FC: Το Μήνυμα του Μέσου

Στα φοιτητικά μου χρόνια, ένα βιβλίο που με παίδεψε (διότι έπρεπε να το διαβάσω μερικές φορές για να εξεταστώ στη συνέχεια) ήταν «Το Μήνυμα του Μέσου» του αξιότιμου (και «αξιομίσητου») Μάρσαλ Μακλούαν. Το αγωνιώδες ερώτημα που με στοίχειωσε για το υπόλοιπο της ζωής μου - που λέει ο λόγος - είναι αν τελικά το Μέσο είναι το μήνυμα, ή το μήνυμα είναι το Μέσο. Και προεκτείνοντας τη σκέψη και το συλλογισμό μου τα επόμενα χρόνια, που πέρασα από το στάδιο του φοιτητή δημοσιογραφίας στο επάγγελμα του δημοσιογράφου, προσπάθησα να καταλάβω πόσο μεγάλη τελικά είναι η δύναμη του Μέσου και πόσο η δική της «φωνή» μπορεί να καπελώσει την ίδια την είδηση ή να περάσει σε δεύτερη μοίρα αυτήν καθ’ αυτήν την πληροφορία.

Αφορμή για όλη αυτή την εισαγωγή και τις αναμνήσεις από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Πανεπιστήμιο, μου έδωσαν αυτά που βλέπω και διαβάζω με σηκωμένες τις τρίχες τις τελευταίες μέρες. Μετά τον ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού και μετά το παιχνίδι Ρουμπίν Καζάν - Παναθηναϊκός. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας λοιπόν κι ας πούμε πως είμασταν εκτός Ελλάδας από το Σάββατο μέχρι το βράδυ της Τρίτης, ότι δεν είδαμε κανένα από τα δυο παιχνίδια, ότι είχαμε κλειστό το κινητό και κανένας δεν μας ενημέρωσε για τα τεκταινόμενα. Πατώντας το πόδι μας στην πατρίδα, ανοίγουμε με λαχτάρα την τηλεόραση για να ενημερωθούμε και ζητάμε να μας φέρουν τις εφημερίδες της Κυριακής για να διαβάσουμε τι έγινε. Θα μάθουμε τα εξής ενδιαφέροντα:

1) Για το ντέρμπι
Θα «μάθουμε» ότι: ο Ολυμπιακός πάτησε τον Παναθηναϊκό. Ότι είχε τον έλεγχο του παιχνιδιού ακόμα κι όταν έμεινε με 10 παίκτες. Ότι είναι καλύτερη ομάδα παρόλο που έχασε και θα πάρει σίγουρα το πρωτάθλημα. Ότι τον έσφαξε η διαιτησία. Ότι έχασε από δυο λάθη στη μεσαία του γραμμή. Ότι ο Παναθηναϊκός ήταν ανύπαρκτος και «πουθενάς». Κι ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, επειδή κατέβηκε στους διαιτητές στα φανερά κι όχι στα κρυφά, είχε κάθε δικαίωμα να εκφράσει παράπονα.

Θα διαπιστώσουμε μετά όμως: ότι ο Ολυμπιακός είχε μια (1) πραγματική ευκαιρία σε όλο το ματς, που ήταν το γκολ του Μιραλάς, ενώ ο Παναθηναϊκός «που τον πάτησε ο αντίπαλος», είχε τα δυο γκολ κι άλλες δυο καλές ευκαιρίες. Ότι ο παίκτης που υπέπεσε στο πέναλτι, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος, παραδέχτηκε μετά τη λήξη ότι έκανε πέναλτι. Ότι η γραμμή του συνδρομητικού που βγήκε στην εκπομπή των Αντώνηδων αμέσως μετά το ντέρμπι, δείχνει ότι δεν υπάρχει κανένα οφσάιντ. Ότι σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες (τελικές, κατοχή μπάλας, σπριντ, χιλιόμετρα, πάτημα αντίπαλης περιοχής κλπ.), η έκθεση της Prozone που βγήκε τη Δευτέρα, βγάζει κυρίαρχο τον Παναθηναϊκό παντού και με διαφορά. Κι ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήγε στον Κάκκο και τον «μάλωσε», απ’ αυτά που του είπαν απ’ το τηλέφωνο.

2) Για το Ρουμπίν - ΠΑΟ
Θα «μάθουμε» ότι: ο Παναθηναϊκός έχασε τη μεγάλη ευκαιρία. Ότι έφτασε μια ανάσα από το διπλό. Ότι άγγιξε το θαύμα. Ότι είναι μαχητής, αλλά άτολμος. Ότι μπορεί, μπορεί να προκριθεί. Ότι όσο ζει, ελπίζει. Ότι είχε αυτός τη μεγάλη ευκαιρία να πάρει το τρίποντο. Ότι προβλημάτισε τον αντίπαλο, μόλις μπήκε ο Γκοβού με τον Λάζαρο.

Θα διαπιστώσουμε μετά όμως: ότι ο Παναθηναϊκός έκανε την πρώτη του κλασσική ευκαιρία στο 83’. Ότι πέρα απ’ αυτήν και το τζούφιο πλασέ του Ζιλμπέρτο, άλλη φάση δεν έκανε. Ότι οι Ρώσοι τού έκαναν πέντε φάσεις ή παρολίγο φάσεις, οι περισσότερες στο τελευταίο τέταρτο. Ότι μόλις βγήκε ο Μπουμσόνγκ λόγω τραυματισμού, επί 10 λεπτά η άμυνά του έμπαζε από παντού. Ότι στην τελική ο Νιόπλιας μπορεί να έλεγε ότι πάνε για τη νίκη, αλλά έστησε την ομάδα για το «Χ» και ακόμα και οι αλλαγές που έκανε στο χρονικό σημείο που έκανε, μόνο να κλέψουν το παιχνίδι θα μπορούσαν κι όχι να το κερδίσουν.

Οπότε τι κάνουμε; Φροντίζουμε την επόμενη φορά που θα έχει παιχνίδι το οποίο μας νοιάζει και μας κόφτει, να το δούμε με τα ματάκια μας και να αφήσουμε το Μέσο και τη Δύναμή του στην ησυχία τους. Για να μας αφήσουν κι αυτά στη δική μας.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr