Τον περασμένο Φλεβάρη, στην εκδήλωση του ΣΚΑΙ για τη βράβευση των καλύτερων ενδεκάδων στα 50 χρόνια της Α΄εθνικής, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ως εκ των οικοδεσποτών της εκδήλωσης κάθισε δίπλα στον (παιδικό του φίλο και πρόεδρο τότε της Λίγκας) Νικόλα Πατέρα. Ανάμεσα στα πολλά θετικά σχόλια, άκουσα και ένα από άνθρωπο που τα μάτια του τα έχουν δει όλα στα 40 χρόνια που ασχολείται με τον χώρο.
«Κοίτα τους πόσο ωραία τα λένε. Σαν πραγματικά φιλαράκια. Επειδή μόνο ο ένας ασχολείται διοικητικά με το ποδόσφαιρο!». Τον ρώτησα γιατί ήταν τόσο απαισιόδοξος αφού αυτή την καλή τους σχέση θα μπορούσαν να την μετουσιώσουν, αν έμπαινε στον Ολυμπιακό ο κύριος Μαρινάκης σε κάτι δημιουργικό. Με κοίταξε σχεδόν υποτιμητικά. «Τρελός είσαι; Δεν υπάρχουν φιλίες στο ποδόσφαιρο».
Το καλοκαίρι του 1979, στους πρώτους μου μήνες σε αυτή τη δουλειά θυμάμαι τους παλαιότερους να σχολιάζουν πόσο σημαντικό ήταν που οι δύο κουμπάροι, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης και ο Σταύρος Νταιφάς, έμπαιναν μαζί στο νεοσύστατο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πόσο καλό θα έκανε η φιλία τους, αφού δεν θα χρειαζόταν να φτάνουν στα άκρα οι κόντρες και όλα τα σχετικά που αποδείχτηκαν τελικά λόγια του αέρα. Οι δύο κουμπάροι έφτασαν στο σημείο όχι μόνο να μην μιλάνε αλλά να εκτοξεύουν… βιτριολικά σχόλια ο ένας για τον άλλο.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Νικόλας Πατέρας, όπως παρακολουθούμε από την αρχή της χρονιάς δεν έχουν διάθεση να αφήσουν κάτι να πέσει κάτω και ήδη βρίσκονται σε…πάρα πολύ καλό δρόμο για να μην μιλιούνται όπως κάποτε ο Βαρδινογιάννης και ο Νταιφάς. Η κόντρα άλλωστε πέραν του πρεστίζ -που είχε μεγάλη σημασία τη δεκαετία του 80- τώρα πια μεταφράζεται και σε περίπου 25 εκατομμύρια ευρώ , ποσό που εξασφαλίζει στα ταμεία του πρωταθλητή η εγγυημένη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και στη σημερινή οικονομική συγκυρία, όσο και αν οι πρόεδροι θέλουν να φαίνεται προς τους οπαδούς πως διαθέτουν ατελείωτα λεφτά, η πικρή αλήθεια είναι πως περισσότερο από το πρωτάθλημα και τη λέζα, η τρύπα που αφήνει στα ταμεία το να βγεις δεύτερος είναι αυτό που τους τσουρουφλίζει!