FC: Εθνική ανοιχτομυαλιά

Η αλλαγή που έχει συντελεστεί στην εθνική Ελλάδας από την πρόσληψη του Φερνάντο Σάντος και μετά δείχνει -και όντως είναι- τόσο μεγάλη, ακριβώς γιατί μπορεί να συγκριθεί ευθέως με την αμέσως προηγούμενη κατάσταση. Η παρατήρηση δεν έχει να κάνει με τα αποτελέσματα «τότε» και «τώρα», άλλωστε αυτή η κοντόφθαλμη οπτική γωνία ευτυχώς δεν έχει μπολιάσει ακόμα το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, περιορίζεται κυρίως στους συλλόγους. Έχει όμως να κάνει με την κοινή πεποίθηση που προσφέρει η αντιμετώπιση του προπονητή στο θέμα «εθνική», σε ότι έχει να κάνει με τις κλήσεις και την χρησιμοποίηση των παικτών.

Ο Φερνάντο Σάντος δεν κάνει μαγικά κόλπα, ούτε εφαρμόζει πρωτόγνωρες μεθόδους, κάνει απλώς το αυτονόητο: Παρακολουθεί παίκτες, σκέφτεται τους ρόλους που αυτοί θα μπορούσαν να έχουν στην ομάδα, καλεί τους πιο φορμαρισμένους χωρίς διακρίσεις και τους βάζει να παίξουν κιόλας, όταν το πλαίσιο των αγώνων του το επιτρέπει -έστω και για λίγο. Μια διαδικασία, δηλαδή, απαραίτητη για την ευζωία κάθε εθνικής -που την τελευταία εννιαετία ήταν ακρωτηριασμένη και σχεδόν μουμιοποιημένη- επανέρχεται σε λειτουργία. Τόσο απλά.

Τα οφέλη μιας τέτοιας «αναδιάρθρωσης» μπορεί να μεταφραστούν σε αγωνιστικούς βαθμούς σύντομα ή αργότερα, μικρή σημασία έχει. Μεγάλη σημασία όμως έχει ότι παίκτες, δημοσιογράφοι και κοινό ξέρουν ότι κάτι έχει αλλάξει εκ βάθρων. Δεν το νιώθουν απλώς, αποδεικνύεται έμπρακτα. Κι αυτό δημιουργεί πλέον μια θετική αύρα γύρω από την εθνική, μια πνευματική συσπείρωση, μια ανάταση που προέρχεται από την εικόνα της ελπίδας που βρήκε πρόσφορο έδαφος ν’ ανθίσει. Τα «ζιζάνια» που εμφανίστηκαν προ καιρού, οι αποχωρήσεις και όλα αυτά τα μελανά σημεία θα καταλαγιάσουν γιατί η μέθοδος είναι σωστή και ο προπονητής χειρίζεται την «έκρηξη» συνετά και ανοιχτόμυαλα: Όλοι όσοι είναι καλοί παίρνουν τις ευκαιρίες τους. Κι όταν αυτό το καταλάβουν κι οι «απ’ έξω», πιθανώς να ζητήσουν από μόνοι τους να επιστρέψουν. Γιατί κανείς δεν θέλει να είναι μέρος της «αρρώστιας», αλλά όλοι θέλουν να είναι κομμάτια ενός υγιούς οργανισμού στον οποίον να νιώθουν ισότιμα μέλη.

Και, ειλικρινά, ποια καλύτερη απόδειξη υπάρχει από το ότι -με βάση το υπάρχον ποδοσφαιρικό υλικό- στην εθνική έχουν κληθεί οι κατά τεκμήριο καλύτεροι και μάλιστα ότι υπάρχουν επιλογές σε όλες τις θέσεις, για όλα τα γούστα και όλων των τύπων τα παιχνίδια; Σηφάκης, Τζόρβας και Κωνσταντόπουλος για το τέρμα (περιμένει κι ο «Ελέ»), Τοροσίδης, Τζαβέλας, Αβράαμ και Παπασταθόπουλος στην άμυνα και πίσω τους Βύντρα, Σπυρόπουλος, Μόρας, Σιόβας και Μαλεζάς (+ Κυργιάκος;). Στο κέντρο Καραγκούνης, Κατσουράνης και Τζιόλης. Αλλά και Φωτάκης, Μάκος, Καφές, Γ. Παπαδόπουλος, Μανιάτης και Πρίττας. Αμ μπροστά; Σαμαράς, Σαλπιγγίδης, Νίνης (+ Γκέκας;) και μαζί τους Λυμπερόπουλος, Φετφατζίδης, Κονέ, Χριστοδουλόπουλος, Μήτρογλου και Γεωργιάδης. Το μόνο που απομένει πλέον στον «σεφ» Σάντος, είναι να επιλέγει κάθε φορά τη σωστή «δοσολογία» και να περιμένει τη «γεύση» να αναδειχθεί στο γήπεδο.

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr