Η Εθνική μας μοίρασε χθες θετικά μηνύματα, έστω σε αυτούς τους λίγους που βρέθηκαν στο Καραϊσκάκη. Αγωνιστικά μετράει πολύ η νίκη, τη χρειαζόμασταν κι ας ήταν φιλικό. Δεν είναι μόνο αυτή καθαυτή η νίκη, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε. Στο 90', με οργανωμένη προσπάθεια και όχι από κάποια στημένη φάση. Δεν ξέρω βέβαια αν οι διεθνείς μας θα είχαν το ίδιο καθαρό μυαλό σε επίσημο ματς. Πανέμορφο το πρώτο γκολ με την επιμονή του Σαλπιγγίδη και την ιδανική εκτέλεση του Γιαννακόπουλου και αναγκαίο ή ευχής έργον το πέναλτι που κάναμε. Είχε πέσει ο ρυθμός και η ισοφάριση ξύπνησε τους παίκτες και τον κόσμο. Κρατάμε ακόμη την εικόνα με την παράδοση-παραλαβή του περιβραχιονίου. Μια εικόνα ενδεικτική της φιλίας που δένει τους πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά και της άτυπης ιεραρχίας, που άπαντες σε αυτή την ομάδα σέβονται. Κρατάμε τη δήλωση-επιβεβαίωση του Ζαγοράκη ότι συνεχίζει στις υπηρεσίες του Οτο Ρεχάγκελ. Κρατάμε και την εικόνα του Γερμανού, που έβγαλε όλο το ματς όρθιος. Σαν να ήταν τελικός.
Με τον Ρεχάγκελ στον πάγκο η πρωταθλήτρια Ευρώπης μάς έδειξε ότι έχει μέλλον. Ότι παίρνει νέα πνοή. Η συνολική εικόνα που βγήκε από το χθεσινό ματς ήταν πολύ πιο όμορφη, πολύ πιο αισιόδοξη από το «ξενέρωμα» στο ματς με τη Γεωργία. Το μόνο κακό, ο ελάχιστος κόσμος. Οσο και να θέλω να βρω δικαιολογίες και να σκέφτομαι ότι αυτή η ομάδα έχει παίξει ακόμα και μπροστά σε 1.000 άτομα, δεν μπορούμε να μη σκεφτόμαστε παράλληλα ότι φέρει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης και ο κόσμος της πρέπει να συμπεριφέρεται ανάλογα.