Παρακαλούνται οι πιστοί (Παναθηναϊκοί και μη) να προσέλθουν…

Χρειάζεται να γυρίσουμε πολύ πίσω τον χρόνο για να θυμηθούμε τόσο βαρετό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ένα «σβηστό» 0-0 με τη Βαλένθια, στις αρχές της χιλιετίας και μια ισοπαλία, επίσης, χωρίς τέρματα με την Πόρτο, τη «χρυσή» σεζόν 1995-96, θυμίζουν κατά πολύ (σε ότι αφορά το θέαμα) το χθεσινό ματς στην Καλογρέζα. Η αναμέτρηση με τη Ρούμπιν Καζάν ήταν μια… ταλαιπωρία για το ποδόσφαιρο, με λίγες φάσεις και πολλές σκληρές μονομαχίες και από τους δυο αντιπάλους.

Ο Παναθηναϊκός, μπορούμε να πούμε ότι σπατάλησε 75 λεπτά. 75 ολόκληρα λεπτά μέχρι να βρει τρόπο να αναστατώσει τους αμυντικούς της ρωσικής ομάδας, οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν αντιμετώπιζαν ιδιαίτερα προβλήματα, μια και η ανάπτυξη του «τριφυλλιού» ήταν κακή και προβλέψιμη.

Το πρόβλημα για τους «πράσινους» χθες δεν ήταν τα τρεξίματα και η φρεσκάδα. Απ’ αυτά, υπήρχαν μπόλικα χθες. Μια ματιά στα στατιστικά της ΟΥΕΦΑ να ρίξετε, αρκεί για να το διαπιστώσετε. Ούτε η αμυντική λειτουργία, η οποία, αν εξαιρέσουμε μια – δυο περιπτώσεις, ήταν πάρα πολύ καλή. Ούτε η συγκέντρωση, που δεν υπήρχε στο παιχνίδι με την Κοπεγχάγη. Το πρόβλημα, χθες, ήταν η έλλειψη ή αν θέλετε ο δισταγμός δημιουργικότητας. Η τριάδα του κέντρου δεν κατάφερε, εκτός από λίγες στιγμές, να «ταΐσει» τον Σισέ, καλή ανάπτυξη από τα πλάγια δεν υπήρχε, αν εξαιρέσουμε και πάλι κάποια διαστήματα και δεν ήταν λίγες οι φορές που παρατηρούσαμε την μπάλα να βγαίνει από την άμυνα για να τροφοδοτηθεί ο Σισέ. Προσωπικά, δεν κατάλαβα αν η μη δημιουργία ήταν αιτία μέτριας βραδιάς του κέντρου, στο συγκεκριμένο κομμάτι, ή όπως έγραψα και παραπάνω, αιτία δισταγμού. Διότι, κάποιες φορές φαινόταν ότι οι «πράσινοι» έδειχναν παραπάνω σεβασμό στη Ρούμπιν Καζάν, η οποία, τουλάχιστον χθες, δεν έδειξε ότι πρόκειται για κάποια ομάδα- φόβητρο. Είναι μια καλή, γυμνασμένη και πειθαρχημένη ομάδα, όχι, όμως, κάτι το τρομερό…

Ο, τι είδαμε επιθετικά, αφορά τα τελευταία λεπτά. Εκεί, όταν τα γάλατα έσφιξαν και όταν οι αλλαγές μπήκαν στο κλίμα, ο Παναθηναϊκός έγινε πιεστικός, η κερκίδα προσπάθησε να τον σπρώξει προς τη νίκη, το ρίσκο του Νιόπλια να ρίξει στο παιχνίδι δυο νεαρούς παίκτες (Μαυρία, Πλεσί) και τον Χριστοδουλόπουλο (που παρά την πολύμηνη αποχή του, ήταν εξαιρετικός στο ματς με τον ΠΑΟΚ), έδειχνε να βγαίνει, αλλά τα σχεδόν 15 λεπτά φάνηκαν λίγα για να γίνει ότι δεν έγινε σε 75. Να μπει, δηλαδή, η μπάλα στα δίχτυα. Πλέον, αναζητείται ένα θαύμα, ανάλογο με αυτό του 2008. Παρακαλούνται οι πιστοί να προσέλθουν…

* Για τον Μαυρία και το ρεκόρ του δεν θα γράψω πολλά. Καλή επιτυχία να ευχηθώ στον 16χρονο άσο στη δύσκολη καριέρα που τον περιμένει. Τα φόντα για να πετύχει τα έχει. Χρειάζεται, όμως, τεράστια υπομονή, πολλή δουλειά και χαμηλά το κεφάλι. Χάρη, καλή τύχη!

Υ.Γ. Λόγω... βιασύνης, στο προηγούμενο άρθρο έγραψα το όνομα του Ζιλμπέρτο αντί του Κατσουράνη, για την ενδεκάδα! Ο Βραζιλιάνος φυσικά δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής. Οταν κολλάει το μυαλό, που λέμε...

Για επικοινωνία με τον συντάκτη: dionisis_d@hotmail.com