FC: Τεχνητή αναπνοή

Maybe it’s just me, για να το θέσω εξαρχής, αλλά έχω την εντύπωση ότι στην περίοδο που διανύουμε το ενδιαφέρον του κοινού για το ποδόσφαιρο μειώνεται με ταχείς ρυθμούς και ταυτοχρόνως αλλάζει φυσιογνωμία και τρόπους έκφρασης.

Οι θεαματικότητες των αγώνων που δίνουν στη δημοσιότητα τα κανάλια διαψεύδουν αυτό τον ισχυρισμό, καθώς παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, ειδικά σε ότι αφορά τα παιχνίδια που δίνουν ελληνικές ομάδες στα πλαίσια ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ωστόσο αυτό δεν είναι το μέτρο, αφενός διότι το άθλημα το ίδιο έχει γίνει πολύ «τηλεοπτικό» εδώ και χρόνια και αφετέρου διότι το μεγαλύτερο κομμάτι της αίσθησής μου εδράζεται σε αυτά που εκτυλίσσονται πίσω από αυτή την λαμπερή και φωταγωγημένη βιτρίνα.

Από τη μία έχουμε την διαρκώς μειούμενη γενική προσέλευση θεατών στα γήπεδα. Σε αγωνιστικές που δεν υπάρχει παιχνίδι «ειδικού ενδιαφέροντος», βλ. ντέρμπι, είναι ζήτημα αν μαζεύονται 30.000 θεατές σε όλα τα γήπεδα της Superleague. Από την άλλη υπάρχουν οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων. Προ 20ετίας το σύνολο όσων τις αγόραζαν ήταν περίπου 200.000 Εδώ και 10 περίπου χρόνια το σύνολο αυτό είχε μειωθεί -αλλά σταθεροποιηθεί- κοντά στις 150.000. Τον τελευταίο χρόνο το κοινό αυτό συρρικνώνεται μήνα με το μήνα και αυτή τη στιγμή έχει «κάτσει» στις 115.000, με σαφείς όμως καθοδικές τάσεις. Η εξάτμιση του ενδιαφέροντος του αναγνωστικού κοινού είναι μια προφανής εξήγηση και σύμφωνη με την αλλαγή των ανθρώπινων αναγκών της εποχής. Αλλά όχι η μόνη.

Η ευκολία και η ταχύτητα που παρέχει στον συγκεκριμένο τομέα το Ιντερνετ είναι μία άλλη εξήγηση, λειψή όμως. Τα αθλητικά portals μπορεί να κερδίζουν σε ταχύτητα, «τσαμπαρία» και ευκολία πρόσβασης, ωστόσο η πλειοψηφία της ύλης τους είναι αντιγραφή των εφημερίδων, δευτερογενή και τριτογενή θέματα και «πασαλείμματα». Κάτι σαν μεσημεριανάδικα της αθλητικής ενημέρωσης, χωρίς τη δυνατότητα αποκλειστικών θεμάτων και κυρίως εμβάθυνσης και ανάλυσης. Το πόσο έχουν επηρεάσει τον κόσμο βέβαια χρειάζεται να αναλυθεί σε μια ευρύτερη κουβέντα, πιστεύω όμως ότι έχουν συντείνει αποφασιστικά σε κάτι -κι αυτό είναι η ενδυνάμωση της αίσθησης του κοινού ότι μερικά cheap thrills είναι αρκετά.

Με κάποιο τρόπο, το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει και στο ραδιόφωνο. Όχι τόσο από αυτούς τους 100-150 ανθρώπους (δεν είναι και περισσότεροι) που έχουν γίνει «μόνιμοι» στις γραμμές των 3 αθλητικών ραδιοφωνικών σταθμών πρωί-βράδυ, όσο μελετώντας τα μηνύματα των –πολύ περισσότερων από 150- ανθρώπων που επικοινωνούν καθημερινά με τους παραγωγούς: βρισίδια, μονομέρεια, έολες κατηγορίες, στοίχημα, εκνευριστική επανάληψη και πάλι από την αρχή. Όλα αυτά υπήρχαν μέχρι πρότινος, αλλά σε πολύ μικρότερο ποσοστό. Πλέον είναι σχεδόν ο κανόνας. Δεν υπάρχει επικοινωνία, υπάρχει αποσυμπίεση. Και αυτά που θίγουν σπανίως είναι πια αγωνιστικά. Στην πλειοψηφία τους αφορούν εξωαγωνιστικά θέματα, συνωμοσιολογία και εξαγωγή εύκολων -πλην όμως άσχετων με την πραγματικότητα- συμπερασμάτων, τα οποία κατατίθενται με δογματικό τρόπο.

Όλα αυτά μαζί έχουν δημιουργήσει το νοσηρό περιβάλλον «εντατικής» στο οποίο ζούμε. Περιμένοντας ένα γκολ του Μιραλάς ή μια σημαντική νίκη για να λειτουργήσουν ως ηλεκτροσόκ στα συναισθήματα, πράγματα όμως που -ενώ είναι η κύρια ύλη- αδυνατούν πλέον να προσφέρουν κάτι παραπάνω από βραχεία «επαναφορά» του οργανισμού, πριν αυτός ξανακυλήσει στη νάρκωση της μουδιασμένης αποστασιοποίησης. Ίσως έτσι να είναι η νέα εποχή. Ίσως it’s just me in a bad mood. Ίσως, όμως, κάτι μέσα μας να έχει αλλάξει για πάντα.

Γιάννης Τσάουσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr