Συναυλία των Scorpions: Με την (μηχανική) υποστήριξη του Fight Club

Το τελευταίο τσίμπημα του Σκορπιού, έχει ημερομηνία και ώρα: Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010, στις 21:45 (θεράποντος ιατρού επιτρέποντος). Την παραμονή του ιστορικού «ΟΧΙ», η Αθήνα λέει το τελευταίο «ΝΑΙ» στους Scorpions, που πάνω στα ντουζένια τους, πάνω στο άνθος της ηλικίας τους κι ενώ είχαν τόσα πολλά να δώσουν ακόμα στη ροκ μουσική, αποφάσισαν να κρεμάσουν τα μικρόφωνά τους σε μια σεμνή τελετή. Κάπου εκεί λίγο πριν ή λίγο μετά τις δέκα θα βγει στη σκηνή ο Κλάους Μάινε και η παλιοπαρέα, τόσο γεμάτοι ενέργεια, τόσο ντουζενάτοι, σαν μαθητική παρέλαση που γίνεται - τι σύμπτωση διάολε - την ίδια μέρα... Αχ αυτά τα νιάτα!

Τι να πρωτοθυμηθούμε από τους Scorpions εμείς, οι γονείς μας, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες μας, που μεγαλώσαμε όλοι με τα τραγούδια τους; Τότε που ο Κλάους φόραγε το κασκέτο λόγω στυλ κι όχι για να κρύψει την καράφλα; Που προσπαθούσαμε να πιάσουμε λίγο πισινό με το πρόσχημα του μπλουζ στο «Still Loving You»; Να δώσουμε ένα φιλί υπό τους ήχους του «Holiday»; Να καπνίσουμε ένα απ’ τα πρώτα, παράνομα Μάλμπορα ακούγοντας το «When the smoke is going down»; Να χτυπηθούμε υπό τους ήχους του «Here I am, rock you like a hurricane»; Να σιγοτραγουδήσουμε το «In Trance» κάνοντας τη φωνή μας τσιριχτή και φιλήδονη σαν εκείνου; Ή μήπως τότε, που έπεφτε το τείχος της ντροπής, με soundtrack το «Wind of change»; Σχεδόν όλη η νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, περνάει μέσα από τις νότες των Scorpions.

Κι αν τις προάλλες, τότε που ήταν προγραμματισμένη η τελευταία τους συναυλία (μέχρι την επόμενη), ο Κλάους είχε ξεχάσει την περπατούρα του και δεν μπορούσε να βγει στη σκηνή, ο Ρούντολφ Σένκερ δεν είχε πάρει μαζί του στην Αθήνα αρκετές πάνες ακράτειας κι ο Ματίας Γιαμπς αναρωτιόταν σε ποιον ανήκε αυτή η κιθάρα που «βρέθηκε» στο δωμάτιό του, την 27η Οκτωβρίου, είναι όλα έτοιμα. «Π», πάνες, μνημονικό. «Μετά από 40 χρόνια διαδρομής στο τρελό τρένο του ροκ’εν’ρολ, αποφασίσαμε να σταματήσουμε», είπε η ψυχάρα του γκρουπ, ο Κλάους, πριν λίγους μήνες. Σαράντα χρόνια που λέει ο λόγος, αλλά ποιος μετράει; Από τον μισό αιώνα καριέρας και μετά, όλα φαίνονται ίδια και μετά τα 80 χάνεται ο λογαριασμός. «Είναι καλό να βάζεις τέλος όταν είσαι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ήταν κάτι που ίσως έπρεπε να γίνει δέκα χρόνια πριν». Μα σας παρακαλώ, τι είναι αυτά που λέτε; Να σταματούσατε δηλαδή από τα 30 σας; Όσο για το timing της απόσυρσης, αν θέλετε να μπερμπαντέψετε επιτέλους τώρα που είστε μικροί, να τελειώσετε τις σπουδές σας περνώντας εκείνα τα τελευταία μαθήματα, να πάτε σε κανένα Erasmus, να βγάλετε το δίπλωμα οδήγησης, να πάρετε ένα σακίδιο και να πάτε για κάμπινγκ όπως κάνουν όλοι οι νεαροί, το καταλαβαίνουμε. Αλλά μόλις ξεσαλώσετε, μόλις ξεδώσετε και χορτάσετε από κραιπάλες, ξενύχτια, πιπίνια και σεξ, σας περιμένουμε πίσω. Για έναν τελευταίο συναυλιακό γύρο, κάτι σαν την «τελευταία γύρα από σφηνάκια», που δεν είναι ποτέ η τελευταία, αφού όλο και κάποιος θα πάρει τη σκυτάλη και θα κεράσει ακόμα μια.

Σηκωθείτε λοιπόν από κρεβάτια, ντιβάνια, μνήματα, ζαρντινιέρες, εντατικές, μηχανική υποστήριξη, σπηλιές, λαγούμια και υπόγεια και αποθεώστε τους! Χαρίστε τους το πιο δυνατό σας χειροκρότημα (για να το ακούσουν κιόλας, αφού τα αυτιά, ξέρετε...), ανάψτε τους αναπτήρες σας να νιώσουν τη θέρμη, τραγουδήστε μαζί τους, χτυπηθείτε, δυναμώστε τους ήχους απ’τα ακουστικά σας, πετάξτε στον αέρα τις μασέλες σας, βοηθήστε να γίνουν οι «Μπέντζαμιν Μπάτον» της μουσικής. Για να έρθουν και του χρόνου, ακόμα πιο νέοι. Κι όποιος παραπονεθεί ξανά για τα όρια ηλικίας στις συντάξεις, ας κοιτάξει αυτούς κι ας πάρει κουράγιο.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr