Μαραντόνα: Η απόδειξη πως υπάρχει θεός!

Λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι ποδοσφαιριστές και παράλληλα απέκτησε και ορκισμένους πολέμιους, όπως συμβαίνει με κάθε τι τόσο μακρινό και μεγάλο. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε μπάλα, κατάφερε να αμφισβητήσει –αν όχι να ξεπεράσει- το μύθο του Πελέ, αλλά και κάτι ακόμα.

Έκανε τους σκεπτικιστές να συλλογιστούν. Βρες λες να υπάρχει θεός; Αν ναι, στις 30/10/60 είχε τρελά κέφια και έφερε στον κόσμο τον αξεπέραστο Ντιέγκο…


Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Με τα κατορθώματά του, εντός και εκτός εισαγωγικών, μέσα και έξω από τα γήπεδα, ο Μαραντόνα κατάφερε να σφραγίσει μια ολόκληρη εποχή. Οδηγώντας την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 έγινε ήρωας, ηγήθηκε της ποδοσφαιρικής επανάστασης του ιταλικού νότου κατακτώντας το «σκουντέτο» με τη Νάπολι, τιμωρήθηκε δύο φορές για χρήση απαγορευμένων ουσιών, ενώ οι Άγγλοι δεν θα ξεπεράσουν μάλλον ποτέ τα δύο τέρματα που πέτυχε εναντίον τους στο Μουντιάλ του Μεξικού. Το ένα έμεινε στην ιστορία ως «το χέρι του θεού» και το άλλο ως «το γκολ του αιώνα».

Το 1978 βρέθηκε μια ανάσα από τη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, με τους Άγγλους να προσφέρουν 180 χιλιάδες λίρες και να μην δίνουν 20 ψωροχιλιάρικα παραπάνω που ζήταγε η Αρχεντίνος Τζούνιορς για να τον παραχωρήσει. Είτε ο πρόεδρος -τότε- της αγγλικής ομάδας, Τζον Χάσαλ, είτε ο προπονητής της, Χάρι Χάσλαμ, που δεν τον έπεισε, πρέπει να αισθάνθηκαν πολύ άσχημα με την εξέλιξη που είχε.

Έκανε το ντεμπούτο του με τους Αρχεντίνος Τζούνιορς πριν καν κλείσει τα 16 του χρόνια, στις 20 Οκτωβρίου 1976 και δεν χρειάστηκε πολύ καιρό για να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας. Πέτυχε το παρθενικό του του γκολ ένα μήνα μετά και ο Λουκανιόλι της Σαν Λορέντσο έγινε ο πρώτος τερματοφύλακας που δέχεται τέρμα από αυτόν τον μικρό θεό. Πού να ήξερε τη στιγμή που μάζευε την μπάλα από τα δίχτυα του ότι μόλις κέρδιζε έτσι μια θέση στην ιστορία! Έμεινε μόλις πέντε χρόνια εκεί, αλλά το γήπεδο στο οποίο αγωνίζεται πλέον η ομάδα φέρει το όνομά του, ως ελάχιστο φόρο τιμής στο τεράστιο ποδοσφαιρικό του μέγεθος.

Η απόφαση του Μενότι, προπονητή της εθνικής Αργεντινής να μην τον συμπεριλάβει στην αποστολή του Μουντιάλ που φιλοξένησε η χώρα το 1978, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, αλλά ξεπεράστηκε από την επιτυχία της «αλμπισελέστε» και την κατάκτηση του τροπαίου. Ο νεαρός Μαραντόνα θα έδινε τα διαπιστευτήριά του στη διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή ένα χρόνο αργότερα, όταν οδήγησε στα γήπεδα της Ιαπωνίας την εθνική Νέων στην κορυφή του κόσμου.



Στο Μουντιάλ του 1982 αποτελεί μία από τις ατραξιόν, αφού ήδη στην Αργεντινή υπερηφανεύονται ότι ο διάδοχος του Πελέ, παρά τις προσπάθειες των Βραζιλιάνων, δεν χορεύει σάμπα, μα ταγκό. Ο Μαραντόνα πετυχαίνει δύο γκολ εναντίον της Ουγγαρίας, αλλά μένει στις μνήμες των φιλάθλων για όλους τους λάθος λόγους, όταν στην επόμενη φάση της διοργάνωσης στο παιχνίδι κόντρα στη «σελεσάο» αποβάλλεται για δολοφονικό χτύπημα στον Ζοάο Μπατίστα. Δεν θα αργούσε πολύ η στιγμή που θα έπαιρνε την εκδίκησή του… Πάντως από εκείνη τη διοργάνωση κρατάει ακόμα ένα ρεκόρ, ενδεικτικό του τρόπου αντιμετώπισης του Μαραντόνα μέσα στο γήπεδο: Τα 23 φάουλ που σφυρίχτηκαν υπέρ του στο ματς με την Ιταλία.



Έχοντας αγωνιστεί για 1,5 χρόνο στην Μπόκα Τζούνιορς, ο Ντιεγκίτο κάνει το 1982 το βήμα που δεν επιχείρησε ποτέ ο Πελέ: περνάει τον Ατλαντικό και φοράει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, έναντι του ποσού ρεκόρ για την εποχή των 3 εκατ. λιρών. Στα δύο χρόνια που έμεινε στο «Καμπ Νου», πρώτα ένα κρούσμα ηπατίτιδας και στη συνέχεια η «περιποίηση» του «χασάπη του Μπιλμπάο», Άντονι Γκοϊκοϊτσέα, που του σπάει τον αριστερό αστράγαλο, τον αφήνουν για μεγάλα διαστήματα εκτός δράσης και δεν του επιτρέπουν να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Αποχωρεί και στις 30/06/1984 ενσωματώνεται στη Νάπολι που καταβάλει 5 εκατ. λίρες (επίσης ρεκόρ) για να τον αποκτήσει. Αυτή η ημερομηνία θα πρέπει μάλλον να καθιερωθεί ως αργία για την πόλη της Ιταλίας.

Ο Μαραντόνα κάνει την πρώτη από τις 91 συμμετοχές του με την εθνική Αργεντινής το 1977 εναντίον της Ουγγαρίας, βρίσκει δίχτυα με την «αλμπισελέστε» το 1979 απέναντι στη Σκωτία, αλλά τη σπουδαιότερη παράστασή του έμελλε να τη δώσει εφτά χρόνια αργότερα κόντρα σε μια άλλη εκπρόσωπο του Ηνωμένου Βασιλείου, την Αγγλία. Αν υπάρχουν δύο πράγματα που οι φίλοι των «λιονταριών» δεν θα ξεχάσουν ποτέ, είναι η κατάκτηση του Μουντιάλ το 1966 από το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα και όσα έκανε απέναντί τους, είκοσι χρόνια αργότερα στο Μεξικό, ο άφταστος νοτιαμερικανός.



Φυσικά, για το πρώτο από τα δύο γκολ, αυτό που αποκαλέστηκε «Χέρι του Θεού», οι Άγγλοι δεν τον συγχωρούν, αν και την σπουδαιότερη ατάκα -σύμφωνα με τον αστικό μύθο- ξεστόμισε ο τότε τεχνικός των «λιονταριών», Μπόμπι Ρόμπσον. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το χέρι, ο μακαρίτης Σερ, απάντησε με αφοπλιστικό τρόπο. «Επιμένετε για αυτό το τέρμα. Γιατί δεν μου λέτε τίποτα για το δεύτερο που διένυσε 60 μέτρα με την μπάλα στα πόδια και πέρασε τη μισή εθνική Αγγλίας πριν σκοράρει»; Δίκαια χαρακτηρίστηκε το «Γκολ του Αιώνα», όπως δίκαια η Αργεντινή κατέκτησε το τρόπαιο, με τον Μαραντόνα να μην σκοράρει στον τελικό κόντρα στη Δυτική Γερμανία, αλλά να καθορίζει με τις ασίστ και τη γενικότερη απόδοσή του το 3-2. Το παιδί που είχε γεννηθεί σε μια φτωχογειτονιά του Λανούς στο Μπουένος Άιρες, είχε πλέον ολόκληρο τον κόσμο στα πόδια του…



Με τη Νάπολι ο Μαραντόνα έζησε την καλύτερή του περίοδο σε επίπεδο συλλόγων. Πριν το άδοξο τέλος της εκεί καριέρας του το 1991, αφού βρέθηκε θετικός σε χρήση κοκαΐνης και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό 15 μηνών, πρόλαβε να λατρευτεί σαν θεός. Αιτία τα δύο πρωταθλήματα (1987, 1990), το Κύπελλο UEFA το 1989 και το Κύπελλο Ιταλίας το 1987. Μάλιστα, ακούστηκε ακόμη και ότι η Μαφία θα τον εκτελούσε σε περίπτωση που η Νάπολι κατακτούσε τον τίτλο εκείνη τη χρονιά, αφού είχαν στοιχηματιστεί τεράστια ποσά στη Γιουβέντους. Οι κακές γλώσσες, βέβαια, μιλάνε για μια ιδιαίτερη σχέση που είχε ο ίδιος με την Καμόρα… Ο ανυπέρβλητος Ντιέγκο κατάφερε σχεδόν μονάχος να μεταφέρει τη λάμψη και το φως από τον πλούσιο βορρά στον φτωχό νότο και να γίνει λαϊκό είδωλο. Η υπέρτατη τιμή και αναγνώριση ήρθε στο Μουντιάλ του 1990, που φιλοξενήθηκε στην Ιταλία. Στις 3 Ιουνίου η διοργανώτρια αντιμετωπίζει στον ημιτελικό την Αργεντινή, η οποία και επικρατεί στα πέναλτι. Κι όμως το «Σαν Πάολο» σείεται από τις επευφημίες του κόσμου, αφού οι θεατές, στην πλειοψηφία τους ναπολιτάνοι, δεν μπορούν να ξεχάσουν τις μέρες δόξας του Μαραντόνα.





Όταν επέστρεψε στα γήπεδα, δεν έφτασε ποτέ στα επίπεδα των προηγούμενων χρόνων, ούτε με τη φανέλα της Σεβίλλης, ούτε με εκείνη της Νιούελς. Παρόλα αυτά κέρδισε μια θέση στην αποστολή της εθνικής Αργεντινής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, όπου στο 4-0 εναντίον της Ελλάδας, έδωσε την τελευταία του παράσταση στο διεθνές στερέωμα, πετυχαίνοντας κι ένα γκολ. Αργότερα ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε θετικός σε χρήση εφεδρίνης και τιμωρήθηκε με νέο αποκλεισμό.



Έκλεισε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής το 1997 στην Μπόκα Τζούνιορς. Το τελευταίο επίσημο του ματς ήταν στην εκτός έδρας νίκη με 2-1 κόντρα στη Ρίβερ Πλέιτ στις 25 Οκτωβρίου και πέντε μέρες αργότερα, ανήμερα των 37ων γενεθλίων του, ανακοίνωσε την απόφασή του. Μερικά χρόνια αργότερα, περίπου 50.000 πιστοί γέμισαν ασφυκτικά το «Μπομπονέρα» για να δουν το αποχαιρετιστήριο ματς στο οποίο έδωσαν το «παρών» μεγάλες προσωπικότητες όπως ο Λόταρ Ματέους, ο Ερίκ Καντονά, ο Χρίστο Στόιτσκοφ, ο Τσίρο Φεράρα, ο Κάρλος Βαλντεράμα και πολλοί άλλοι. Η ατμόσφαιρα ήταν απίστευτη…



Ακόμη και όταν σταμάτησαν οι περιπέτειες με τα ναρκωτικά και ένα καρδιακό επεισόδιο τον οδήγησε στην απόφαση να χάσει κιλά και να αφήσει πίσω του τις κακές συνήθειες, ο Μαραντόνα δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί το «κακό παιδί» του συστήματος. Η FIFA απέρριψε αίτημα της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Αργεντινής για οριστική απόσυρση της φανέλας με το θρυλικό «10». Ο ίδιος αρνήθηκε να παραστεί στο εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ του 2006, σχολιάζοντας «δεν μπορώ να πάω εκεί μόνο και μόνο για να βλέπω τον Πελέ να σουλατσάρει στο γήπεδο».

Η κόντρα του με τον Βραζιλιάνο άσο μυθική. Το 2000 η παγκόσμια ομοσπονδία διεξάγει ψηφοφορία για την ανάδειξη του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του αιώνα. Ο Ντιέγκο λαμβάνει το 53.6% των ψήφων και έρχεται πρώτος. Αντίθετα με ότι αρχικά είχε ανακοινωθεί, επιτροπή ειδικών ανακηρύσσει κορυφαίο τον Πελέ και αποφασίζει να δοθούν δύο βραβεία. Ο Ντιέγκο παραλαμβάνει το δικό του αλλά φεύγει πριν γίνει το ίδιο με τον Βραζιλιάνο. Έχει τατού με τον Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο και διατηρεί φιλικές σχέσεις με όλους τους αριστερούς ηγέτες που βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» των ΗΠΑ, όπως ο Κάστρο και ο Τσάβες.

Εντάξει, θα συμφωνήσουμε! Ως προπονητής μάλλον δεν λέει και πολλά. Όσα έκανε όμως με την μπάλα στα πόδια ανήκουν σε έναν άλλο ποδοσφαιρικό κόσμο. Ο Μαραντόνα ξεπέρασε την εποχή του. Όπλα του, το μαγικό αριστερό πόδι, οι εξαιρετικές εκτελέσεις φάουλ, η απαράμιλλη τεχνική και η δυνατότητα να ντριμπλάρει ενώ έτρεχε, όχι απλά πετώντας την μπάλα μπροστά και χρησιμοποιώντας την ταχύτητα του. Το μεγαλύτερο προσόν του όμως, ήταν αυτή η μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε χρυσάφι οποιαδήποτε ομάδα «ακουμπούσε». Αυτός ο Μίδας του ποδοσφαίρου, αν και πριν από κάποια έτη φαινόταν απίστευτο πως θα τα κατάφερνε με βάση τον τρόπο ζωής του, έφτασε τα 50 χρόνια ζωής.

Ντιέγκο, σ’ ευχαριστούμε που μας έμαθες τι θα πει μπάλα!