε στην άμυνα, αλλά είχε Αγγλους παίκτες σαν επιλοχίες για να δημιουργήσει δέσιμο με την εξέδρα. Στην Ιντερ δεν είχε ούτε έναν Ιταλό, αλλά έπαιξε πιο ιταλικά από οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Σέριε A τα τελευταία χρόνια, κερδίζοντας τίτλους με τον τρόπο που λατρεύουν και εκτιμούν οι τιφόζι, δηλαδή κόπο, προσπάθεια και τακτική. Και στη Ρεάλ ήδη κατασκευάζει ένα άλλο οικοδόμημα, με βάση την καλή μπάλα, τις πολλές πάσες, που αρέσουν στους Ισπανούς, αλλά μ' έναν πιο κυνικό τρόπο, που απέχει από τη light προσέγγιση της Μπαρτσελόνα.

Τελικά ισχύει αυτό που είπε ο Αρίγκο Σάκι, ο άνθρωπος που ανανέωσε τα κύτταρα του γερασμένου ποδοσφαίρου με τη Μίλαν της δεκαετίας του '80, «υπάρχει μάλλον ποδόσφαιρο προ και μετά Μουρίνιο». Είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους, ο Ζοσέ είναι πραγματικά ο «Special One». Ο καλύτερος στην τρέχουσα δεκαετία του 21ου αιώνα. Και είναι μόλις 47 ετών!