FC: Δουλειά δεν είχε ο διάολος (και άρχισε τα μπινελίκια)

Οι φανατικοί ψευτο-ηθικολόγοι δεν είναι καινούριο φρούτο.

Ευδοκιμούν σε όλα τα μήκα και τα πλάτη της γης εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Οδηγούμενοι κυρίως από τον τυφλό φανατισμό τους και με γνώρισμα την έλλειψη έστω και της ελάχιστης ψυχραιμίας απέναντι στο θέμα «λογική κρίση», εξωτερικεύουν με διάφορους –κυρίως άκομψους- τρόπους την οργή τους, όταν τους «πειράξεις» κάτι ή κάποιον που συμπαθούν.

Στη νεοελληνική πραγματικότητα οι ψευτο-ηθικολόγοι άλλοτε έχουν τη μορφή της Ελένης Λουκά (με ή χωρίς τη γραφικότητά της, αναλόγως την περίπτωση), άλλοτε των ιντερνετικών trolls και γενικώς όλων όσων μετατρέπουν το «στεγανό» που έχουν στο κεφάλι τους σε πολιορκητικό κριό, έτοιμο να εισβάλλει σε οποιαδήποτε «πόρτα» εχθρού κρίνει πως απειλεί το πνευματικό τους «οικοδόμημα».

Στο χθεσινό άρθρο αυτής της στήλης (βλ. 8 απλά βήματα για να ντυθεί ο Κουμόρτζι στα «πράσινα») υπήρξαν 4-5 αναγνώστες οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στέλνοντας e-mail με προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τον συντάκτη του άρθρου και «ευχές» για το σόι του, πραγματικά ακατονόμαστες.

Προσπερνώντας τη μικρή εκείνη terra incognita, το σκοτεινό εκείνο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης που κάνει κάποιον να απευθύνεται ελαφρά τη καρδία με τέτοιους σκαιούς χαρακτηρισμούς σε κάποιον άλλον –και το οποίο μόνο ένας ψυχίατρος θα μπορούσε να εξηγήσει επαρκώς- ιδού ο «οκτάλογος» του καλού ψευτο-ηθικολόγου, χρήσιμος σε όποιον ψάχνει με μανία ανάμεσα στις γραμμές των (αθλητικών στην περίπτωσή μας) κειμένων και τις προφορικές δημόσιες τοποθετήσεις να βρει έναν «λόγο» για να πατήσει το «κόκκινο κουμπάκι» -που υπάρχει μόνο μέσα στο μυαλό του και πουθενά αλλού.

1. Τους δικούς μας τους ξέρουμε. Όλοι οι υπόλοιποι είναι δυνάμει εχθροί.

2. Κανένα κείμενο δεν είναι χιουμοριστικό/σατιρικό/σκωπτικό/διαφορετικό. Ακόμα και να δείχνει έτσι, δεν είναι. Ποτέ. ΚΑΝΕΝΑ ΛΕΜΕ, μηδενός εξαιρουμένου!

3. Ο αθλητικογράφος ανά πάσα στιγμή έχει κάποιον σκοτεινό/ύποπτο λόγο για να λέει όσα λέει ή/και για να γράφει όσα γράφει.

4. Όταν ο αθλητικογράφος αναφέρεται αρνητικά στην ομάδα μας ή τον παίκτη μας ή οποιονδήποτε άλλον τυγχάνει να γουστάρουμε/πιστεύουμε, το κάνει πάντα γιατί τον έχουν ορμηνέψει/διατάξει να το κάνει. Πιθανότερος ένοχος σ’ αυτή την περίπτωση είναι ο αντίπαλος πρόεδρος/εργοδοσία αλλά εμείς σ’ αυτόν θα ξεσπάσουμε, που είναι κι εύκαιρος.

5. Ένας σταθμός, μία εφημερίδα, ένα σάιτ, ένας άνθρωπος μπορούν να χαρακτηριστούν ως «πράσινοι», «κόκκινοι», «κίτρινοι», «λιλά με σομόν βούλες» κ.ο.κ. από μία και μόνη «ύποπτη» αναφορά τους. Αρκεί, δεν χρειαζόμαστε δεύτερη.

6. Έχουμε το αναφαίρετο (ηθικό) καθήκον να καθυβρίζουμε/απειλούμε επαναλαμβανόμενα και με διάφορους τρόπους όποιον γίνει στόχος. Δεν φταίμε εμείς, αυτός ας πρόσεχε να μην βρισκόταν απέναντί στην αλήθεια μας.

7. Κανείς δεν θα προστατεύσει καλύτερα την «ιδέα» (βλ. ομάδα/παίκτη/παράγοντα κλπ.) από τους «πουλημένους» καλύτερα από εμάς που την αγαπάμε άδολα.

8. Δεν ψάχνουμε φαντάσματα. Τα έχουμε βρει και απλώς τους αφαιρούμε τα σεντόνια.

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr