FC: Ανοιχτή επιστολή στον Φετφατζίδη

Αγαπητέ Γιάννη,

Τις τρεις τελευταίες νύχτες πιθανώς είχες δυσκολίες στον ύπνο. Στριφογύριζες από τη μία άκρη του κρεβατιού στην άλλη σα να μη σε χώραγε ο τόπος. Δεκάδες εικόνες των προηγούμενων ημερών διαδέχονταν η μία την άλλη στο μυαλό σου. Το εξαιρετικό 1-2 με τον Ιμπαγάσα στην προπόνηση της περασμένης Τρίτης. Η επιβράβευση του προπονητή σου για την προσπάθεια μ’ ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Οι κουβέντες με τους κολλητούς σου για το ντέρμπι που πλησίαζε. Το άγχος που είχες για την πρώτη σου συμμετοχή σ’ αυτή την τόσο ιδιαίτερη «μυσταγωγία». Η τελευταία κουβέντα του πατέρα σου, το Σάββατο το πρωί, πριν φύγεις για του Ρέντη. Μια ευχή, να παίξεις καλά και να είσαι γερός.

Μετά έρχεται στη σκέψη το παιχνίδι και οι εικόνες πολλαπλασιάζονται και επιταχύνονται. Είναι ατελείς, όμως, οι περισσότερες ή ημιτελείς κι αρχίσουν να βαραίνουν τη συνείδηση. Το κυνήγι της μπάλας, ξεμαρκάρισμα, αναμονή για την πάσα, την πήρες... αλλά που να την δώσεις; Μετά από λίγο το ίδιο. Ο Σπυρόπουλος πάντα μπροστά σου, όλοι οι χώροι κλειστοί. Που να πας; 0-1, 1-1, 2-1, γρήγορα στον πάγκο για να μπει ο Μοντέστο. Θα μπορούσες να είχες γίνει αλλαγή και νωρίτερα. Και το ξέρεις.

Κάπου εδώ αρχίζει το aftermath. Η κριτική που ακολουθεί μετά από ήττα σε ντέρμπι σε ποδοσφαιριστή που υστέρησε σε απόδοση σ’ αυτό, είναι σκληρή. Ενίοτε ισοπεδωτική, αλόγιστη, άμετρη και άδικη. Τουλάχιστον δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε μεγάλους και μικρούς, παλιούς και νεους, λιγότερο και περισσότερο ταλαντούχους, περιλαμβάνει τους πάντες. Και η κριτική αυτή, τόσο η «από μέσα» όσο και η «απ’ έξω», πιθανόν να σε έχει ταράξει. Βλέπεις, η συναισθηματική κλίμακα στην οποία έχεις πατήσει το τελευταίο τρίμηνο έχει μεγάλες διακυμάνσεις. Από την πίκρα για τη μη αναγνώριση και το πείσμα στην ενεργό συμμετοχή στην πρώτη ομάδα. Από τη συμμετοχή στην ομάδα στην ευρεία αναγνώριση κοινού και Τύπου, στα πρωτοσέλιδα, στο ραντεβού με τον μεγαλομέτοχο και τη ρήτρα των 12,5 εκατομμυρίων. Από τη συμμετοχή στον Ολυμπιακό στην ξαφνική κλήση στην εθνική. Από εκεί στην πρώτη συμμετοχή με το εθνόσημο. Αποθέωση, αλλά και υψηλές προσδοκίες. Και φτάνει το ντέρμπι. Και νάτη η πρώτη ηχηρή σφαλιάρα. Που μπορεί να ταράξει ακόμα και τους ικανότερους.

Αυτοί που σε γνωρίζουν καλά, λένε ότι το μεγάλο σου πλεονέκτημα είναι ο ισχυρός και κατασταλαγμένος σου χαρακτήρας. Μακάρι να είναι έτσι, γιατί μόνο έτσι θα διαχειριστείς αυτή την πρώτη –επί προσωπικού- κρίση που νιώθεις ότι περνάς. Διότι, ξέρεις, στο ποδόσφαιρο αυτά θα τα ξαναβρείς μπροστά σου. Πολλές φορές μάλιστα, διότι πλέον είσαι μόνιμα «λουσμένος» με τον προβολέα της δημοσιότητας και στις ικανότητές σου στηρίζεται ένα σημαντικό κομμάτι του παροντικού και μελλοντικού ελληνικού ποδοσφαιρικού οικοδομήματος. Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που συμβαίνει στη ζωή. Αν έχεις την ψυχραιμία να αφαιρείς κάθε φορά από το πλάνο την υπερπροβολή του –που το κάνει να φαίνεται μεγαλύτερο και σπουδαιότερο απ’ όσο πραγματικά είναι- θα το δεις στις πραγματικές του διαστάσεις και μέσα του θα βρεις τα σταθερά συστατικά του: μια αλληλουχία «νικών» και «ηττών», όλα εμπειρίες.

Θέλω να σου πω, τελικά, ότι η «πρώτη φορά» δεν είναι εύκολη για κανέναν. Αυτός που πάει για πρώτη φορά να φιλήσει ένα κορίτσι το ίδιο άγχος δεν έχει; Ε, έτσι και με το ντέρμπι, είναι ανθρώπινο. Και που δεν έπαιξες καλά δεν πειράζει, θα το κάνεις την επόμενη, μια άλλη φορά. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Αλήθεια.

Γιάννης Τσαούσης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr