Προκαλεί τον οίκτο και όχι τον φόβο (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Δεν έχει σημασία πόσα αστέρια διαθέτεις, αλλά το σύνολο. Η σφιγμένη γροθιά. Και αυτή η συνοχή στην ομάδα έπαψε να υπάρχει.

Τη νύχτα που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εξασφάλιζε το πρώτο πρωτάθλημά της έπειτα από 27 αγωνιώδη χρόνια, στο «Ολντ Τράφορντ» είχε στηθεί ένα τεράστιο πάρτι. Ο σερ Ματ Μπάσμπι, ο μυθικός προπονητής που είχε πάρει τον τελευταίο τίτλο το 1967 κι είχε δημιουργήσει τον θρύλο της Γιουνάιτεντ, ξαναχτίζοντας την ομάδα μετά την καταστροφή του Μονάχου, με δάκρυα στα μάτια χειροκροτούσε όρθιος τον Φέργκιουσον και τους παίκτες που έβαζαν τέλος στην πιο στείρα περίοδο στην ιστορία του συλλόγου. Λίγους μήνες μετά θα έφευγε από τη ζωή, αλλά είχε προλάβει να δει και πάλι την ομάδα που το 1968 είχε ανεβάσει στον θρόνο της Ευρώπης να επιστρέφει.

Ο Μπάσμπι σπάνια έπεφτε έξω σε πρόβλεψη! «Η Λίβερπουλ έφτιαξε μία δυναστεία για 20 χρόνια, κάτι που δεν θα ξανασυμβεί στο μέλλον. Όμως μπορούμε να πάρουμε ένα με δύο πρωταθλήματα ακόμα τα επόμενα πέντε χρόνια και να δείξουμε πως επιστρέψαμε για τα καλά. Να τους κάνουμε να μας φοβούνται πάλι κι όχι να μας λυπούνται», ήταν τα λόγια του. Στο ένα σκέλος έπεσε έξω! Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν πήρε απλώς ένα ή δύο, αλλά επτά πρωταθλήματα την επόμενη δεκαετία. Με συνολικά 18 τίτλους στην παραμονή του στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον είδε την αυτοκρατορία που δημιούργησε να ακουμπά την απόλυτη στιγμή της ακμής της, το βράδυ που ο σερ Ματ Μπάσμπι, αν ζούσε, θα είχε τα 90ά γενέθλιά του! Στη Βαρκελώνη, τον Μάη του 1999, η ανατροπή του σκορ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπάγερν σηματοδοτούσε το ζενίθ ενός οικοδομήματος που χτίστηκε με όλα τα συστατικά που υπαγόρευαν η παράδοση και η ιστορία του συλλόγου: μεγάλα ονόματα μαζί με παίκτες που προέρχονταν από τα σπλάχνα του συλλόγου.

Η πρώτη φουρνιά που έφερε τον πολυπόθητο τίτλο είχε τη σφραγίδα του Καντονά και του Χιούζ, του Ρόμπσον στα τελειώματα μιας τεράστιας καριέρας, του Ινς και του Καντσέλσκις, συν την επιβλητική παρουσία του Σμάιχελ. Τη σκυτάλη πήρε η χαρισματική παρέα των ακαδημιών με επικεφαλής τον Γκιγκς, αλλά και τους Μπέκαμ, Σκόουλς, Μπατ μαζί με τους αδελφούς Νέβιλ, που έγιναν ένα με τον Ρόι Κιν, τον Σμάιχελ, τον Κόουλ, τον Σέριγχαμ και τον Σταμ, που στοίχισαν πολλά λεφτά. Στο ενδιάμεσο προστέθηκαν και κάποιοι που το έμπειρο μάτι του Φέργκιουσον είχε διαλέξει από το πουθενά, όπως ο Εργουιν, ο Γιόνσεν, ο Γιορκ και ο Μέι, καθώς και ο σκόρερ του χρυσού γκολ στο «Καμπ Νου», ο Όλε Γκούναρ Σόλσκιερ.

Κύριο συστατικό ήταν η δίψα για διακρίσεις, κάτι που αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα κίνητρο στα σπορ. Υπήρξαν χρονιές –όπως το 1996-97, για παράδειγμα– που η Γιουνάιτεντ είχε πιθανότατα λιγότερα αστέρια από άλλους, αλλά πήρε τελικά τον τίτλο. Η Λίβερπουλ είχε Μπαρνς, Φάουλερ, ΜακΜάναμαν, Ράιτ, Κόλιμορ, η Νιούκαστλ Σίρερ, Ζινολά, Ασπρίγια και Γκιλέσπι, η Αρσεναλ Μπέργκαμπ, Ράιτ, Ανταμς και Σίμαν, αλλά τελικά έβλεπαν την πλάτη της ομάδας του Φέργκιουσον! Η απάντηση σ' όποιον αναρωτιέται πώς η τωρινή Γιουνάιτεντ μένει πίσω στη βαθμολογία ή αποκλείεται από τη φάση των ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ, αν κι έχει Ρούνεϊ, Ρονάλντο, Φαν Νιστελρόι και Φέρντιναντ είναι ακριβώς αυτή. Δεν έχει σημασία πόσα αστέρια διαθέτεις, αλλά το σύνολο. Η σφιγμένη γροθιά. Και αυτή η συνοχή στην ομάδα έπαψε να υπάρχει.

Έχοντας μεταδώσει πάνω από 25 ματς της Γιουνάιτεντ σ' αυτά τα δέκα χρόνια της αδιάλειπτης παρουσίας της στο Τσάμπιονς Λιγκ, την είδα από την εποχή που βρισκόταν πολύ νωρίς στις παρυφές του βουνού της ανόδου, όταν ακόμα δεν πίστευε στις δυνατότητές της, όπως το 1996, όταν η Γιουβέντους του Λίπι άντεξε το σφυροκόπημα και δραπέτευσε με πέναλτι του Ντελ Πιέρο. Ήμουν εκεί στο απόλυτο ζενίθ, τη νίκη στη Βαρκελώνη το '99, και την παρακολούθησα να κατρακυλάει αργά, αλλά σταθερά, από τις ήττες με τη Ρεάλ και την Μπάγερν στα προημιτελικά έως την τελευταία νίκη εκτός έδρας, πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα. Η Γιουνάιτεντ, που έσφιγγε τη θηλιά στον λαιμό του αντιπάλου την εποχή του τρεμπλ, έφτασε να έχει κατοχή μπάλας 80%-20% με τη Βιγιαρεάλ χωρίς να κάνει ευκαιρία!

Ο Σερ Αλεξ πιθανότατα έπρεπε την ίδια νύχτα που σήκωνε το κύπελλο ψηλά μαζί με τον Σμάιχελ στο «Καμπ Νου» να έπαιρνε τη δύσκολη απόφαση. Μένοντας είδε το δημιούργημά του να φθείρεται από τον χρόνο, όπως οτιδήποτε ακουμπά την απόλυτη ακμή. Για την πτώση έχει τεράστια ευθύνη. Προσπάθησε με πανάκριβες μεταγραφές να δώσει στην ομάδα κάτι που της έλειπε. Μόνο που αυτό, τη διάθεση να μείνεις στην κορυφή, δεν την κάνουν τα ονόματα, αλλά ο ιδρώτας που χύνουν στο γήπεδο οι παίκτες. Η περίπτωση του Βερόν ήταν η πιο χαρακτηριστική.

Η χθεσινή έκρηξή του με την ατάκα «όλοι μισούν τη Γιουνάιτεντ» στη συνέντευξη Τύπου δεν ήταν η πρώτη όλα αυτά τα 19 χρόνια στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων». Με μια διαφορά όμως: όλες οι προηγούμενες, όταν ξεσπούσε, προξενούσαν τον φόβο στους παρευρισκόμενους. Τώρα, παρά το γεγονός ότι αποχώρησε εκνευρισμένος, απαντώντας μόλις σε μία ερώτηση, μάλλον προκάλεσε τον οίκτο. Τα λόγια του Μπάσμπι, το 1993, τον τελευταίο καιρό είναι και πάλι επίκαιρα. Κι αυτό είναι το χειρότερο.