Αυτό το κάστρο δεν πέφτει ποτέ…

Αλκαζάρ στα αραβικά σημαίνει «κάστρο»…

Στα ελληνικά δεν θα μπορούσε κανείς να το μεταφράσει καλύτερα από το πανό των οπαδών της ΑΕΛ:

«Στο Αλκαζάρ μεγάλωσα και έμαθα τι θα πει, κύπελλα-πρωτάθλημα-υποβιβασμοί»!

Η «βασίλισσα του κάμπου» ετοιμάζεται για το καινούργιο παλάτι της (AEL FC ARENA) και το www.sport-fm.gr αποχαιρετά, μαζί της, το κάστρο όπου έζησε… τα πάντα μέχρι σήμερα στην πλούσια ιστορία της!

Του Γιώργου Μαραθιανού

Αυτό που (σε ένα από τα παιχνίδια, θαρρείς, της μοίρας) έκλεισε χθες για πάντα τις πύλες του, φιλοξενώντας τον ίδιο αντίπαλο (Πανιώνιο), κόντρα στον οποίο τις άνοιξε για πρώτη φορά στις 7 Ιουνίου 1964…

Αυτό που οι περίπου 13.000 θέσεις του, φιλοξένησαν ζευγάρια μάτια τόσο τυχερά, ώστε να δουν παίκτες σαν τον Γιάννη Βαλαώρα, τον Μιχάλη Ζιώγα, τον Θόδωρο Βουτυρίτσα, τον Γιάννη Αλεξούλη… Φωνές που έκλεισαν από τα πανηγύρια για το πρωτάθλημα του ’88, τα Κύπελλα του ’85, του ’07… Στήθη που φούσκωσαν από περηφάνια στην πρώτη ευρωπαϊκή συμμετοχή με την ουγγρική Χόνβεντ (1983).

Αλλά και καρδιές που σφίχτηκαν όταν ήρθε για πρώτη φορά το «πικρό» ποτήρι της Β’ Εθνικής (1969). Που άνθισαν όταν ήρθε η οριστική επιστροφή και η καταξίωση στα «σαλόνια» (1978-1996). Που μαράζωσαν στα «πέτρινα χρόνια» της περιπλάνησης μέχρι και τη Γ’ Εθνική (2001) και καμάρωσαν έπειτα τη «βασίλισσα» να στέκεται ξανά (από το 2005) ως πρωταγωνίστρια ανάμεσα στους «μεγάλους».

Αυτό που η μοίρα του επεφύλασσε, όχι απλά να φιλοξενήσει τον θάνατο -με τη φονική φωτοβολίδα που δέχθηκε στις 26 Οκτωβρίου 1986 ο Χαράλαμπός Μπλιώνας, κατά τη διάρκεια αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Αλλά και που έμελλε να δει την «κατάρα» του να περιπλανιέται για χρόνια πάνω από «δικά του παιδιά»:

Από τους νεαρούς Κουκουλίτσιο και Μουσιάρη το 1979, στους Μητσιμπόνα και Μίλος το 1997. Και από τον Αντόνιο Ντε Νίγκρις το 2009, στον Παναγιώτη Μπαχράμη το περασμένο καλοκαίρι.

Τόσες χαρές, τόσες πίκρες, τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, τόση αθεράπευτη τρέλα για τη μεγαλύτερη επαρχιακή ομάδα της Ελλάδας!

Κι όλα αυτά μέσα σε ένα γήπεδο… αλλιώτικο! Με τις κακοτεχνίες του, την παλιομοδίτικη μορφή του, τον στίβο να προσπαθεί (μάταια) να αποτρέψει την επαφή του κόσμου με τους παίκτες. Αλλά και με τη φοβερή ατμόσφαιρα, τα πανό σε μέγεθος… εξέδρας, την ακουστική που τράνταζε τα αυτιά του αντιπάλου και του υπενθύμιζε πως τα πράγματα εκεί δεν ήταν απλώς σκούρα: Ήταν βυσσινί!

Το «AEL FC ARENA» ανοίγει την αγκαλιά του και ετοιμάζεται να φιλοξενήσει τα επόμενα χρόνια το «αλογάκι». Σε κάθε… σούζα που θα κάνει, όμως, εκείνο, ένα είναι σίγουρο: Στο σώμα της πολυτελούς κατασκευής του, θα χτυπάει πάντα η καρδιά του μαγικού «Αλκαζάρ»…

Στιγμές από την ιστορία της ΑΕΛ που συνδέθηκαν με το Αλκαζάρ



Οι οργανωμένοι «Monsters» και το Αλκαζάρ



Αφιέρωμα στο «κάστρο»!