Περάσαμε στην άλλη όχθη! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ποτέ μια τόσο σωστή απόφαση δεν είχε τόσο λανθασμένα καταλυτικό ρόλο
σε μια κοινωνική δραστηριότητα!

Πριν στεγνώσει το μελάνι πάνω στις εφημερίδες που έγραφαν για τη νέα εποχή που άνοιγε στο ποδόσφαιρο η απόφαση Μποσμάν, μια φωνή προσπαθούσε να πει ότι ήταν η αρχή του τέλους. Ο επικεφαλής της τεχνικής επιτροπής της ΟΥΕΦΑ, ο Σκωτσέζος Αντι Ρόξμπορο, προειδοποιούσε, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Guardian», πως σε μια δεκαετία θα έχει αλλοιωθεί πλήρως οποιοδήποτε εθνικό χαρακτηριστικό στο ποδόσφαιρο. Χθες συμπληρώθηκαν και επίσημα δέκα χρόνια από την ημέρα-ορόσημο, που άλλαξε τον αθλητισμό και όχι μόνο το ποδόσφαιρο. Η δικαίωση ενός άσημου Βέλγου ποδοσφαιριστή ήταν αυτή που έριξε «ένα ακόμα τείχος του Βερολίνου», όπως υποστήριζε στις σελίδες του ιταλικού περιοδικού «Guerin Sportivo» ο Ιταλός Κούτσι.

Δεν χρειάστηκε καν να περάσουν τα δέκα χρόνια για να δικαιωθεί ο Ρόξμπορο. Από το 2001 σχεδόν οι διαχωριστικές γραμμές που κάποτε αποτελούσαν τα σημεία αναφοράς για κάθε εθνική ομάδα έπαψαν να είναι φανερές. Το Μουντιάλ του 2002 στην Απω Ανατολή αποτέλεσε την πρώτη εικόνα της παγκοσμιοποίησης στο ποδόσφαιρο. Η νίκη της Εθνικής μας ομάδας στην Πορτογαλία οριστικά έφερε τα πάνω κάτω σε αυτό που αναγνωρίζαμε έως τότε. Γιατί ποιος στ’ αλήθεια πιστεύει πως η Ελλάδα θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει τη λογική, αν οι μισοί τουλάχιστον από αυτούς που αποτελούσαν την αποστολή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πριν από ενάμιση χρόνο δεν έπαιζαν ή δεν είχαν αγωνιστεί κάποια στιγμή της καριέρας τους στο εξωτερικό; Εννοείται πως η υπόθεση Μποσμάν δικαίωσε την ελεύθερη μετακίνηση των ποδοσφαιριστών, που ήταν σκλάβοι των διαθέσεων των ομάδων τους μέχρι τότε. Ξαφνικά όμως περάσαμε στην άλλη όχθη.

Η δικτατορία των συλλόγων αντικαταστάθηκε από εκείνη των παικτών. Για την ακρίβεια, των ατζέντηδων! Που είδαν φως και ανέβηκαν, απομυζώντας τεράστια ποσά. Οι μάνατζερ, όπως τους λέμε στην Ελλάδα, που πρώτο μέλημά τους δεν είναι να εξασφαλίσουν το καλύτερο για τον παίκτη, αλλά όσο περνά η μπογιά του να τον περιφέρουν σε όσο περισσότερες ομάδες μπορούν! Σαφέστατα και υπάρχουν καλοί ατζέντηδες, αλλά η πλειονότητά τους είναι τυχάρπαστοι που επωφελούνται κάποιων γνωριμιών.

Όπως περιπτώσεις που κάποιος από την οικογένεια καταλαβαίνει πως έχει μία κινούμενη τράπεζα στα χέρια και επωμίζεται τον ρόλο του μάνατζερ, συχνά καταστρέφοντας τον παίκτη. Κλασικότερη περίπτωση από τον Νικολά Ανελκά και τα αδέλφια του δεν νομίζω πως υπήρξε ποτέ!

Ξεφύγαμε όμως. Ο Μποσμάν, με την πενταετή δικαστική περιπέτειά του, κατάφερε να αλλάξει την τύχη χιλιάδων αθλητών, αλλά όχι τη δική του.
Ή, μάλλον, την άλλαξε, αλλά προς το χειρότερο! Βουτηγμένος στα χρέη, χωρισμένος και με κάποια προβλήματα υγείας, βλέπει το δημιούργημά του να έχει αλλάξει την εικόνα του σύγχρονου αθλητισμού. Παρακολουθεί χιλιάδες παίκτες, άλλους καλούς, άλλους μέτριους και άλλους πλήρως ατάλαντους, να κάνουν περιουσίες βασισμένοι στην δική του μάχη. Δεν στενοχωριέται, λέει, αλλά για ελάτε στη θέση του για λίγο. Το ερώτημά μας είναι καθαρά ρητορικό: ποιο θα ήταν το σημερινό ποδόσφαιρο χωρίς εκείνη την απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου στις 15 Δεκεμβρίου του 1995; Κανείς δεν ξέρει. Καθένας δικαιούται να δίνει την εκτίμηση του.
Ο ίδιος λέει πως, όπως σε μια θεατρική παράσταση μπορεί να είναι πάνω στη σκηνή δέκα εθνικότητες, αλλά σε ενδιαφέρει το έργο που παρακολουθείς, το ίδιο ισχύει και στην μπάλα. Είναι έτσι; Οταν η Τσέλσι επί Βιάλι στις 26 Δεκεμβρίου του 1999, σε ένα ματς με τη Σαουθάμπτον, έγινε η πρώτη ομάδα που είχε ενδεκάδα χωρίς ούτε ένα γηγενή, κάποιοι δαγκώθηκαν.
Αυτό δεν εμπόδισε την εξέδρα να πανηγυρίζει στα γκολ, αλλά και να αποδοκιμάζει στις ήττες. Το παράδειγμα το ακολούθησαν κι άλλοι. Η Αρσεναλ έπαιξε ουκ ολίγα ματς χωρίς Αγγλο ούτε καν στον πάγκο. Η Ιντερ πήρε ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1998, μόλις λίγα χρόνια μετά την απόφαση Μποσμάν, έχοντας μόλις τέσσερις Ιταλούς στην ενδεκάδα!

Η Σέλτικ έφτασε στον τελικό του ΟΥΕΦΑ στη Σεβίλλη το 2004, αλλά μόλις δύο Σκωτσέζοι ξεκίνησαν το ματς! Η λίστα, ατελείωτη. Και έτσι θα συμβαίνει όλο και περισσότερο. Στ’ αλήθεια, χρειάζεται υπενθύμιση το τι συνέβη στο ελληνικό μπάσκετ, με τους ομογενείς και τους κοινοτικούς πριν από μερικά χρόνια; Λένε πως όλα τα γεγονότα μπορεί να τα κρίνει μονάχα ο ιστορικός του μέλλοντος. Στην περίπτωση του Μποσμάν, θα έχει πραγματικά δύσκολη δουλειά. Διότι πιθανότατα ποτέ μια 100% σωστή απόφαση δεν είχε τόσο λανθασμένα καταλυτικό ρόλο σε μια κοινωνική δραστηριότητα!