Η χρονιά της Λίβερπουλ (Sportday / Μπάμπης Χριστόγλου)

Η εικόνα με την οποία αφήνει αυτή η εκπληκτική ομάδα που λέγεται Λίβερπουλ το 2005 είναι η καλύτερη δυνατή. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο κατάφερε να επανέλθει εκεί που της αξίζει, δηλαδή στην κορυφή της Ευρώπης, με μια ανατροπή που σίγουρα ήταν η μεγαλύτερη που έγινε σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών ή Τσάμπιονς Λιγκ και βέβαια με στόχο να φτάσει κάποια στιγμή στην κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος.

Βέβαια, η βαθμοθηρία είναι κάτι που ταιριάζει περισσότερο στην Τσέλσι του Μουρίνιο. Αυτή τη στιγμή πάντως η Λίβερπουλ δεν παίζει απλώς την καλύτερη μπάλα στο νησί, αλλά είναι κατά κοινή ομολογία και μία από τις ομάδες που παίζουν την καλύτερη μπάλα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι όσο για το βάρος της φανέλας, αυτό φάνηκε όσες από τις τέσσερις φορές συναντήθηκαν σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ η Λίβερπουλ και η Τσέλσι.

Αυτός βέβαια που έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη μεταμόρφωση της Λίβερπουλ είναι ο Ισπανός τεχνικός, που πάει να φτιάξει ένα δικό του κεφάλαιο και αν συνεχίσει έτσι, μπορεί να δημιουργήσει και κάτι παραπάνω. Ο Ράφα Μπενίτεθ είναι κομμένος και ραμμένος γι' αυτό που ήθελε να φτιάξει η Λίβερπουλ αυτή τη στιγμή: μια ομάδα που να πατάει γερά στα πόδια της, που να προκαλεί και πάλι το δέος στον αντίπαλο κάθε φορά που βλέπει απέναντι του την «κόκκινη αρμάδα». Η Λίβερπουλ, με μετρημένες κινήσεις και σφιχτή οικονομική πολιτική, έρχεται να δείξει πως για να κάνεις ομάδα δεν πρέπει μόνο να ξοδεύεις αλόγιστα, αλλά πρέπει να δημιουργείς με ένα λογικό πόσο ένα σύνολο που να προσφέρει ωραίο θέαμα. Αντίθετα, η Τσέλσι των πολλών δισ. κερδίζει αυτή τη στιγμή, αλλά με θέαμα που τις περισσότερες φορές είναι αρνητικό.

Ξέρω ότι θα μου πει κάποιος πως την προηγούμενη σεζόν και η Λίβερπουλ έκανε το ίδιο προκειμένου να φτάσει στον στόχο της. Οι «κόκκινοι» όμως είχαν την προηγούμενη σεζόν μια ομάδα πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων, αποτελούμενη από λίγους πολύ ποιοτικούς παίκτες, αλλά και ορισμένους άλλους, που αν φορούσαν οποιαδήποτε άλλη φανέλα στον κόσμο όχι τελικό δεν θα έφταναν, αλλά δεν θα περνούσαν ούτε καν τον όμιλο.

Ειδικά μέχρι τα μισά της περσινής χρονιάς, όταν η Λίβερπουλ έπαιζε με -14 παίκτες. Φέτος έγιναν ορισμένες προσθήκες. Ο Μοριέντες παίζει και στο Τσάμπιονς Λιγκ και η ομάδα, έχοντας αλλάξει νοοτροπία και ασφαλώς πιστεύοντας στα πόδια της, πλέον δημιουργεί σερί και πάνω απ' όλα προσφέρει θέαμα. Η ομάδα που μας έκανε να αγαπήσουμε την μπάλα βρίσκεται και πάλι στον σωστό δρόμο.

ΥΓ.: Ρε μπαγλαμά, πρώτα πληρώνουν το δώρο και μετά αρχίζουν και πάλι τα «καπέλα».