Η αλήθεια είναι ότι ο Άρης δεν είχε καμία τύχη για την πρόκριση στους «32», όταν έγιναν γνωστά τα ονόματα των αντιπάλων του στο δεύτερο όμιλο του Europa League.
Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr
Στις 27 Αυγούστου, την ημέρα της κλήρωσης, στο Μονακό, οι Αρειανοί συνιστούσαν ψυχραιμία και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, μπροστά στα μεγαθήρια που είχε να αντιμετωπίσει και ουσιαστικά είχαν ξεγράψει τον Αρη. Είχαν προδιαγράψει την τυπική συμμετοχή του στους ομίλους. Όλοι σκέφτηκαν ότι θα είναι… φιλική η συμμετοχή του και θα τσέπωνε μερικά εκατομμύρια για να κλείσει κάτι ανοικτές τρύπες, να δικαιολογήσει την απόκτηση ενός ακόμη ποδοσφαιριστή και να ενισχύσει το ανταγωνιστικό του σχήμα για το εγχώριο πρωτάθλημα.
Τότε λοιπόν, περιμέναμε πως και πως τις μέρες που ο Άρης θα έπιανε δουλειά ως ένας απλός, τίμιος και φιλόξενος αντίπαλος, για τις ομάδες που θα παρέλαυναν από το Χαριλάου με σκοπό να αποσπάσουν τους βαθμούς της νίκης μετά από ξεκούραστες αναμετρήσεις.
Κοινώς, απέκτησε εξ αρχής το χαρακτήρα του οικοδεσπότη που, λόγω της διαδικασίας, ήταν υποχρεωμένος να ταξιδέψει τρεις φορές μακριά από την έδρα του και να επιχειρήσει τολμηρές αναμετρήσεις με Ρόζενμπουργκ, Λεβερκούζεν και Αθλέτικο.
Η πρεμιέρα με την ιστορική επικράτηση επί της ισπανικής ομάδας, άνοιξε ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο για τον Άρη.
Η νίκη τον υποχρεώνει να διατηρήσει την πορεία του, εφόσον σέβεται την προσπάθεια για την επικράτηση απέναντι στο φαβορί του ομίλου, την Αθλέτικο κι όλους αυτούς που το συνοδεύουν ακόμη και στο Τροντχάιμ, με τη σκέψη ότι η ομάδα τους μπορεί να προκριθεί.
Τότε είναι βέβαια που θα συζητήσουμε για ένα μεγαλύτερο θαύμα που στηρίχθηκε σε ένα μικρότερο, όπως είναι η νίκη που άφησε πίσω του, στην πρεμιέρα των ομίλων.
Ο Αρης λοιπόν, θέλοντας και μη (προφανώς λόγω θράσους) έχει πλέον αποκτήσει αυτό που συνήθως λέμε… ένα δεύτερο καρπούζι κάτω από τη μασχάλη, σαν να μην του έφτανε το πρώτο και σημαντικότερο που έχει να κάνει με την καλύτερη δυνατή πορεία στον ελληνικό χώρο.
Το κατά πόσο μπορεί να ανταπεξέλθει είναι κάτι που θα πρέπει να μας απασχολήσει οριστικά τώρα, μετά το δεύτερο παιχνίδι του ομίλου.
Αναλύεις, μετράς και συμπεραίνεις ότι υπάρχουν περιθώρια, μόνο που αν είχε προκύψει ένας βαθμός από τη Νορβηγία, τότε όλα ήταν πιο εύκολα σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα του αγώνα στην Ισπανία (Αθλέτικο- Λεβερκούζεν 1-1).
Για μια ομάδα που δεν είχε τον αέρα της πρόκρισης, δεν χάθηκε τίποτε απολύτως με την ήττα από τη Ρόζενμπουργκ. Για τον Άρη που έρχεται από τη νίκη επί της Αθλέτικο και έχει δημιουργήσει προϋποθέσεις πρόκρισης, χάθηκε κάτι περισσότερο και αν επιθυμεί να διατηρηθεί σε θέση βολής για να «περάσει» δεν υπάρχει χώρος για άλλη υποχώρηση. Τι σημαίνει αυτό; Να νικήσει εντός Λεβερκούζεν και Ρόζεμπουργκ και να περιμένει ευνοϊκά αποτελέσματα στους αγώνες των αντιπάλων του, Ισπανών και Γερμανών.
Αν τυχόν διαπιστώσω ότι αυτή η ομάδα που όλοι μας χειροκροτήσαμε πριν από μέρες για το γκολ του Χαβίτο, στο 1-0 επί της Αθλέτικο, υποχωρεί σε διάθεση και δεν την ενδιαφέρει η πρόκριση, θα απογοητευτώ. Θα συνειδητοποιήσω πλέον ότι μοιάζει με… ΕΠΕ, δηλαδή Εταιρία Περιορισμένης (ευρωπαϊκής) Ευθύνης. Το «εταιρία» το αποσύρουμε εφόσον δεν μας είναι χρήσιμο και συγκρατούμε το υπόλοιπο της συντομογραφίας.
Αν τελικά αυτή η ομάδα δεν έχει τις δυνάμεις για κάτι σημαντικό κι όλα αυτά που συζητούμε δεν έχουν νόημα γιατί ο Άρης δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα αυτούς τους αντιπάλους, αλλά, αντέχει μόνον σε ένα περιστασιακό θετικό αποτέλεσμα. Μέχρι εκεί…
Τελειώνοντας,
Βλέποντας σε μαγνητοσκόπηση τον αγώνα του ΠΑΟΚ, δεν θα δικαιολογήσω τον ενθουσιασμό που συνόδευσε τη νίκη επί της Ντιναμό Ζάγρεμπ. Και στο ντέρμπι με τον Άρη, θα συμφωνήσω ότι υπάρχει αγωνιστικό προβάδισμα για τον ΠΑΟΚ και όχι απλά ένα προβάδισμα που του προσδίδει η έδρα του, η Τούμπα.
Αλλά, αυτός ο Άρης, λειτουργεί με μεθοδικότητα όταν παίζει επιθετικά κι αυτό τον κάνει πολύ επικίνδυνο για μια άμυνα σαν αυτή του ΠΑΟΚ.
Προσοχή λοιπόν. Όχι εύκολα συμπεράσματα και αφήστε κατά μέρος τις περιβόητες παραδόσεις που θέλουν τον ΠΑΟΚ σχεδόν μόνιμα νικητή.