«Ένας χρόνος χωρίς τον Αντόνιο»

15 Νοεμβρίου 2009. Η Λάρισα και στη συνέχεια όλη η Ελλάδα παγώνει στο άκουσμα της τραγικής είδησης του θανάτου του Αντόνιο Ντε Νίγκρις. Έναν χρόνο, μετά, η γυναίκα του, Σόνια, παραχώρησε συνέντευξη σε Μέσο Ενημέρωσης της λατινικής Αμερικής, με την οποία μοιράζεται τις πολύ δύσκολες στιγμές που έζησε και ζει μέχρι και σήμερα…

«Προσπάθησα να βρω παρηγοριά στις στιγμές που ζήσαμε, γιατί ήταν ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος και αυτό το μετέδιδε στους άλλους. Με τον τρόπο αυτό κατάφερα να συνεχίσω», τονίζει η γυναίκα του Αντόνιο ντε Νίγκρις η οποία αναφέρει ότι βοηθήθηκε αρκετά και από την κόρης της Μιράντα. «Έχω επικεντρωθεί στη Μιράντα. Είναι η προτεραιότητα στη ζωή μου», τονίζει…

‘’…Σταματά να μιλά κομπιάζοντας και με τα μάτια της θλιμμένα καθαρίζει τον λαιμό της και συνεχίζει’’, αναφέρει χαρακτηριστικά το δημοσίευμα.

«Παλεύω με τη ρουτίνα και κατάφερα να μην δείχνω τόσο λυπημένη. Με βοήθησαν η αδερφή μου και ένας φίλος και δόξα τω Θεό η κόρη μου είναι πολύ ευπροσάρμοστη. Πήγε στο νηπιαγωγείο και είναι συνεχώς ανάμεσα σε παιδιά», τονίσει η Σόνια ντε Νίγκρις.

Οι προσωπικές στιγμές
«Το 2000 με είχε προσκαλέσει στο γήπεδο και όταν σκόραρε μου έστειλε ένα φιλί. Μετά από τρία χρόνια παντρευτήκαμε στο Κανκούν, στις 28 Ιουνίου 2003. Πάντα ανησυχούσε για εμάς και κυρίως για να μεγαλώσει σωστά η Μιράντα. Ήμασταν πάντα μαζί, όλη μέρα μετά τις προπονήσεις», τονίζει η γυναίκα του ντε Νιγκρις.

Η μοιραία βραδιά...
Η Σόνια ντε Νίγκρις θυμήθηκε την μοιραία βραδιά. Όπως λέει το βράδυ παρακολούθησαν μια ταινία και στη συνέχεια ο Αντόνιο έβαλε για ύπνο την μικρή Μιράντα. Αργότερα ξάπλωσαν να κοιμηθούν. Αργά το βράδυ ξύπνησε γιατί ενώ τον άκουγε να ροχαλίζει ένιωσε το κεφάλι του να πέφτει στους ώμους του.

«Κατάλαβα πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Γύρισα, άναψα το φως και του γύρισα το πρόσωπο στο φως. Έφερα οινόπνευμα, γιατί νόμιζα πως είχε λιποθυμήσει. Δεν αντέδρασε καθόλου.

Ήμασταν λίγο καιρό στην Λάρισα και δεν γνωρίζαμε πολλά άτομα. Είχε μόνο το τηλέφωνο από τέσσερις συμπαίκτες του. Ακόμη θυμάμαι τον εαυτό μου να αναζητώ τα τηλέφωνα τους. Κάλεσα έναν του οποίου η γυναίκα είναι από το Μεξικό. Αυτοί κάλεσαν το ασθενοφόρο. Ένιωθα πως η ζωή μου τελείωνε», συνεχίζει η Σόνια, την οποία δεν άφησαν να μπει μαζί του στο ασθενοφόρο.

«Είδα μια νοσοκόμα που έβγαινε από το χώρο στον οποίο ήξερα ότι ήταν ο Αντόνιο. Την είδα να κρατά μια φιάλη με φυσιολογικό ορό και αυτό με καθησύχασε. Άνοιξα την πόρτα και είδε ένα λευκό σεντόνι πάνω του και ένας γιατρός μου έδωσε τα πράγματά του, μου χτύπησε την πλάτη και μου είπε στα αγγλικά ότι λυπάται για την απώλεια.
Το επόμενο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η Μιράντα. Όταν επέστρεψα σπίτι, ήταν άτομα από την ομάδα και την πρεσβεία, και ένας ψυχολόγος», περιγράφει η Σόνια η οποία θέλησε να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα...

«Θέλω να πω πως ο Τόνιο δεν ήταν άρρωστος. Η καρδιά του ήταν λίγο μεγαλύτερη και κάθε έξι μήνες έκανε εξετάσεις. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να πεθάνει για το τίποτα. Πονάω τόσο πολύ. Αυτός ποτέ δεν θα τολμούσε να ρισκάρει να μας αφήσει μόνους μας αν ήξερε τον κίνδυνο».

«Τι είπα στη Μιράντα»
«Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να ενημερώσω την Μιράντα. Άρχισα να της μιλώ… ‘’Ξέρεις πως θέλεις να μας βλέπεις ο μπαμπάς’’, της είπα όταν της εξήγησα… ''Μην κλαις. Ο μπαμπάς θέλει -πάντα- να μας βλέπει χαρούμενες από τον παράδεισο που βρίσκεται και θα είναι μαζί μας από εκεί ψηλά''. Μέσα στην αθωότητα των τεσσάρων της χρόνων με ρώτησε τι θα τρώει εκεί και τι θα κάνει με τις κακές λέξεις. Της απάντησα ότι ο Θεός δεν θα έχει πρόβλημα και δεν θα είναι εκνευρισμένος με τον μπαμπά της», κατέληξε…