Ο πολύ-πρόεδρος πιάνει δουλειά

Τελικά διανύουμε περίοδο κρίσης ή όχι; Ας αποδεχθούμε λοιπόν ότι υπάρχει κρίση. Εφόσον λοιπόν υπάρχει κρίση, δεν μπορεί, προέκυψε με αφορμή την ήττα από τον Άρη, Αν δεν υπήρχε η ήττα, τότε πιθανότητα, όλα να κυλούσαν ομαλά. Ή να φαινόταν ότι κυλούν ομαλά και πίσω από τις κουρτίνες να υπήρχε μια… τόσο δα αναστάτωση.

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Κατά συνέπεια, αυτό που θα πρέπει να παραδεχθούμε είναι ότι η ήττα από τον Άρη είναι σημειολογικά η αφετηρία εξελίξεων. Και αν θέλετε, μπορείτε να επιμείνετε ότι δεν δημιουργηθήκαν προβλήματα επειδή ο ΠΑΟΚ έχασε από τον Άρη. Εσείς, αν -επαναλαμβάνω- επιμένετε, κρατήστε μόνο το αρνητικό αποτέλεσμα ενός αγώνα, μην το συμπεριλαμβάνεται σε όσες δραματικές εξελίξεις ακολούθησαν και μείνετε στην ουσία του πράγματος. Δηλαδή στο ότι υπάρχει αναδιάρθρωση του διοικητικού συμβουλίου, μετά την αναπάντεχη αποχώρηση του Ηλία Βιολίδη.

Επιτρέψτε πάντως, να ασπαστώ την άποψη ότι η ήττα στο ντέρμπι δεν ήταν μια απλή αφετηρία, αλλά, κάτι πολύ πιο ισχυρό. Κάτι σαν παλιρροιακό κύμα που… ξεκαθάρισε μια δυσάρεστη κατάσταση.

Και εξηγούμε σε σύντομες γραμμές:

Ο Βιολίδης πήρε ανάποδες και αποχώρησε ξαφνικά μετά την ήττα από τον Άρη. Ήταν κάτι που είχε προετοιμάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εδώ και καιρό. Προφανώς οι φήμες που τον έπνιγαν είχαν καταφέρει να τον απομακρύνουν μέρες νωρίτερα κι όχι μετά το αρνητικό αποτέλεσμα του ντέρμπι.

Επίσης, ο Ζαγοράκης το ότι επιλέγει μια διαφορετική μορφή διοίκησης, με ενισχυμένες αρμοδιότητες στο πρόσωπο του προέδρου, με αναβάθμιση του Παντελή Κωνσταντινίδη και άλλου είδους κινήσεις που συνθέτουν την εικόνα ενός ανασχηματισμού σε πρόσωπα και λειτουργία, ίσως να μην γινόταν αν ο ΠΑΟΚ είχε νικήσει τον Άρη. Εγώ είμαι σίγουρος ότι δεν θα συνέβαινε τίποτε το εντυπωσιακό. Και αν προέκυπτε κάτι, δεν θα το είχαμε συνδέσει με την αναστάτωση της ήττας στην Τούμπα.

Όπως άλλωστε, θα πρέπει να αναφέρουμε το αυτονόητο, ότι η παραίτηση του Βιολίδη είναι αιτία για να ανασκουμπωθεί ο άνθρωπος που ηγείται της ΠΑΕ ΠΑΟΚ και να αναθεωρήσει είτε τον τρόπο λειτουργία είτε επιλογές του και συμπεριφορές έναντι όσων τον ακολουθούν και έναντι όσων συνδιαλέγεται.

Τα θεωρώ τουλάχιστο λογικά όλα, αυτά. Ποιος δηλαδή δεν θα ακολουθούσε κάτι αντίστοιχο, με λιγότερο ή περισσότερο πανικό μετά από μια σφαλιάρα σε ένα αγώνα ξεχωριστής σημασίας για την ομάδα…

Θα πρέπει να σας πω ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι αν τυχόν εμβαθύνουμε σε όλα όσα συζητούμε. Κι όλοι αυτοί οι λόγοι, οι αιτία, η αφορμή, χρονικά σταματούν στον αγώνα με τον Αρη. Δεν πάνε παρακάτω.

Δεν μπορεί κανείς να μας πει ότι όλα άλλαξαν ξαφνικά. Οι εξελίξεις καταδεικνύουν ότι υπήρχε προεργασία. Υπήρχαν τριβές στο εσωτερικό της ομάδας. Υπήρχαν λάθη και λογικές που δεν οδήγησαν πουθενά, αντιθέτως, η πορεία τους προσέδωσε αρνητικό πρόσημο στην αγωνιστικό εικόνα, σε πολλά από τα καθοριστικά πρώτα παιχνίδια.

Το δικαίωμα του λάθους το έχουμε σχεδόν όλοι μας. Επίσης, διατηρούμε το δικαίωμα της παραδοχής του λάθους. Μόνο που δεν κάνουμε συχνά τη χρήση του…

Δεν ρίχνω σπόντες. Δεν χρειάζεται, άλλωστε. Εχω την εντύπωση ότι εκείνος ο παλιός Ζαγοράκης, που μιλούσε ξεκινώντας από το «κάνουμε λάθη όσο αναπνέουμε και κινούμαστε», θα χρειαστεί να… βγει και πάλι από μέσα του, μαζί με τον Ζαγοράκη που θα βρει λύσεις.

Σε πρώτη φάση πάντως, μένοντας σχεδόν μόνος του μετά την αποχώρηση των συνεργατών πρώτης προβολής, θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από πρόεδρος με τις αρμοδιότητες που του αναλογούσαν μέχρι σήμερα. Κάτι σαν πολύ-πρόεδρος. Όπως λέμε, πολύ-εργαλείο. Εμείς συζητούμε για έναν πολύ- Ζαγοράκη.

Ίσως σύντομα, με δεδομένο ότι τα νέα στελέχη της διοίκησης έχουν ενημερωθεί και μπαίνουν στο παιχνίδι με ευθύνες και ευρύτερο πεδίο δράσης, να παίξει τον συμβουλευτικό και εποπτικό ρόλο που αναλογεί σε έναν πρόεδρο απέναντι στα μέλη του συμβουλίου. Όταν αποκτήσουν ευχέρεια σε επιλογές και αποφάσεις, με λίγα λόγια, όταν μάθουν τη δουλειά, ο Ζαγοράκης θα κατεβάσει στροφές.